Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας παρουσιάζει την έκθεση της Αλεξάνδρας Μαράτη και του Γιώργου Διβάρη, με τίτλο Επί-phanies, από την Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014.
Η έννοια της επιφάνειας με την ανά τους αιώνες σημειολογική της πολλαπλότητα είναι ο συνδετικός κρίκος στα έργα δύο αυτόνομων, καλλιτεχνικά και αισθητικά, καλλιτεχνών που όμως διασταυρώνονται στις επιφάνειες των εικαστικών τους δημιουργιών.
Η θεωρητικός τέχνης, Ανθή Αργυρίου, θέτει το βασικό ερώτημα και προτείνει ένα ερμηνευτικό σχήμα που διατρέχει όλη την έκθεση:
Με ποιο τρόπο πραγματεύονται τα μορφοπλαστικά τους μέσα δύο καλλιτέχνες που έχουν ως αφετηρία δύο τελείως διαφορετικές κοσμοθεωρίες, ακολουθώντας ο ένας μία καθαρά υπερβατική θέαση που θέλει τον καλλιτέχνη μάγο και θεραπευτή και ο άλλος μία κατεξοχήν υλιστική αντίληψη με κοινωνικοπολιτική κατεύθυνση; Πόση απόσταση χωρίζει την αναπαράσταση του ‘ιερού’ από αυτή του ‘βέβηλου’ και ποια η διαφορά ανάμεσα στις επιφάνειες μιας οιονεί θείας αποκάλυψης και αυτές των τηλεοπτικών δεκτών που διαμεσολαβούν την ανθρώπινη συνθήκη;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το σώμα των έργων της τελευταίας ενότητας δουλειάς της Αλεξάνδρας Μαράτη και του Γιώργου Διβάρη συγκροτεί μια απόπειρα αρχιτεκτονικής ταξινόμησης και ανασύνταξης του κατακερματισμένου κόσμου. Οι δύο σύγχρονοι εικαστικοί δίνουν ο καθένας τη δική του βιωματική κατάθεση μέσα από ένα προσωπικό ιδίωμα που εισβάλει στο πεδίο της γλυπτικής κατασκευής αποδίδοντας ως επί το πλείστον τρισδιάστατα κλιμακωτά έργα (Μαράτη) ή ψηφιακές εκτυπώσεις σε σκληρά υλικά (Διβάρης).
Πιστή στην αναπαράσταση μιας υπερκοσμικής διάστασης με όρους συμπαντικούς και κάθε άλλο παρά γήινους, η Αλεξάνδρα Μαράτη χρησιμοποιεί άλλοτε τη ζωγραφική και άλλοτε την κατασκευαστική της ικανότητα για να συγκροτήσει μαγνητικά πεδία μέσω της δημιουργίας πυραμίδων ποικίλων διαστάσεων που ακτινοβολούν φως, αυστηρών γεωμετρικών κατασκευών με κιναισθητικές ιδιότητες ή βωμών-βιβλίων οικουμενικής σοφίας και γνώσης. Η τοποθέτησή τους στον χώρο δεν είναι ποτέ τυχαία ή συγκυριακή: κάθετες και οριζόντιες ορίζουν την ροή της ύλης και του πνεύματος, καθορίζοντας την ενεργειακή τοποθέτηση των σωμάτων στον χώρο της μύησης. Η απάντησή της στην απομάγευση του κόσμου φέρει έναν τόνο νοσταλγίας που μετουσιώνει την θεραπευτική του πρόθεση σε μια πρόσκληση για μύηση. Η επιμονή στην χρήση κατοπτρικών στοιχείων στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό κάθε γλυπτικής κατασκευής, καθώς και στη βάση τοποθέτησής τους στον χώρο, έρχεται να επιβεβαιώσει την αρχή “As above, so below”.
Συνεπής σε μία πολύχρονη εξελικτική πορεία η οποία εστιάζει την κριτική της στην πληροφορία και την ψηφιακή εικόνα, ο Γιώργος Διβάρης επινοεί νέες σχέσεις υλικών πάντα σε αντίστιξη με την αναπαραγωγή στιγμιοτύπων της επικαιρότητας. Τα αυστηρά γεωμετρικά σχήματα με τα τετράγωνα και παραλληλόγραμμα μοτίβα σε οριζόντια ή σπανιότερα, κάθετη διάταξη, αντηχούν στις ‘μεταλλικές’ του ειδήσεις και αναμετρώνται μόνο με τις υπομνήσεις του ‘πραγματικού’ κόσμου (μεταλλικά εξαρτήματα, παροπλισμένες ηλεκτρονικές συσκευές και λιωμένο βιομηχανικό πλαστικό) σε μία χειρονομία αποκάλυψης του εμπεδωμένου ανορθολογισμού: μαζική μετανάστευση, κοινωνικές συγκρούσεις, άγρια καταστολή, πολεμικές συρράξεις, ‘χειρουργικοί’ βομβαρδισμοί.
Ο καλλιτέχνης-οδηγός, ο καλλιτέχνης-πύλη, που χτίζει μια διαπερατή επιφάνεια μετάβασης από τον υλικό στον άϋλο κόσμο, έρχεται αντιμέτωπος με τον καλλιτέχνη-καθρέφτη, τον καλλιτέχνη-αγγελιαφόρο κακών ειδήσεων που στήνει ένα μεγεθυντικό κάτοπτρο στο πρόσωπο της ανθρωπότητας.
Επιφάνειες που καλούν σε ανεπαίσθητα περάσματα και επιφάνειες που καλούν σε παύση και αναστοχασμό.
Ανάμεσά τους ένας ολόκληρος κόσμος.»
Από το κείμενο του καταλόγου της έκθεσης
Οι αίθουσες του αρχοντικού της Φλώρινας προσδίδουν την ουδετερότητα αλλά και τη μυστηριακή ατμόσφαιρα που χρειάζεται μια έκθεση τόσο ξεχωριστή, με διαχρονικά μηνύματα από τα βάθη των αιώνων μέχρι τη σημερινή σκληρή και αντιφατική εποχή μας.