«Κανείς δεν ξέρει τι θα του ξηµερώσει… χτες». Τα πρώτα ίχνη αυτής της ρωσικής παροιµίας εντοπίζονται στην καρδιά της σταλινικής περιόδου, στα Χρόνια του Μεγάλου Τρόµου. Ο Τζορτζ Όργουελ το διατυπώνει διαφορετικά αλλά εξίσου εύστοχα: «Αυτός που ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το µέλλον». Η αστυνόµευση του παρελθόντος δεν είναι µονάχα η πιο φιλόδοξη επιδίωξη κάθε δικτατορικού/αυταρχικού καθεστώτος, αλλά γνωρίζει πιένες και στις δηµοκρατικές ηµέρες µας. Κάθε γενιά ιστορικών νιώθει την υποχρέωση να ανασκευάσει το παρελθόν εµπλουτίζοντας τη νέα κατασκευή µε τα στοιχεία που έχει εν τω µεταξύ φέρει στο φως η ιστορική έρευνα, αλλά κι εξυπηρετώντας ταυτόχρονα τις τρέχουσες πολιτικές σκοπιµότητες. Την ίδια ώρα κάθε λαός αγκιστρώνεται πεισµατικά σ’ εκείνη την αφήγηση που τον κολακεύει περισσότερο και τον ανακουφίζει πιο αποτελεσµατικά από τις εθνικές του ανασφάλειες. Εάν αυτή η αφήγηση δεν συνάδει µε την αλήθεια, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια.
Ο Πέτρος Τατσόπουλος επιχειρεί να ανακατέψει την τράπουλα δίχως να υπολογίζει το κόστος ή την ενόχληση. Με κείµενα της περιόδου 2017-2019, όπου συνδυάζονται θραύσµατα από τις προσωπικές του αναµνήσεις που δεν στερούνται αυτοσαρκασµού µε εντυπώσεις από διαβάσµατα, ακούσµατα και θεάµατα, ανασυνθέτει το οµαδικό πορτρέτο µιας κοινωνίας µε παθογένειες πολύ βαθύτερες από τις επικαιρικές ή τις επιφανειακά κοµµατικές και φέρνει στο φως σκελετούς από την ντουλάπα. Με την αιχµηρή του µατιά και µε απροσδόκητους συνειρµούς, αποπειράται ν’ αναπροσδιορίσει τη θέση της Ελλάδας στον σύγχρονο κόσµο, µιας χώρας που όσο και αν παριστάνει κάτι διαφορετικό ή όσο και αν προσπαθεί να κρυφτεί, δεν κατορθώνει τελικά παρά να δείχνει αυτό που είναι. Να είναι και να φαίνεται.