Τον Σεπτέμβρη η γκαλερί ΑΔ παρουσιάζει στους δύο ορόφους της ταυτόχρονα δύο ατομικές εκθέσεις των:
Manuel Ocampo (γ. 1965, Πόλη του Κουεζόν, Φιλιππίνες). Η δουλειά του Ocampo έκανε αίσθηση στην Ευρώπη και την Αμερική όταν παρουσιάστηκε από τον Jan Hoet στην Documenta ΙΧ στο Κάσσελ (1992) καθώς και στην Μπιενάλε της Βενετίας (1993, 2001 & 2017).
Mihael Milunovic (γ. 1967, Βελιγράδι, Σερβία). Η δουλειά του Milunovic, που θυμίζει την ζωγραφική της Νέας Σχολής της Λειψίας (Neo Rauch, Matthias Weischer, Tim Eitel, κλπ.) σχετίζεται με το κλίμα της μεταπολεμικής Γιουγκοσλαβίας και την ήττα της ουτοπίας.
Στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας κρίσης, ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος της τέχνης; Παρουσιάζουμε πρόσφατα έργα των δύο καλλιτεχνών οι οποίοι επέλεξαν αποφασιστικά να πάρουν θέση. Πράγματι, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι και οι δύο προέρχονται από χώρες που έχουν στιγματιστεί από την αποικιοκρατία, από σκληρά καθεστώτα και πολέμους. Τα έργα τους θέτουν υπό αμφισβήτηση παγιωμένα ιδεολογικά συστήματα (πολιτιστικά, θρησκευτικά, πολιτικά). Αποδομούν και εκθέτουν τη διφορούμενη λειτουργία των ιδεολογικών συμβόλων στην κατασκευή της ταυτότητας. Οι δύο καλλιτέχνες δημιουργούν φανταστικούς κόσμους που αποκτούν υπερρεαλιστικό χαρακτήρα αντικατοπτρίζοντας τις κρίσεις ταυτότητας που χαρακτηρίζουν την κοινωνία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το σύμπαν του Ocampo χαρακτηρίζεται από έναν θριαμβευτικό σαρκασμό που εκρήγνυται στα πρόσωπά μας, ενώ η δουλειά του Milunovic αποπνέει μία αίσθηση υπαινικτικής ψυχρότητας που προκαλεί ρίγος. Η δουλειά των δύο καλλιτεχνών παρότι παρουσιαζεται σε δύο ξεχωριστές ατομικές εκθέσεις, συνιστά δύο κόσμους που συνομιλούν βαθιά.
Ο Manuel Ocampo συνδυάζει με μαεστρία την ιερή μπαρόκ θρησκευτική εικονογραφία με τις κοσμικές πολιτικές αφηγήσεις και παρουσιάζει τις σκληρές και απάνθρωπες συνέπειες αμφιλεγόμενων ιδεολογικών συμβόλων. Αναμιγνύοντας αριστοτεχνικά τους κώδικες του “low brow” με αναφορές στην «υψηλή τέχνη», καταδεικνύει την κωμική χυδαιότητα των ακραίων καταστάσεων που απεικονίζει.
Ο Mihael Milunovic δημιουργεί στα έργα του μια βαθιά ανησυχητική αίσθηση που είναι πιο υπόγεια, την εντύπωση μιας ελλοχεύουσας απειλής. Η χειραγώγηση των συμβόλων που τα καθιστά μη αναγνωρίσιμα (καταστρέφοντας την πρωταρχική τους λειτουργία συσπείρωσης), οι μαύρες τρύπες και τα αυστηρά μινιμαλιστικά τοπία δημιουργούν ένα ανησυχητικό σουρρεαλιστικό σύμπαν. Δεν αποτελεί μία κραυγή που προέρχεται από τα σπλάχνα, όπως στην περίπτωση του Ocampo, αλλά μια εξωπραγματική σύνθεση που χάνει κάθε ανθρώπινο στοιχείο.
Φωτογραφία θέματος: M. Milunovic, The Cell, 2018, oil on canvas, 140 X 210 cm