Η Ομάδα Εικαστικών Εν δυνάμει αποτελείται από νέους και νέες με και χωρίς αναπηρία, μέλη του Εν δυνάμει και μαθητές του τμήματος Ib του Κολλεγίου Ανατόλια. Δημιουργήθηκε το 2017 από τη Μαρία Ιωαννίδου με στόχο την καλλιέργεια της εικαστικής έκφρασης των μελών της και τη συμμετοχή στο εικαστικό γίγνεσθαι της πόλης με επισκέψεις σε εκθέσεις, συλλογές και μουσεία.
Συνεργάζεται με εικαστικούς καλλιτέχνες όπως ο Ζήσης Μπλιάτκας (2017) και η Ειρήνη Χριστοφορίδου (2018-2019). Είναι τμήμα της ευρύτερης ομάδας δημιουργίας «Εν δυνάμει», νέων με δυνητικές ικανότητες, εθελοντών, γονιών και φίλων που ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το 2008 από την Ελένη Δημοπούλου και τη Μαρία Ιωαννίδου με σκοπό την ουσιαστική και αξιοπρεπή ένταξη των ατόμων με αναπηρία στο κοινωνικό σύνολο
Ήμουν ένας κρυμμένος θησαυρός και ήθελα να βρεθώ,
έτσι δημιούργησα τη Δημιουργία για να φανερωθώ.
Μεβλανά Τζελαντίν Αλ Ρουμί
Παραφράζοντας τούς στίχους του Τζελαντίν Αλ Ρουμί όπου αναπέμπει στο Θείο, ας σκύψουμε στον άνθρωπο που δημιουργικά φανερώνεται δια της δημιουργίας, θησαυροί που αποκαλύπτονται, όπως οι νέοι και οι νέες της ομάδας “Εν δυνάμει”.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Με την εικαστική ομάδα βρισκόμαστε εδώ και δυο χρόνια, από τις πρώτες επαφές η ατόφια εκδήλωση χαράς για νέες εμπειρίες, η αμεσότητα, η ανυπόκριτη επικοινωνία, μας έδωσε υπέροχες δημιουργικές ώρες. Δουλεύοντας σε ατομικά και ομαδικά έργα, κάνοντας χρωματικές ασκήσεις ζωντανέψαμε τη χρωματική μας παλέτα, πολλαπλασιάσαμε τις εκδοχές της εικαστικής δυνατότητας, καταφέρνοντας να απεγκλωβιστεί το κάθε μέλος της ομάδας από τα προσωπικά σχεδιαστικά του μοτίβα.
Η δουλειά που παρουσιάζουμε απαντά στο ερώτημα: μπορούμε να ζωγραφίσουμε ανθρώπους; Η αρχική αντίδραση ήταν ο κύκλος για κεφάλι, οριζόντιες και κάθετες γραμμές για χέρια και πόδια, η αφηρημένη έννοια του ανθρώπου. Όταν όμως το αίτημα γίνεται συγκεκριμένο; Να ζωγραφίσω τον εαυτό μου; Το φίλο μου; Τότε φτάνω στην παρατήρηση, “βλέπω” τον εαυτό μου, βλέπω τον άλλον. Ξεκινώ από το εγώ φτάνω στο εμείς. Ξεκινώ από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και φτάνω στην ουσία του εαυτού και του άλλου, μέσω της κατάκτησης της προσωπικής εικαστικής γλώσσας που θα ερμηνεύσει και ταυτόχρονα θα αποκαλύψει τον εαυτό μου φανερώνοντας την μοναδικότητα του.
Ζωγραφίσαμε πάνω σε χαρτί του μέτρου με ακρυλικά χρώματα. Το επόμενο βήμα ήταν να ελευθερωθούν τα σώματα από το χαρτί για να υπάρξουν στο χώρο, παρέα με τις ανάσες, τις φωνές, τους ψιθύρους τις κινήσεις, τους ήχους της εργασίας των ανθρώπων και των μηχανών, που έζησαν ή πέρασαν από εδώ… ας αφεθούμε να τους αφουγκραστούμε. –Ειρήνη Χριστοφορίδου
