Οι τελειόφοιτοι του Μεταπτυχιακού Εικαστικών Τεχνών, της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, εκθέτουν τις διπλωματικές τους εργασίες, στην αίθουσα Νίκος Κεσσανλής της ΑΣΚΤ, από τις 7 έως τις 12 Ιουλίου.
Έπειτα από την ολοκλήρωση του 11ου κύκλου σπουδών τους, οι μεταπτυχιακοί φοιτητές παρουσιάζουν την καλλιτεχνική τους μελέτη όπως προέκυψε από τη θεωρητική και εικαστική τους κατάρτιση, κατά τη διετή φοίτηση τους στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών. Πρόκειται για μια σειρά από έργα που αντιστοιχούν σε περφόρμανς, γλυπτικές και ζωγραφικές εγκαταστάσεις, διαδραστικές πλατφόρμες και βίντεο.
Πιο συγκεκριμένα, η Μαριλένα Αλιγιζάκη, με το έργο «The Game», επιχειρεί τη διερεύνηση του φαινόμενου της άθλησης και της ψυχαγωγίας, δίνοντας έμφαση σε δύο ομαδικά παιχνίδια: το κρίκετ που θεωρείται το πιο από-αποικιοποιημένο παιχνίδι και το ποδόσφαιρο που αντιθέτως αντιμετωπίζεται ως η σύγχρονη απόρροια των αποικιοκρατικών πρακτικών. Το έργο αποτελείται από μια ενιαία εγκατάσταση, η οποία εννοείται ως ο τόπος συνεύρεσης πολλών και διαφορετικών ταυτοτήτων. Η εγκατάσταση αυτή, εμπεριέχει προβολές σε τηλεοράσεις, υβριδικά παιχνίδια και εγχειρίδια, που έχουν ως στόχο να θίξουν θέματα φυλετικά και κοινωνικά, μέσα από τις γενικότερες έννοιες των αποικιοκρατικών σπορ.
Με αφορμή τις ανθρώπινες αισθήσεις. η Γεωργία Γερογιάννη, εμπνέεται και δημιουργεί ένα έργο, με τίτλο “Bεβαιότητες και Aβεβαιότητες του Xώρου”, που στόχο έχει να διερευνήσει την έννοια της χωροαντιληπτικότητας στον ανθρώπινο εγκέφαλο ως αποτέλεσμα της λειτουργίας, της συνέργειας και της συνεργασίας όλων των αισθήσεων του ανθρώπινου σώματος ή μέρους αυτών, και τη δυνατότητα διεύρυνσης της.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
H Έρη Δημητριάδη, με το «An Exile who asks, where?», προτείνει τη παρακολούθηση τριών παράλληλων διαδρομών που διαγράφονται με αφετηρία την επιστροφή σε έναν τόπο που μοιάζει να θέτει σε εκκρεμότητα ό,τι το προσεγγίζει. Υπόλοιπα μνήμης που δεν επιβεβαιώνονται, ιστορίες που δεν βρίσκουν τρόπο να εκδιπλωθούν τοποθετούνται στο κέντρο ενός διασπορικού εσωτερικού εδάφους. Όσο αυτός ο τόπος παραμένει ‘ανοιχτός’, κάθε επιστροφή θα εγκαινιάζει και μια νέα επιστροφή. Κάθε φορά θα διανύεται μεγαλύτερη απόσταση. Ακόμα ένα βήμα αποεντοπισμού.
Ο «λεκές» της Όλγας Ευαγγελίδου είναι μια εγκατάσταση σε τρεις σχεδόν πράξεις. Λεξιλόγιο του έργου: λεκές, λεκεδολογικό εργαστήριο, λεκεδολόγος, βοηθός λεκεδολόγου, πρόπλασμα λεκέ, ιατρικά παραβάν, φώτα, επιγραφές, στολές και κοστούμια, Ηρώ, Λέανδρος, ερωτευμένοι-η, εφέ λεκέ, λεκεδώστρα, κραγιόν-γλυπτά, καλώδια, τεχνικός, θέατρο ταρτάρ, παράσταση, παρασκήνια, θέση θεατή-ασθενή, καμαρίνι, προβολές, μικρόβια-συγχρονισμένες κολυμβήτριες.
Οι σειρές έργων “Sonance – momentum” και “Sonance – from cycle to cycle”, του Δημήτρη Εφέογλου, αποτελούν δείγματα της επίμονης ιδιόχειρης εργασίας που επιχειρεί το μετασχηματισμό του χαρτιού. Η πρωταρχική λειτουργία του υλικού μεταβάλλεται μέσα από δύο διαδοχικές στρατηγικές επέμβασης: από την κατασκευή της χρωματικής μαύρης φόρμας στην επιφάνεια του, έως τη μορφοποίηση της ίδιας της δομής του. Ταυτόχρονα, ο ήχος που παράγεται κατά τη διαδικασία, μεταφέρεται στο οπτικό αποτέλεσμα του έργου ως ρυθμός εξαρτημένος εξ’ ολοκλήρου από την κίνηση του χεριού.
Η εγκατάσταση τεσσάρων βιντεοπροβολών με τίτλο «Seities», της Μαίρης Θηβαίου, πραγματεύεται την προσπάθεια ορισμού του εαυτού, με ένα παιχνίδι ανταλλαγής εικόνων και χώρων, μεταφέροντας έτσι την ταυτόχρονη αίσθηση της ομοιότητας και της διαφοράς, που μπορεί να βιώνεται μεταξύ ενός ανθρώπου με τον εαυτό του. Μια ιστορία χωρισμένη σε δύο μέρη, δύο μέρη χωρισμένα σε τέσσερα. Μία βιντεοεγκατάσταση, πολλαπλές ιστορίες.
Η Αγγελική Μπόζου, παρουσιάζει μια διαδραστική video-performance, με τίτλο «Manna Fortuna-will make your dreams come true» που δημιουργήθηκε για να ερευνήσει τη βαθιά επιθυμία του ανθρώπου να γνωρίσει καλύτερα στοιχεία του εαυτού, τον κόσμου γύρω του και μέσα του αλλά και το παρελθόν και το μέλλον του, μέσα από τα όνειρα και την ερμηνεία τους. Η Manna Fortuna, κυοφορεί το μέλλον, την αλήθεια, το όνειρο και υπόσχεται το ακατόρθωτο. Όπως η ίδια λέει: «Η Manna Fortuna αφουγκράζεται κάθε σας επιθυμία, σας καλεί να αφηγηθείτε το όνειρό σας και να αφεθείτε στις εικόνες και τους ήχους που γεννά ο λόγος σας. Εμπιστευθείτε τη Manna Fortuna. Εμπιστευτείτε τα φλεγόμενα χέρια της.» Παράλληλα παρουσιάζει μια σειρά σύντομων βίντεο με τίτλο «Superm’s diary», με αυτοτελείς αφηγήσεις, τα οποία αποτελούν μέρος ενός συνόλου που διαπραγματεύεται μία καθημερινή πραγματικότητα, όπως δηλώνει και ο τίτλος (diary). Κάθε επόμενο επεισόδιο διατηρεί και επαναχρησιμοποιεί ένα στοιχείο από το προηγούμενο: πληγή, σφυρί, μελάνι, χέρια. Το ρεαλιστικό στοιχείο μπλέκεται με το ονειρικό και καθώς η στιγμή της απόφασης πλησιάζει, η πνοή θυμίζει θάνατο. Η διαδραστική video-performance, θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 7 Ιουλίου 20:00-22:00 και την Κυριακή 10 Ιουλίου 19:00-21:00. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να βρουν οδηγίες για τον τρόπο συμμετοχής, στο χώρο της έκθεσης.
Η Σοφία Ντόβολη, με τo «Τροφός», παρουσιάζει τα γλυπτά της ως ένας έμμεσος διάλογος με τις ακόλουθες εκφράσεις: «…χάνεται η ταυτότητα στο παγκόσμιο χάρτη… μία σοβαρή απώλεια της εθνικής παράδοσης και κληρονομιάς…. είναι ο πολιτισμός, η ιστορία, η συνείδηση… είναι… η «ναυαρχίδα»…» ΣΕΒΓΑΠ 2016, ΠΕΚ 2016
Στο έργο «Crystallization», η Χαρά Πρωτοπαπά αναλύει γλυπτικά, την έννοια του έρωτα. Κοντά και μακριά από τον έρωτα- Σχετικά με τον έρωτα. Μέσα και έξω από το ερωτικό σύμπαν. Περίπου. Η ερωτική κατασκευή – το ερωτικό υλικό. Η ερωτική κρυστάλλωση. Το έργο που καλείται να δώσει τη «φανταστική υφή του πραγματικού». Απορία. Το λείο περίβλημα που καλύπτει το ποθητό. Η «τρυφερότητα» απέναντι σε μια ετερότητα που δεν μπορεί να εξαφανιστεί εντελώς. Η φαντασία- το τυχαίο. Αυτό που σε καλεί έχει οριοθετήσει τον χώρο. Τα όρια του χώρου- τα όρια της μορφής. Η αύρα ως «παρουσία απόστασης». Το κάλεσμα (αυτού που κρύβεται), αλλά και η απομόνωση του ερωτευμένου υποκειμένου. Η απόλυτη ένωση και η μοναξιά. Καθόλου. Περί έρωτος. Γύρω από τον έρωτα. Ο λόγος του έρωτα – ο λόγος για τον έρωτα. Ο χώρος-τον περι-βάλλει. Ένα σχήμα αναπνοής. Και θανάτου.
Τα «Ασφυξιογόνα», της Ερατούς Ταγαρίδη, δημιουργήθηκαν με αφορμή τη λέξη “ανασφάλεια”. Η “ανασφάλεια” επαναλαμβάνεται συχνότερα και από το καλημέρα, εμπεδώνεται, γίνεται τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας. Η ενασχόληση με την ανασφάλεια μεταμορφώνεται σταδιακά σε μια ιδεολογία για την ασφάλεια. Κύριο εργαλείο της: η πρόληψη, αντικείμενό της: η αταξία. Η πρόληψη καθιστά την συνεχή επιτήρηση βασική λειτουργία της ασφάλειας. Όλοι είναι ύποπτοι. Εγκαθίδρυση μιας νέας φιλοσοφίας της ασφάλειας, με επίκεντρο την επιτήρηση των μηδαμινών λεπτομερειών της αστικής ζωής. Η εικόνα της τάξης πρέπει, πάση θυσία, να διατηρηθεί.
Τέλος ο Γιάννης Χειμωνάκης, στο έργο «Κάνοντας», εκθέτει εφήμερα έργα και δοκίμια που φανερώνουν τη διαδικασία και τις τεχνικές κατασκευής τους. Η κατασκευή διακόπτεται σε μια χειρονομία ανάδειξης της διαδικασίας έναντι ενός σχεδιασμένου αποτελέσματος. Σε μια εργαστηριακή συνθήκη τα αντικείμενα αποτελούν ενδείξεις μιας προγραμματικής σχεδόν δέσμευσης με την κατασκευή. Στην απόκλιση που επιμένει μεταξύ έρευνας και πρακτικής βρίσκεται η επιθυμία της γνώσης, της άρτιας τεχνικής, της φυσικής εργασίας και του υλικού. Γνωρίζουμε αυτή τη χειρονομία. […]Τα χέρια εκθέτουν το έργο όταν πλέον δεν είναι σε θέση να το «τελειοποιήσουν». Η χειρονομία της έκθεσης είναι μια χειρονομία παραίτησης. –Vilém Flusser, Οι χειρονομίες.