«Εδώ, στη σκηνή του θεάτρου, στης Ευρώπης τον πάτο, τα πουλώ όλα», κραυγάζει απελπισμένα το πρόσωπο που στέκεται στην άκρη ενός γρανιτένιου σωλήνα.
Μία γυναικεία μορφή, βρίσκεται θαμμένη μέχρι τη μέση στην συμβολιστική μαύρη κατασκευή, έτοιμη να παραδοθεί σε έναν αόρατο εχθρό, ξεπουλώντας ό,τι υλικό και πνευματικό της ανήκει, σαν φόρο τιμής ή θυσία στην σκληρή και υπολογιστική εποχή. Την ίδια στιγμή, ένας άνδρας ακροπατεί στο κενό, χωρίς να βλέπει ή να ακούει τίποτε περισσότερο από αριθμούς, κέρδη και εξισώσεις.
Όταν αυτή θα αρχίσει την υλιστική απογύμνωση πουλώντας τα πάντα, εκείνος θα δει τις μετοχές της να ανεβαίνουν στο ιδιότυπο χρηματιστήριο που του κυριεύει το νου και τότε θα την υπολογίσει ως ύπαρξη και αξία. Όταν όμως η μαύρη υψικάμινος φυλακίσει και εξαφανίσει για πάντα την γυναίκα, ο άνδρας θα συνειδητοποιήσει ότι πιθανώς η ομορφιά κρύβεται αλλού και θα αναζητήσει με τρόπο παθιασμένο την αγάπη, ουρλιάζοντας «Amor».
Οι δουλειές του Θεόδωρου Τερζόπουλου αποτελούν μαθήματα θεατρικής αισθητικής, ακριβείας και φλέγοντος κοινωνικού προβληματισμού. Αν και κατατάσσονται πολύ πάνω από τον μέσο όρο, δεν απομακρύνονται από ό,τι μας αφορά, παρά αναφέρονται με ευφυή και συμβολικό τρόπο στο σήμερα και στις διαχρονικές ανθρώπινες ανησυχίες.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Για να είμαστε ειλικρινείς, το θεατρικό σύμπαν του Τερζόπουλου δεν προσεγγίζεται από όλους με την ίδια ευκολία, χωρίς φυσικά αυτό να αποτελεί κάτι αρνητικό. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό κράμα εικόνων, ερμηνευτικής μεθόδου (την περίφημη ιδιαίτερη μέθοδό του, συνδυασμό από παραστάσεις αρχαίων αγγείων και πυρρίχιου χορού, μέχρι ιαπωνικού Νο και ασιατικού θεάτρου, που έχει διδαχθεί σε πανεπιστήμια και θεατρικές σχολές ανά την υφήλιο), εικαστικών συνθέσεων και συμβολισμών, που απαιτεί μία εξοικείωση όχι με το θέατρο γενικά, αλλά με την ίδια την εργασία και έρευνα του σκηνοθέτη. Και αυτές οι καλλιτεχνικές ιδιαιτερότητες είναι που του έχουν χαρίσει καταξίωση και παγκόσμια αναγνώριση.
Στο Amor διερευνάται η οικονομική διάσταση που έχουν πάρει οι ζωές μας και πώς χειραγωγεί η εξουσία του χρήματος το μυαλό και τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Σε μια αφαιρετική κατάσταση και με εξπρεσιονιστικό τρόπο, το αρσενικό πληκτρολογεί και υπολογίζει αέναα, βρισκόμενο σε αριθμητικό οργασμό, με διονυσιακές κινήσεις μαριονέτας, τα ποσά που προστίθενται κάθε στιγμή σε ένα αόρατο διεθνές χρηματιστήριο. Ενώ το θηλυκό, εκλιπαρεί μηχανικά, με μία σαρδόνια μάσκα γέλιου, να πουληθεί και να εξαγοραστεί για να κερδίσει μία θέση σε αυτό το τρομακτικό σύστημα καταμέτρησης της αξίας. Θα χορέψει εκστατικό ταγκό, φορώντας ένα κατακόκκινο φόρεμα, στο χρώμα του έρωτα, που σπάει το κυρίαρχο μαύρο του ζόφου, λίγο πριν αιχμαλωτιστεί στην ιδιότυπη φυλακή της.
Το τελικό κείμενο του Θανάση Αλευρά, είναι αποτέλεσμα απογύμνωσης ενός σεναρίου πολλών σελίδων, από το οποίο έμεινε ένας βασικός ουσιαστικός σκελετός. Συμπύκνωσε το επιδιωκόμενο νόημα, με τους αφαιρετικούς μονολόγους των ηρώων και τα σαρκαστικά λογοπαίγνια τύπου «success – sex», τα οποία έδεσαν αρμονικά με τους ηλεκτρονικούς ήχους του Παναγιώτη Βελιανίτη (ήχοι που έκαναν εμφανή μια επιρροή από τις δημιουργίες του Ξενάκη).
Η Αγλαΐα Παππά, είναι ηθοποιός με τρομακτική εσωτερικότητα, νεύρο και ακρίβεια. Η υποκριτική της θυμίζει και τονίζει πόσο εύπλαστος πρέπει να είναι ένας ηθοποιός. Έχει αξιοζήλευτο συγχρονισμό κίνησης και λόγου και μαζί με τον Αντώνη Μυριαγκό, όπου η ερμηνευτική του πυγμή, ο απόλυτος έλεγχος του σώματος και η γενική εξωστρέφεια, κουμπώνουν άψογα με τις απαιτήσεις του Θεόδωρου Τερζόπουλου, επιτυγχάνουν έναν εξαιρετικό συνδυασμό υποκριτικής και πληρότητας. Θα είχε ενδιαφέρον να τους παρακολουθήσουμε μαζί σε κάτι διαφορετικό και στο μέλλον.
«Amor» φωνάζει ο άνδρας και αρχίζει να σκαρφαλώνει σαν να αναζητά απεγνωσμένα και τυφλά τον έρωτα που στερήθηκε λόγω χρόνιου λήθαργου. Και θυμίζει το ουρλιαχτό του, την γενική αποζήτηση του ανθρωπισμού σε μία εποχή γενικευμένης νάρκης.
Το Amor, η μεγάλη επιτυχία της περσινής χρονιάς, σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου, επαναλαμβάνεται στο Θέατρο Άττις για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.