Η ίδια δηλώνει για το έργο της: «Οδηγημένη από το πάθος μου για το θέατρο και την ανθρώπινη ψυχή χρησιμοποιώ το φωτομοντάζ για να εκφράσω αδιέξοδα αφηγήματα φόβου κι αλλοτρίωσης, αμφίρροπων πόθων, και έντασης ανάμεσα σε ανθρώπους.» Ο τίτλος της έκθεσης «Συμβίωση και σύγκρουση» απορρέει από το ότι «συνυπάρχουμε με άλλους ανθρώπους και πάντοτε έχουμε να κάνουμε ο ένας με τον άλλον και συνήθως αυτό είναι ευχάριστο, και «σύγκρουση», καθότι πολλές φορές οι άλλοι μας ενοχλούν, μας πληγώνουν, μας απογοητεύουν, μας κάνουν να ζηλεύουμε. Είναι ο αινιγματικός κόσμος των ανθρώπινων συναισθημάτων.»
Οι εικόνες της Luycx είναι βαθιά ανθρώπινες και αποσκοπούν στην ανάδυση της λυρικότητας της καθημερινής ύπαρξης που συχνά μπορεί να λάβει νέες διαστάσεις μέσω της αγάπης της δημιουργού για τους ανθρώπους και τη μοναδικότητά τους. Εμπνεόμενη, όπως εξομολογείται και η ίδια, ειδικά στα πρόσφατα έργα της από την αλληλεπίδραση και αλληλεξάρτηση των ανθρώπινων σχέσεων, προσεγγίζοντας με τον τρόπο αυτό την έκφραση των εσωτερικών ανθρώπινων δυναμικών, δημιουργεί καταστάσεις που υπονοούν ότι κάτι συμβαίνει αλλά αφήνουν πολλά αδιέξοδα κενά. Σ’ αυτά τα «καρέ» σκηνοθετεί αυτά τα άλυτα αφηγήματα σαν ένας εικονολήπτης και χρησιμοποιεί τον περιβάλλοντα χώρο σαν ψυχολογική μεταφορά απομάκρυνσης, αλλοτρίωσης ή φόβου. Μάλιστα, δηλώνει πως χρησιμοποιεί αντιθέσεις, εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, κοντινά και μακρινά πλάνα, παίζει με το φως και το σκοτάδι, για να δώσει έμφαση στο «αφήγημα των χώρων». Η έμπνευσή της πηγάζει από τα έργα των Dostojewski, Ibsen, Bergman and Hitchcock ενώ φιλοδοξεί να δώσει μορφή στις παράξενες ψυχολογικές καταστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Της αρέσει να επικεντρώνεται σε πρόσωπα που δεν είναι τόσο καθημερινά ή τόσο «καθώς πρέπει», αλλά παράξενα, διαφορετικά, στα όρια της τρέλας, που αιθεροβατούν και εκείνη τα τοποθετεί σε « ιδιόμορφες καταστάσεις, στο σούρουπο, στη νύχτα, την στιγμή που ξεσπάνε, που παραδίδονται, στη μέθη, στην έκσταση, την στιγμή που τους γνέφει η αιωνιότητα.»