Δεκατρείς σύντομες σκηνές από την ζωή ενός νέου ζευγαριού. Δεκατρείς σύντομες σκηνές από την προσπάθεια δυο ανθρώπων να στήσουν το σπιτικό τους. Είναι ευτυχισμένοι. Δεν είναι ευτυχισμένοι. Η τελεία που χωρίζει τις δυο φράσεις, ο χωρόχρονος μέσα στον οποίο κινείται το έργο. Οι αποχρώσεις ανάμεσα σε μια κατάφαση και στην άρνηση. Ο Simon και η Katrina, παλεύουν να υπάρξουν μαζί. Κι ενώ η σχέση τους ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς, δεν μοιάζει να αντέχει την καθημερινότητα. Σεξ, δουλειά, περίεργοι γείτονες, οικογένεια και άλλα κλισέ. Όλα κινούνται εναντίον τους.
Κι όμως χωράει μια ζωή σε δεκατρείς μικρές σκηνές με εντελώς συνηθισμένους τίτλους. «Βουρτσίζοντας τα δόντια» ή «Σπίτι μετά τη δουλειά», αυτή είναι η καθημερινότητά τους, ίσως και η δική μας. Τζαζ μελωδίες και καυγάδες. Εσύ φταις που η ζωή μου δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκα, μοιάζει να λέει ο καθένας ενώ προσπαθεί εναγωνίως να παίξει σωστά τον ρόλο του.
Ο ρόλος του ενήλικα, ο ρόλος του συντρόφου μοιάζει ο δυσκολότερος. Ο Simon μπορεί πιο εύκολα να παίξει τον ρόλο του επιτυχημένου στην δουλειά του, παρά να υπάρξει στο σπίτι του. Και η Katrina έχει το ρόλο του θηλυκού που πάντα προειδοποιεί για την επικείμενη καταστροφή.
«Play house » στα αγγλικά σημαίνει « σπίτι παιχνιδιού » ― αλλά και « θέατρο ».
Στην εποχή του μεταμοντέρνου, η απροσδιοριστία του πραγματικού, η τυχαιότητα και ο πλουραλισμός επιλογών αφήνει τους ήρωες διψασμένους για μια αίσθηση «ταυτότητας». Κι υπάρχουν πια τόσοι ρόλοι που καλούμαστε να υποδυθούμε, τέτοια η πίεση που δύσκολα προλαβαίνουμε να δούμε τον άλλον. Μοιάζει πιο εύκολο να παίξουμε το «μαζί» παρά να είμαστε πραγματικά μαζί. Στο κάτω-κάτω ποιος ορίζει το πραγματικά;
Ο Σάιμον είναι δυτικοευρωπαίος. Ο Σάιμον δεν έχει παρελθόν. Σε μια καλά οργανωμένη καπιταλιστική κοινωνία οι άντρες δεν έχουν παρελθόν. Το αποποιούνται προκειμένου να ανοίξουν τον δρόμο της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας. Ο Σάιμον φτιάχνει ένα καινούργιο εαυτό παράλληλα με το βιογραφικό του σημείωμα. Στην πορεία ερωτεύεται. Παντρεύεται. Ολοκληρώνεται. Είναι αποδοτικός, φορά μια γραβάτα και γίνεται εύκολα και επαρκώς κομψός. Είναι εργονομικός. Δεν έχει φωνή, κι αν μιλήσει, θαρρείς θα αλλοιώσει τη χροιά της από την αμηχανία του. Συνήθως τα συναισθήματα φανερώνονται ετεροχρονισμένα, παλιοκαιρισμένα, ξεφτισμένα. Όμως ξέρει ότι δεν βγαίνει ζημιωμένος από την κοινωνία. Έχει υπηρετήσει με τιμή το στερεότυπο.
Μετά θα αυτοκαταστραφεί. Θα αποσυρθεί. Θα πάρει σύνταξη από το γάμο του, τις απιστίες του, τη δουλειά του, το παιδί του.
Η Κατρίνα είναι δυτικοευρωπαία. Φέρει τη μνήμη της οικογένειάς της, δεν ξεχνά το παιδικό της δωμάτιο ούτε τα φορέματά της. Εργάζεται όπως κάθε μοντέρνα γυναίκα, μα θέλει να κάνει και παιδί, όπως οι περισσότερες γυναίκες. Μένει περισσότερες ώρες στο σπίτι παρά τη σεξουαλική επανάσταση και τη διακήρυξη της ισότητας των δύο φύλων. Πρέπει να πάρει φαρμακευτική αγωγή γιατί είναι επιρρεπής στις ορμονικές μεταβολές, την κατάθλιψη, τις αρνητικές μνήμες από έρωτες του παρελθόντος που δεν ευόδωσαν. Ερωτεύεται αυτόν που την ερωτεύτηκε και είναι έτοιμη να ανοίξει ένα σπιτικό. Για την ακρίβεια ένα παράρτημα του σπιτικού που είχαν ανοίξει κάποτε οι γονείς της. Σαν κάποιοι άλλοι να είχαν ζήσει γι’ αυτήν πριν απ’ αυτήν. Δε θα βγει ζημιωμένη από την κοινωνία. Ο σκοπός της ήδη έχει αγιάσει τα μέσα.
Μετά θα αυτοκαταστραφεί. Θα αποσυρθεί. Θα πάρει κι αυτή σύνταξη από τα πάντα.
Ο Σάιμον και η Κατρίνα αγαπιούνται πραγματικά. Θα είναι ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι συνταξιούχων.
Info: Η Ειρήνη Μαργαρίτη γεννήθηκε το 1979 και μεγάλωσε στην Αντίκυρα Βοιωτίας. Σπούδασε θέατρο και συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, την Α. Στελλάτου, τον Γ. Παλούμπη, τoν Peter Gothar και την Esther Andre Gonzalez. Έχει σκηνοθετήσει τα έργα : Unemployed – Δέκα Μητροπολιτικές Ιστορίες, το Blackout ( Μια Μικρή Διαμαρτυρία), βασισμένο στη βραβευμένη συλλογή διηγημάτων του Χρήστου Οικονόμου «Κάτι θα γίνει, θα δεις» και τη θεατρική ξενάγηση Christmas Number’s – Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη. Το 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Μελάνι» η πρώτη της ποιητική συλλογή, Φλαμίνγκο, με την οποία απέσπασε το βραβείο «Γιάννης Βαρβέρης» της Εταιρείας Συγγραφέων για πρωτοεμφανιζόμενους ποιητές. Σύντομα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Μελάνι» η συλλογή διηγημάτων της με τίτλο Επιλεγμένα Είδη.
Ο Απόστολος Φράγκος γεννήθηκε το 1973 στη Θεσσαλονίκη, όπου και σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής, λόγου και κίνησης με τους Μ. Γεμεντζάκη, Μ. Μαρμαρινό, Ρ. Καρέρι (ODIN theatre), Ν. Μιλιβόγιεβιτς, Α. Μπρούσκου κ.α. Έπαιξε σε διάφορες ομάδες (Μορφές, Nova Melancholia, Dame Blanche…) και έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Γιώργος Κακανάκης (Please kill me), ο Ash Bulayev (ΑΩ), η Χρύσα Καψούλη (Ιουδίθ), η Έλενα Πέγκα (Super Heroes), η Ειρήνη Μαργαρίτη (Unemployed), κ.ά. Παράλληλα συμμετείχε ως περφόρμερ και δραματουργός σε παραστάσεις σύγχρονου χορού με τις ομάδες QuasiStellar και Landscape. Με τη solo performance Male Study (σκηνοθεσία Απ. Παπαδαμάκη) ταξίδεψε σε διεθνή φεστιβάλ στη Σεούλ, Μπογκοτά, Σεράγεβο, Κάουνας, Αγκόνα και αλλού. Σκηνοθέτησε και επιμελήθηκε τη δραματουργία της παράστασης 4ος όροφος.
