Την παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας 8 του Μάρτη, η Βασιλική Σοφρά καταθέτει την νέα της γλυπτική πρόταση, γλύπτρια αλλά και ζωγράφος με πλούσια διαδρομή στην εικαστική της πορεία.
Η ιστορικός τέχνης Ρεγγίνα Αργυράκη, γράφει για τη γλυπτική πρόταση της Βασιλικής Σoφρά.
Με την τελευταία ενότητα των γλυπτών της η Βασιλική Σοφρά επανατοποθετεί τρία σημαντικά ζητήματα του Μοντερνισμού στον Ευκλείδειο Χώρο επιλέγοντας εξαιρετικά οικονομικά μέσα. Τα εργαλεία της είναι οι ακμές ενός κύβου και μία μινιμαλιστική ανθρώπινη φιγούρα. Τα προβλήματα που θέτει στον αντιλήπτορα είναι: α΄ Η σημασία της αυξομείωσης του μεγέθους των δομικών στοιχείων του έργου τέχνης• β΄ Η διαφορά του σχεδίου που προορίζεται για προσχέδιο γλυπτού, από εκείνο που προορίζεται για δουλειά καβαλέτου και χρώματος• και γ΄ ο καίριος ρόλος της φιγούρας ως δείκτης αποστάσεων, συμπαγoύς και οριοθέτησης χώρων σε όλο το εικαστικό πεδίο. Όλα τα προαναφερθέντα έχουν απασχολήσει, με διαφορετικούς τρόπους και ποικίλα σημεία εκκίνησης, κάθε δημιουργό που απευθύνεται αμιγώς στην όρασή μας, ωστόσο ο Μοντερνισμός τόνισε περισσότερο παρά ποτέ την ανάγκη διάγνωσης του δυνατού σχεδίου πίσω από κάθε έργο, ακριβώς επειδή πρότεινε αφηρημένες έως και διαλυμένες φόρμες, αναδεικνύοντας το σχέδιο ως βασική στρατηγική δόμησης του τελικού αισθητικού αποτελέσματος. Εν προκειμένω, η γλύπτρια επιλέγει να διαχειριστή τέτοιου βάθους θέματα δίχως οποιαδήποτε φλυαρία και με βαθειά γνώση του σχεδιαστικού της ρεπερτορίου, γεγονός που αποδεικνύει το εξασκημένο μάτι χιλιόμετρα προϋπηρεσίας στο εργαστήριο.
Επιλέγει με γενναιότητα να αφαιρέση πράγματα που θα μπορούσε εύκολα να κάνη χάριν εντυπωσιασμού (π.χ. να κλείση τις πλευρές με διαφάνειες, να μονοχρωματίση τη φιγούρα με κάποιο βασικό ωμό χρώμα, όπως ένα καρμίνιο, κ.λ.π.), ενώ μας καλεί να επικεντρωθούμε στις πρωτογενείς ευκλείδειες σχέσεις πεδίου που εγκαθιστούν χώρους. Οι μαύρες ακμές αντλούνται από και εξελίσσουν τα διδάγματα του Giacometti. Το γλυπτικό σχέδιό της που εξυπακούεται άμεσα ως απολύτως απλοποιημένο, έχει χρησιμοποιήσει τις αποφάνσεις του Brancusi. Τέλος, η φιγούρα που αυτοοριοθετείται στον σωματικό της περίγυρο, έρχεται κατευθείαν από το σωματικό περιβάλλον του Βιτρούβιου Ανθρώπου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οπωσδήποτε οι μικροί, ξύλινοι κύβοι μας παραπέμπουν στο αλφαβητάρι των τριών διαστάσεων, καθώς ανάγουν όλο το ουσιαστικό σκεπτικό της ενότητας στο πρωτόλειο παιδικό παιχνίδι, με το οποίο ένα παιδί μαθαίνει να δομή τον προσωπικό του υποδοχέα, κατακτά το μακριά και το κοντά, μαθαίνει να βλέπη, να αυτοεγκλωβίζεται, αλλά και να ελευθερώνεται κλωτσώντας απλώς τους κύβους του. Ακριβώς, όπως κι εμείς, οι ενήλικες, που θεωρούμε εαυτόν ως Homo Faber. Η Σοφρά μας υποδεικνύει πώς το κάνουμε, εντελώς στεγνά.
Η γλύπτρια Βασιλική Σοφρά σχολιάζει το έργο της Για τον καθένα υπάρχει ο Χώρος Του, δηλαδή ο υποκειμενικός του χώρος. Είναι ο χώρος τον οποίο ασυνείδητα χτίζουμε κάθε στιγμή, ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε, πάντα αναφορικά σε μία πολύ συγκεκριμένη συναισθηματική ή αφηρημένη αναπαράσταση. Και αυτή η παρουσία μας στον υποκειμενικό μας χώρο, έχει σχέση με την αυτοεικόνα μας και τη θέση της στον εκάστοτε χώρο και από αυτά που οριοθετούν το σύνολο των περιεχομένων του. Είναι τα αόρατα όρια που θέτουμε ανάμεσα στον εαυτό μας και τον κόσμο οδηγημένοι από μιαν αρχέγονη ανάγκη. Σε κάθε φάση της ζωής μας μπαίνουμε σε κάποιον άλλο υποκειμενικό χώρο, σε ένα άλλο «καβούκι» και η γενική μας αυτοεικόνα –αν μπορούμε να υποθέσουμε ότι μπορεί να υπάρξει κάποια γενική αυτοεικόνα-, η αυτοαντίληψη, αλλάζει μεμιάς θέση, μέγεθος, στάση, διάθεση.
Ο υποκειμενικός χώρος, ως τέτοιος, είναι και δεν είναι. Υπάρχει, σαν αίσθηση, όμως, ταυτόχρονα δεν υπάρχει και είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να οριστεί. Είναι κλειστός και ανοιχτός ταυτόχρονα. Στέρεος όπως το πιο στέρεο σχήμα, τον κύβο και ταυτόχρονα ανοιχτός, εύθραυστος και ευάλωτος. Το σύνολο των περιεχομένων του μπορεί να διαφοροποιείται κάθε στιγμή. Μας χωρίζει και δεν μας χωρίζει ταυτόχρονα από τον χώρο των Άλλων, από τον κόσμο.
Και είναι πάντα σχετικός και δυναμικός, όπως άλλωστε σχετικός είναι και ο χρόνος μέσα στον οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα. Μπορεί να συστέλλεται ή να διαστέλλεται ανάλογα με το αίσθημα, την αντίληψη, την εννοιολόγηση των καταστάσεων από το υποκείμενο, καθώς αυτό δεν μπορεί να ελέγξει, πολλές φορές ούτε καν να αντιληφθεί ούτε την ύπαρξη, ούτε και τη ρευστότητά του, τα οποία συμβαίνουν στον μεγαλύτερο βαθμό ερήμην του.
Βασιλική Σοφρά: Βιογραφικό
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Ζωγραφική στο εργαστήριο Μυταρά (1987-1993) και Γλυπτική στο εργαστήριο του Λάππα (1995-2000) στην Ανωτάτη Καλών Τεχνών Αθήνας. Αποφοίτησε και από τα δύο τμήματα με βαθμό άριστα. Χαρακτική στην Α.Σ.Κ.Τ., με διετή υποτροφία εσωτερικού του Ι.Κ.Υ. (1993-95). Στη συνέχεια Γλυπτική στην Hochschule Der Kunste Βερολίνου, (1996-7) στο εργαστήριο David Evison με υποτροφία της Bosch. Μεταπτυχιακές σπουδές στη Βασική και Εφαρμοσμένη Γνωσιακή Επιστήμη από το Τμήμα Μ.Ι.Θ.Ε. του Πανεπιστημίου Αθηνών – Έρευνα που αφορά τη Δημιουργικότητα. Υποψήφια διδάκτωρ από τη Σχολή Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης,, με θέμα σχετικό με τη Νευροαισθητική.
Έχει εκθέσει ατομικά στην γκαλερί Ώρα, (1992), την Bosch gallery (1996), Ε.Π.Α.Σ.Κ.Τ., (1997), Αγγέλων Βήμα (2015), το Αγγέλων Βήμα (2015). Συμμετείχε στην 3η Biennale του Πεκίνου, Colors and Olympism, το 2008, καθώς και στην 4η Biennale του Maastricht, 1993 στα masterclass με την ομάδα του Richard Deacon. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως Βέλγιο, Ιταλία, Γερμανία, Κύπρο, Κροατία, Τουρκία, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Ρωσία. Συμμετείχε σε πανελλήνια και διεθνή συμπόσια, όπως το Β΄ και Γ΄ Διαβαλκανικό Συμπόσιο Σύγχρονης Εικαστικής Δημιουργίας Σαμοθράκης, το Α΄ Πανελλήνιο Συμπόσιο Εικαστικής Δημιουργίας Σαμοθράκης, την Αμοργό, τη Νάξο, την Τήνο, τη Σύρο, την Κρήτη και την Κύπρο.
Διδάσκει στη Μέση Εκπαίδευση από το 1996. Μεταξύ 2011-2018 διετέλεσε διευθύντρια του 4ου Γυμνασίου Πειραιά και του 3ου ΓΕΛ Κερατσινίου. Από το 2018 είναι Συντονίστρια Εκπαιδευτικού έργου στο 4ο ΠΕΚΕΣ Αττικής. Ζει και εργάζεται στον Πειραιά.