Τα έργα της, έργα μικτής τεχνικής, χαρακτικά και κατασκευές, λειτουργούν σχολιαστικά πάνω στις έννοιες της σκιάς και του πραγματικού και στη μεταξύ τους σχέση.
Η Έλλη Μπαρμπαγιάννη μιλώντας για τα έργα της, αναφέρει:
Η σκιά συμβολίζει, μέσα από την άρνηση του να σχολιαστεί η πραγματικότητα, ένα «χώρο» καταφυγής και δημιουργικότητας. Η ενασχόληση με τη «σκιά» δηλώνει την πρόθεση μέσα από το άυλο, το άπιαστο, το ρευστό της σκιάς, να προκύψει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του κόσμου και του εαυτού μας.
Ταυτόχρονα, η σκιά με τα ελάχιστα «μέσα», υποδεικνύει το πραγματικά αναγκαίο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μέσα από τη σκιά ξεδιπλώνεται η μνήμη και οι αντανακλάσεις της σε μιαν αφήγηση που δεν τελειώνει ποτέ. Η σκιά λειτουργεί σαν παύση και αφορμή για περισυλλογή.
Τα χρώματα λειτουργούν συμβολικά, όπως και τα θέματα που διακρίνει κανείς· το ουτοπικό αρχιτεκτόνημα της 3ης διεθνούς του Τατλίν, η φωλιά, το σπίτι.
Κυρίαρχη είναι μια δομή, μια κατασκευή που εξελίσσεται, αναδιπλώνεται, πολλαπλασιάζεται και επαναλαμβάνεται συνεχώς.
Η διαφάνεια λειτουργεί σα φίλτρο και σαν επιφάνεια καταγραφής.
Το βασικό μέσο είναι η χειρονομία της χάραξης, που σα διαδικασία ενοποιεί τα έργα και παρεμβαίνει με δυο τρόπους στην παραγωγή της φόρμας και της σύνθεσης:
Χάραξη και αποκοπή, δόμηση δηλαδή μέσα από το φως με σκληρές φόρμες που έρχονται σε σύγκρουση με τη ρευστότητα της σκιάς
Χάραξη και δημιουργία χαρακτικών και τυπωμάτων.
Ο Αντώνης Βάος, Εικαστικός, Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών, γράφει:
Αν η πραγματικότητα γίνεται σαφέστερη όταν αναζητήσουμε την αθέατη πλευρά της, τότε η ουσία της τέχνης βρίσκεται πολύ μακριά από το προφανές. Τα έργα της Έλλης Μπαρμπαγιάννη μας καλούν σε μια βαθύτερη ματιά, φέρνοντας στο προσκήνιο εκείνο που συνήθως παραμένει αθέατο και ασαφές. Φτάνουν έτσι στην απαρχή της καλλιτεχνικής πράξης, σε ό,τι την υποκινεί και την τροφοδοτεί. Πρόκειται για μια μεθοδική αναζήτηση πάνω στην εικαστική φόρμα και κυρίως για μια άλλη λειτουργία, περισσότερο ρευστή και απροσδιόριστη, που βρίσκεται σε ρήξη με ό,τι θεωρούμε συνήθως ως συνειδητή πρόθεση.
Αυτή η αθέατη λειτουργία, που δύσκολα αποκαλύπτεται από τον καλλιτέχνη τον ίδιο, νομίζω ότι υπονοείται στον τίτλο της έκθεσης με τη λέξη «σκιά». Η «σκιά» στα έργα της Μπαρμπαγιάννη δεν είναι απλώς η σκοτεινή περιοχή που σχηματίζεται μηχανικά, όταν φωτίζεται η κυρίαρχη πλευρά τους. Αποτελεί αναπόσπαστο δομικό στοιχείο και η ανάπτυξή του προχωράει παράλληλα με τη φόρμα που βρίσκεται στο προσκήνιο. Ενσωματώνεται έτσι δυναμικά και συνειδητά στη ζωή των έργων, αποκτώντας την έννοια του εκφραστικού μέσου. Διαθέτει συγκεκριμένη υφή, άλλοτε ρευστή και διάφανη, άλλοτε σκοτεινή και πυκνή, άλλοτε σταθερή και βέβαιη και άλλοτε αμφίβολη και ανησυχητική.
Με τον τρόπο αυτόν οι «σκιές» της Μπαρμπαγιάννη αποκτούν μια πρωταρχική λειτουργία η οποία πραγματώνεται με σύγχρονα μέσα, για να γίνουν τελικά αποκαλυπτικές και «φωτεινές» στα μάτια του θεατή. Οι «σκιές» της είναι αυτό που βρίσκεται πίσω από τις ιστορίες που αφηγείται πάντα με τα έργα της: η καλυμμένη τους όψη, ο συμβολισμός τους, η ουσία τους, αλλά και η διπλή τους λειτουργία. Έτσι δημιουργείται ένα νήμα που συνδέει το σύνολο της δουλειάς της σε μια ενότητα. Ο θεατής καλείται να ανακαλύψει τόσο τα έργα όσο και τον εαυτό του κοιτάζοντας βαθειά μέσα σε αυτά, παίρνοντας την ευθύνη της δικής του ερμηνείας και της προσωπικής του ματιάς.
Βιογραφικό
Η Έλλη Μπαρμπαγιάννη γεννήθηκε το 1969 στη Νααύπακτο και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης και της Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστημίου Πατρών. Στη συνέχεια σπούδασε Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητές τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη και τον Μαρτίνο Γαβαθά, σκηνογραφία με το Γιώργο Ζιάκα και ψηφιδωτό με τον Γιάννη Βαλαβανίδη. Από το 2005 ζει και εργάζεται στην Πάτρα. Συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα, Κύπρο και Πολωνία. Αυτή είναι η 4η ατομική της έκθεση.