Ο ζωγράφος Αλέξης Βερούκας γράφει για την έκθεση του Αντώνη Σκαμπαβίρια που θα παρουσιαστεί στην gallery genesis:
Στην ζωγραφική του Αντώνη, βιώνουμε την ανοίκεια συνθήκη του “εντοπισμού” μας στην “πέρα χώρα” της νησιωτικής κτίσης -τόσο οικείας για εκείνον- από απόσταση.
Η περισκοπική σύνθεση στους οριζόντιους πίνακές του μας παρασύρει στην αναδίπλωση του βλέμματος του ζωγράφου στον πραγματικό χρόνο αυτής της διαδρομής.
Η “εκτοπισμένη” επισκόπηση των τοπίων του και η ταυτόχρονη αίσθηση ότι είμαστε μέσα στα έργα του ασκεί την γοητεία της εξάντλησης του φυσικού περιορισμού μας. Μας προτείνει μια απτική εμπειρία του τοπίου στο πίσω πλάνο του οπτικού μας πεδίου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Είναι συναρπαστικό, έστω για την χρονική περίοδο που απαιτεί η σάρωση του χώρου, με το βλέμμα του πουλιού που μας εφοδιάζει ο Αντώνης, οδηγώντας μας άλλοτε στο έδαφος, άλλοτε σε χαμηλή πτήση, να ανακαλύψουμε τις γεωλογικές τομές του.
Είναι κίνηση που έχουν κάνει και τα δικά του μάτια.
Έχει φροντίσει άλλωστε να μας μεταπλάσει αυτό που βλέπει με μια πλούσια σε περιπέτειες της ύλης ανασύσταση του χάους αυτών των τόπων που κάπου διαμόρφωσε σε γιγαντιαία land art ο γεωργός και ο κτίστης της ξερολιθιάς με τους αναβαθμούς και αλλού είχε αποφασίσει ο αρχιμάστορας των ηφαιστείων με τους όγκους των πετρωμάτων.
Παστώματα με επιδέξιες χειρονομίες του πινέλου, διαστρωματώσεις με τις σπάτουλες που διακόπτουν νεφτιλίδικες αραιώσεις του χρώματος, κατάστικτες ψιμυθιές φωτός πάνω στις χρυσαφιές του ώχρες και τα χαλκοπράσινα ή μολυβένια γκρίζα του.
Και μετά, πίσω από την “πέρα χώρα” η θάλασσα.
Το νερό που τριγυρίζει αυτόν τον τόπο και τον μεταφέρει στον αιώνα. Οι βράχοι που ταξιδεύουν σαν πλοία…
Από τον Canaletto ως τον Hockney τα πανοράματα ήταν πάντα μια μεγάλη πρόκληση των ζωγράφων.
Φέρνω μπροστά μου τα φρέσκα των γαλλικών επαρχιών που διακοσμούν τον gare de Lyon που τρέχαν πάντα παράλληλα με μένα και από πάνω μου, τρέχοντας κι εγώ να προλάβω το TGV.
Στα διακόσια ογδόντα χιλιόμετρα του συρμού από το παράθυρο, τα κοντινά πλάνα ξεχύνονται σε ποταμό χρωματικών φασμάτων και μόνο η “πέρα χώρα” όπως του Αντώνη εξασφαλίζει την ανθρωπομετρική εικόνα του κόσμου.
Στην mercedes τύπου E ο κατασκευαστής έχει προβλέψει όταν συγχρονίζονται όλες οι κάμερες του οχήματος να προβάλλεται στην οθόνη η υπεροπτική “αδύνατη για τον άνθρωπο” εικόνα του τοπίου που επέρχεται στη διαδρομή μας.
Στην εικονική πραγματικότητα που συγχέεται πλέον με τις νέες τεχνολογίες του κινηματογράφου επιβάλλεται αυτό το “αδύνατο” του βλέμματος.
Το βλέμμα, ίσως μετά τον θάνατο του βλέμματος.
Μας γεμίζει η νοσταλγία γι’ αυτά λοιπόν τα “ακίνητα” ταξίδια των ζωγράφων σαν του Αντώνη Σκαμπαβίρια.
Γιατί είναι γεμάτα με την γλυκιά μελαγχολία της αναδρομής στους τόπους και τους ορίζοντες που μένουν ανεξίτηλοι στη μνήμη και στην καρδιά μας.
Αλέξης Βερούκας, Μάιος 2018
Βιογραφικό
Ο Αντώνης Σκαμπαβίριας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Σπούδασε Ανακαίνιση και αποκατάσταση κτιρίων απο το 2002 εώς το 2008, ενώ το 2010 σπούδασε ζωγραφική στην ομάδα τέχνης “σημείο” με δάσκαλο τον Γιώργο Ρόρρη και την Κάλια Τριανταφύλλου όπου και παρέμεινε εώς το 2016.
Συμμετείχε ως animator στην ταινία “Loving Vincent”. Έχει παραδώσει μαθήματα ζωγραφικής σε παιδιά, έχει επίσης εργαστεί στον σχεδιασμό εξώφυλλων, στον διαφημιστικό τομέα και ως βοηθός σκηνογράφου.
2018. “Τόπος ξάνεμος” (Gallery genesis / πρώτη του ατομική έκθεση).
Ομαδικές εκθέσεις:
2018. “Παράδοξος ύπνος” (Gallery genesis)
2017. “Από τον Μεσοπόλεμο στον Μοντερνισμό – Μικρά σενάρια για την Aθήνα” (Gallery genesis)
2015. “Guess who’s coming for dinner” (Gallery genesis)
2014. “Ομάδα τέχνης σημείο – Ζωγραφική” (Gallery genesis)
2011. Ομαδική έκθεση στη Θεσσαλονίκη (Πρώην στρατόπεδο Κόδρα)