Η προσωπική σχέση της ζωγράφου με την εικαστική δημιουργία εξελίσσεται εδώ και χρόνια, παράλληλα με τις επαγγελματικές της ασχολίες και σε κάποια απόσταση από αυτές. Από τη δεκαετία του 1970, αφού εγκατέστησε το δικό της εργαστήριο κοντά στην Αθήνα, αφιερώνει μεγάλο μέρος του χρόνου της στη ζωγραφική, χωρίς ωστόσο να εκθέτει τα έργα της. Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα που φιλοτεχνήθηκαν την περίοδο 1990 – 2017.
Η ιστορικός τέχνης Μάρθα Χριστοφόγλου γράφει για τη ζωγραφική της Δημακοπούλου στην μονογραφία που συνοδεύει την έκθεση:
“… Είναι παρήγορο, να βλέπεις ότι η εκφραστική ένταση δεν ταυτίζεται με την επιτήδευση. Ότι τα προσωπικά οράματα μπορούν να γίνουν εικαστική πράξη χωρίς τεχνάσματα, να μεταφερθούν στο μουσαμά σαν δομημένα ανθρώπινα ίχνη, να μας συγκινήσουν, διατηρώντας το μυστήριο των καταβολών τους. Είναι ανακούφιση να απολαμβάνεις το χρώμα που γίνεται ένα με την εικόνα, όπως στην παλιά ζωγραφική, ενώ την ίδια στιγμή ο χώρος γίνεται αφαιρετικός και οι περιγραφικές νύξεις υποχωρούν, αφήνοντας το λόγο στη διακριτική γεωμετρία των συνθέσεων. Πίσω από όλα αυτά η παρουσία του τοπίου παραμένει έντονη και, για τους τυχερούς που μπορούν να το δουν, κρύβει στους κόλπους της, συνειδητά ή ασυνείδητα, μνήμες από την ευρωπαϊκή ζωγραφική των τελευταίων αιώνων. Στο εσωτερικό των έργων αναπτύσσεται μια χαμηλόφωνη συνομιλία με την ιστορία της τέχνης, όπου, ειρήσθω εν παρόδω, συμμετέχουν εποικοδομητικά και οι «νέες μορφές» του 20ού αιώνα, που είχαν αναδείξει την ανατροπή και τη ρήξη ως κορυφαίες αξίες. Η παλιά τους προκλητικότητα διακρίνεται αμυδρά κάτω από την ώριμη εκδοχή τους.”