Την πρώτη ατομική του έκθεση, θα παρουσιάσει ο Γιώργος Γιώτσας στην Αθήνα, στην αίθουσα τέχνης Περίτεχνων Καρτέρης με γενικό τίτλο «Εγχάρακτες Μνήμες». Την έκθεση επιμελείται η ιστορικός τέχνης και μόνιμη συνεργάτις του κέντρου έρευνας της ελληνικής λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Λουΐζα Καραπιδάκη.
Για τη νέα δουλειά του Γιώργου Γιώτσα, η ιστορικός τέχνης αναφέρει:
«Βασικό εργαλείο της δουλειάς αυτής είναι οι μικτές τεχνικές, με τις οποίες πειραματίζεται ο καλλιτέχνης συνεχώς μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα στις μορφοπλαστικές του αποδόσεις».
Τα έργα του Γιώργου Γιώτσα παραπέμπουν σε διαχρονικές αισθητικές αξίες και άυλους δεσμούς με την αισθητική του αρχέγονου. Συνάμα, αναδύουν μνήμες ριζωμένες στο ασυνείδητο, γιατί ο καλλιτέχνης επαναφέρει στις εικαστικές αφηγήσεις του απηχήσεις από την τέχνη των πρώτων πολιτισμών και τα ίχνη των πρώτων διαύλων επικοινωνίας του ανθρώπου: «η ιδέα για την υλοποίηση αυτού του έργου, έχει την αφετηρία της στα στοιχεία της λαϊκής και θρησκευτικής παράδοσης διαφόρων ανθρώπινων πολιτισμών όπως αυτοί τα εισήγαγαν στην καθημερινότητά τους, άλλοτε ως σύμβολα και άλλοτε ως θεότητες, καθιστώντας τα με τα χρόνια αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας τους».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα εικονογραφικά στοιχεία με τις οπτικές πληροφορίες που παραθέτει ή προσθέτει εμβόλιμα, διεγείρουν την συναισθηματική νοημοσύνη και δημιουργούν την αίσθηση του οικείου μέσα σ’ ένα φαντασιακό σύμπαν.
Κάθε του έργο και ένας άλλος κόσμος με διαφορετικούς συμβολισμούς και άλλες εννοιολογικές παραπομπές αλλά με αναγνωρίσιμη την προσωπική του ταυτότητα. Η τέχνη του δείχνει αυθόρμητη και αφημένη σαν έρμαιο στον παράγοντα χρόνο, αφού οι υφές των έργων του έχουν εμφανή πάντα τα ανεξίτηλα ίχνη από το πέρασμα του χρόνου, αυτού, του αδυσώπητου χρόνου, που αποτυπώνει ανελέητα φθορές και αλλοιώσεις.
Όλα παρουσιάζονται απλά και αυθύπαρκτα, ενώ κρύβουν βαθυστόχαστους προβληματισμούς, έννοιες αξιών και υπερβάσεις: «ετερόκλητα στοιχεία από διαφορετικές παραδόσεις επαναπροσδιορίζονται μέσα σε ένα καθαρά εικαστικό περιβάλλον απαλλαγμένο από θρησκευτικές διακρίσεις και συνυπάρχουν αρμονικά το ένα με το άλλο διατηρώντας το χαρακτήρα και το χώρο τους στο κομμάτι της ανθρώπινης ιστορίας που τα καθιέρωσε ως σύμβολα, ελεύθερα πια από κάθε μορφή θρησκευτικού φανατισμού». O Γιώτσας δημιουργεί επιτήδεια πρωτόγονες εκφάνσεις, με συμβολικά υπονοούμενα, χρησιμοποιώντας την χαρακτηριστική εκφραστική του λιτότητα, αφήνοντας έτσι χώρο στο θεατή για πολλαπλές ερμηνείες.
Στην πολυμορφία των χρωματικών του συνδυασμών οι απόλυτες γήινες χρωματικές αρμονίες εμπλέκονται με το μπλε του κοβαλτίου, τα κόκκινα της φωτιάς, τα έντονα πορτοκαλιά του ηλιοβασιλέματος και πάλι επανέρχονται στις πλαστικές ισορροπίες της τεχνοτροπίας του, χωρίς να αλληλοαναιρούνται.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό στην εικονικότητα των έργων του είναι η εμφανής συγκινησιακή φόρτιση, που εκπέμπουν, ύστερα από τις χρονοβόρες και πολύπλοκες διαδρομές στις εικαστικές αναζητήσεις του.
Είναι σαφές, ότι οι αισθητικές του ανησυχίες τον οδηγούν ενίοτε σε αντιφατικές έννοιες, που διαπραγματεύεται συνεχώς, όπως η αφαίρεση με τη σχηματοποίηση, η ένταση με την απόλυτη ηρεμία, το ορατό με το αόρατο, το εφήμερο με το διαχρονικό, το χρώμα με το μη-χρώμα. Αποτέλεσμα, ο συνδυασμός της επιλεγμένης σιωπής και των εξάρσεων να δίνουν μια ιδιαίτερη δυναμική στην έκφρασή του, μια ποιητική διάσταση και μια δραματοποιημένη υπόσταση στα αρχέτυπα μοτίβα του, τους εγχάρακτους με sgraffito συνεπτυγμένους κώδικες.
Ο Γιώργος Γιώτσας αναφέρει σχετικά με τη νέα δουλειά του με τίτλο «Εγχάρακτες Μνήμες»:
«Η δουλειά μου αυτή βασίζεται σε μια ιδιαίτερη τεχνική, που έχει ως βάση τον γύψο, την μαρμαρόσκονη, τις κόλλες, την στάχτη, το χώμα και τις σκόνες αγιογραφίας. Αρχίζω να δουλεύω σε σκληρά χαρτόνια ή σε μουσαμά με τη μαρμαρόσκονη και τις κόλλες και στη συνέχεια προσθέτω σκόνες αγιογραφίας προκειμένου να δώσω από την μία την αίσθηση του ανάγλυφου πάνω στην επιφάνεια στην οποία δουλεύω και από την άλλη, να δώσω στο έργο μου μια αίσθηση καθαρού χρώματος –ανεπεξέργαστου.
Ανθρώπινες μορφές, ιχθύες, σκαλισμένοι κύκλοι, απορροφώνται από την επιφάνεια του καμβά, βυθίζονται στο βαθύ χρώμα της στάχτης και στην σαγρέ επιφάνεια της άμμου.
Τέλος, η εικαστική σύνθεση ολοκληρώνεται με τη διαδικασία της «εγγραφής» πάνω στην επιφάνεια, σχηματίζοντας γραμμές και χωρίσματα ανάμεσα σε μοτίβα.
«Τα Aυλάκια» όπως χαρακτηριστικά τα ονομάζω, σηματοδοτούν την αφετηρία της εικαστικής διαδρομής που ακολούθησα, η οποία ολοκληρώνεται με το πέρασμα από τα πρωτογενή υλικά στα βιομηχανικά».
Επιμέλεια έκθεσης: Λουΐζα Καραπιδάκη, ιστορικός τέχνης, μόνιμη συνεργάτης του κέντρου έρευνας της ελληνικής λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών