Πρόκειται για το μοναδικό «καθαρόαιμο» διήγημα του Κωνσταντίνου Καβάφη, ένα αφήγημα μυστηρίου, που γράφτηκε, κατά πάσα πιθανότητα, το χειμώνα του 1895 – ’96. Μία συνηθισμένη κουβέντα ανάμεσα σε φίλους με θέμα το χρήμα σύντομα τρέπεται στην αφήγηση ενός εξαιρετικά ασυνήθιστου περιστατικού, μεταφυσικής διάστασης, που είχε συμβεί πριν από μια δεκαετία.
Η «μυθική» και πολυφυλετική πόλη της Αλεξάνδρειας πριν της δόλιας αγγλικής εισβολής του 1882 παρελαύνει μέσα από εικόνες όπως και η κατεστραμμένη πολιτεία που συναντά ο ποιητής μετά την επιστροφή του από την Κωνσταντινούπολη. Η έννοια του φανταστικού, μέσω του ονείρου – εφιάλτη, διασπάται σε πολλαπλά κάτοπτρα, τα οποία ανασυνθέτουν το είδωλο του Καβάφη, με το υποσυνείδητο του ποιητή να τον καταδιώκει διαρκώς ως άλλο «φάσμα».
Το διήγημα, στην πλήρη έκτασή του, πλαισιώνεται στη δραματοποιημένη αφήγηση της Ομάδας προΤΑΣΗ από δύο κορυφαία ποιήματα του Αλεξανδρινού: «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον» και «Η πόλις».
Συντελεστές
Ιδέα – σκηνοθεσία: Δημήτρης Φοινίτσης
Ερμηνεία: Νικόλας Αλεξίου
Βίντεο: Νικολάι Ντορόζκιν
Σκηνικός χώρος – κοστούμι: Κωστής Μακάκης
Προσωπεία: Ελένη Τζαγκαράκη
Φωτογραφίες: Δήμητρα Γενετζάκη