Έκθεση γλυπτικής, ζωγραφικής, video και φωτογραφίας στη γκαλερί Bernier-Eliades

Η έκθεση συνδυάζει σημαντικά γλυπτά των Cameron Jamie, Διονύση Καβαλλιεράτου, Ραλλούς Παναγιώτου και Κώστα Σαχπάζη φωτογραφικά έργα των Νίκου Ναυρίδη και Στράτου Καλαφάτη, ζωγραφικά έργα του Paolo Colombo,σχέδια των Christiane Löhr, και Χριστιάνας Σούλου καθώς και ένα video του Charles Sandison.                                                                                                 

Τα ζωγραφικά έργα του Paolo Colombo (γ.1949, Ιταλία) απεικονίζουν μια λυρική σειρά από στιγμές μεγάλης έντασης. Ποικίλλουν σε μέγεθος: είτε πρέπει να τα παρατηρήσεις πολύ προσεκτικά, είτε ξεχειλίζουν στο χαρτί, ενώ ανοίγονται σε κύματα εμποτισμένα από χρώμα, καρό τετράγωνα, λεπτές γραμμές ή γράμματα με την υφή κεντημένου υφάσματος. Επιλέγοντας την ακουαρέλα ως μέσο που αντιστέκεται σε διορθώσεις, δημιουργεί έργα που κινούνται στους πιο απαλούς ή πυκνούς τόνους και χρησιμοποιώντας τις ακουαρέλες ως χαρτί γράφει πάνω σε αυτές την ποίησή του ή απεικονίζει επιλεκτικές εικόνες από τις μνήμες του.

Το έργο του Cameron Jamie (γ.1969, Αμερική)  περιγράφεται συχνά ως μια μορφή ανθρωπολογικής έρευνας, εξερευνώντας το πολιτισμικό και ιστορικό αγκυροβόλημα των λαϊκών και φολκλορικών εκδηλώσεων και το ρίζωμά τους στην κοινωνία. Η πρακτική του κατέχει μια ξεχωριστή θέση στη σύγχρονη εικαστική σκηνή. Χρησιμοποιώντας διάφορα μέσα όπως: performance, βίντεο, γλυπτική, εγκαταστάσεις, φωτογραφία και σχέδια, ο καλλιτέχνης επιχειρεί την ανάλυση της λαϊκής εικονολογίας μέσα από τη δημιουργία μυθοπλαστικών κόσμων και προσωπικοτήτων

Η δουλειά του Διονύση Καβαλλιεράτου (γ.1979, Ελλάδα) αποκαλύπτει το προσωπικό του μυθολογικό σύμπαν με αιχμηρά ειρωνικό χιούμορ. Τα γλυπτά εκπληκτικής δεξιοτεχνίας ανατρέπουν ιστορικά και κοινωνικά δεδομένα με έναν ιστό αναφορών από comics και την κόλαση του Δάντη, μέχρι παιδικά παραμύθια και την Αλ-Κάιντα. Οι μετά-ποπ αφηγήσεις του απεικονίζουν το ανθρώπινο είδος στα ύψη και στα βάθη του μεγαλείου του.

Οι φωτογραφίες του Στράτου Καλαφάτη (γ.1966, Ελλάδα) είναι αφηγηματικές. Με τη χρήση τoυ μεσαίου, τετράγωνου φορμά, μετακινεί την παλέτα του σε κορεσμένα χρώματα, επιβάλλοντας προκλητικά το φλάς ακόμα και με το φως της ημέρας. Η φωτογραφική αφήγηση γίνεται τόσο σημαντική όσο και το περιεχόμενο των εικόνων. Λειτουργεί λοιπόν ως συγγραφέας φωτογράφος, ένας story teller.

Η δουλειά της  Christiane Löhr (γ. 1965, Γερμανία) είναι  άμεσα συνδεδεμένη με τη φύση. Όλη η προεργασία των έργων της δεν γίνεται στο στούντιό της αλλά σε μακρινούς περιπάτους σε λιβάδια και δάση. Εκεί η Löhr συλλέγει οργανικά υλικά: μίσχους φυτών, πικραλίδες, σπόρους από κισσό, γρασίδι, τρίχες αλόγου, τα οποία χρησιμοποιεί για την κατασκευή μικροσκοπικών γλυπτών που άλλοτε θυμίζουν αντικείμενα καθημερινής χρήσης κι άλλοτε αρχιτεκτονικές κατασκευές. Τα έργα της φαίνονται μάλλον ασυνήθιστα στον περισσότερο κόσμο, κυρίως λόγω της απλότητας των υλικών που χρησιμοποιεί.

Με αφορμή το θεατρικό και λογοτεχνικό έργο του Samuel Beckett, ο Νίκος Ναυρίδης (γ.1958, Ελλάδα)   επιλέγει αποσπάσματα από τα κείμενα του συγγραφέα που λειτουργούν νοηματικά αυτόνομα και ανεξάρτητα. Μεγάλες επιχρυσωμένες επιφάνειες, γίνονται το υπόστρωμα όπου προβάλλονται οι φωτεινές φράσεις των κειμένων τονίζοντας την αμφίσημη σημασία του χρυσού  που αποκτά στις μέρες μας μια απόλυτα επίκαιρη διάσταση.

Η Ραλλού Παναγιώτου (γ. Αθήνα 1978)  δημιουργεί γλυπτά με σύνθετη υλικότητα και μορφολογική ακρίβεια. Τα έργα της, συνταγμένα από επανακατασκευασμένα θραύσματα χώρων, προϊόντων και ίχνη χειρονομιών, καταρρίπτουν διακρίσεις ανάμεσα σε διαφορετικούς τύπους αντικειμένων και τεχνολογιών, μέσω συναισθηματικών συνδέσεων.

Ο Κώστας Σαχπάζης (γ.1977, Ελλάδα)  χρησιμοποιεί αυτό που μπορεί κανείς να ονομάσει νέα υλικά και νέα μέσα αλλά, επί της ουσίας, η διαδικασία του έχει ισχυρή βάση στις κατεξοχήν τεχνικές της πλαστικής. Τα έργα ξεκινάνε σε προσχέδια φυσικού μεγέθους, τα οποία με τη σειρά τους μεταφέρονται διαδοχικά σε διαφορετικά υλικά. Η διαδικασία αυτή καταλήγει με αποφάση και παρουσιάζει τόσο τον τελικό σχεδιασμό, και το υλικό που την ολοκληρώνει, όσο και τα ενδιάμεσα στάδιά της. Τα απομεινάρια, λοιπόν, στο κάθε γλυπτό γίνονται μάρτυρες αυτής της πορείας.

Η Χριστιάνα Σούλου (γ.1961, Ελλάδα) δημιουργεί σχέδια που χαρακτηρίζονται από ευαισθησία αλλά και μια ακαδημαϊκή σχεδόν αυστηρότητα, αποτελώντας, δε, σχόλια επάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Εξετάζουν έναν εσωτερικό κόσμο που βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση, που υπόκειται συνεχώς σε αλλαγές, και μεταμορφώνεται υπακούοντας στα καπρίτσια του ανθρώπινου θυμικού. Στα σχέδιά της εύκολα διακρίνει κανείς μια ιδιαίτερη προσοχή σε πνευματικές και ψυχολογικές καταστάσεις, καθώς και μια άμεση σχέση με τον χορό και το θέατρο. Τα έργα της μοιάζουν να συνεχίζουν, αλλά και να πραγματεύονται εκ νέου, μια παράδοση που ξεκινά από τη φιλοσοφία του Heinrich Von Kleist και συνδιαλέγεται με το έργο του Hans Bellmer.

 Ο Charles Sandison (γ.1969, Σκωτία) ανήκει στη νέα γενιά των καλλιτεχνών που επηρεάστηκε από τη (Μετά) Μινιμαλιστική γλυπτική καθώς και την Εννοιολογική Τέχνη και δημιούργησε μία νέα οπτική γλώσσα, ευαίσθητη και κριτική. Χαρακτηριστικό της δουλειάς του Sandison είναι η χρήση λέξεων που προβάλει με τη βοήθεια υπολογιστή πάνω σε αρχιτεκτονικά στοιχεία: προσόψεις κτιρίων, τοίχους, οροφές, δάπεδα κτλ. δημιουργώντας συγκεκριμένες video-εγκαταστάσεις. Στις εγκαταστάσεις αυτές, ο θεατής παρατηρεί λέξεις να διασταυρώνονται μεταξύ τους, να ενώνονται, να αποφεύγουν η μία την άλλη.  Με αυτόν τον τρόπο, παράγεται ένα σύστημα, μία τεχνητή νοημοσύνη, ένας μηχανισμός που ο θεατής μπορεί να μαντέψει, αλλά ο σκοπός του οποίου παραμένει ένα μυστήριο.

Κεντρική φωτογραφία άρθρου: Στράτος Καλαφάτης, Archipelago Series, archival inkjet print, 103 x 100 cm