Η πρώτη έκθεση του Κώστα Ζαφειρόπουλου (γεν. 1955) αποτελεί αναφορά στον έβδομο μιμίαμβο του Ηρώνδα (ή Ηρώδα ή Ηρώδη), με τον τίτλο «Σκυτεύς» (ήγουν παπουτσής, τσαγκάρης), όπου περιγράφεται η επίσκεψη της Μητρώς και των φιλενάδων της στο τσαγκάρικο του Κέρδωνα για να αγοράσουν παπούτσια.
Από το εικαστικό έργο του Ζαφειρόπουλου παρουσιάζονται τα σχέδια με τα παπούτσια και τα κορίτσια.
Όλα τα έργα της έκθεσης είναι ζωγραφισμένα ή σχεδιασμένα σε λευκά ή υπόλευκα χαρτιά σχήματος Α3. Τα σχέδια έχουν γίνει με μελάνι. Στα ζωγραφικά έργα χρησιμοποιούνται μελάνια και υδροχρώματα. Τα υδροχρώματα, με τη διαφάνειά τους, αφήνουν να φαίνεται ό,τι βρίσκεται από κάτω ή και το ίδιο το χαρτί. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται λεπτές αποχρώσεις, διαφάνειες και φωτεινότητα.
Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης στο κείμενό του που περιλαμβάνεται στον κατάλογο της έκθεσης γράφει για τον Κώστα Ζαφειρόπουλο και το έργο του:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
«Όσοι λίγοι γνωρίζουν τον Ζαφειρόπουλο και το έργο του τον γνωρίζουν ως ποιητή. Τα δημοσιευμένα ποιήματά του δεν έχουν συγκεντρωθεί, με δική του απόφαση και ευθύνη, σε ένα τομίδιο, αλλά βρίσκονται σκορπισμένα σε δύο περιοδικά: την Ίνδικτο και τη Νέα Εστία.
Από το 2003 ο Ζαφειρόπουλος στρέφεται προς την εικαστική δημιουργία, αρχικά στη γλυπτική και την κεραμική, και εν συνεχεία ζωγραφική, σχέδιο, χαρακτική, φωτογραφία. Ο Ζαφειρόπουλος είναι αυτοδίδακτος, τα μαθαίνει όλα μόνος του, μαθαίνει τρόπους και επινοεί τεχνικές, με μόνο οδηγό το δημιουργικό πάθος του και το καλλιτεχνικό ένστικτό του. Η σχολή καλών τεχνών στην οποία φοίτησε είναι τα μουσεία και οι γκαλερί . […]
Ένας ζωγράφος ή φωτογράφος (ο Ζαφειρόπουλος είναι και τα δύο) ασκείται να βλέπει την πραγματικότητα, μαθαίνει να βλέπει και να καδράρει τα πράγματα γύρω του, παρατηρώντας λεπτομέρειές τους που ένα μη εικαστικό βλέμμα δεν θα πρόσεχε ποτέ. Ο Ζαφειρόπουλος λοιπόν είδε κάποια παπούτσια στις βιτρίνες, όχι με τα μάτια του πιθανού αγοραστή, αλλά ως εικαστικά δημιουργήματα, ως οιονεί έργα τέχνης. Τα φωτογράφισε ο ίδιος και του γεννήθηκε η επιθυμία και να τα ζωγραφίσει […]
Τι είναι αυτό που έλκει το βλέμμα του ζωγράφου Ζαφειρόπουλου στα αφόρετα παπούτσια της βιτρίνας; Αν του θέταμε το ερώτημα, θα μας απαντούσε μάλλον με ένα «δεν ξέρω, μου άρεσαν, ήταν όμορφα». Προσωπικά, υποθέτω ότι εκείνο που τον έλκει είναι η γλυπτική τους φόρμα. Από τη στιγμή όμως που ο Ζαφειρόπουλος αποφασίζει να ζωγραφίσει τα παπούτσια, δεν τα ζωγραφίζει ως έχουν, αλλά όπως τα θέλει η ζωγραφική του ευαισθησία. Δεν αλλοιώνει τη φόρμα τους, τα προσεγγίζει με σεβασμό, σαν ιερά σκεύη σχεδόν. Αλλάζει όμως τη χρωματική τους σύνθεση, για να πετύχει το εικαστικό αποτέλεσμα που κυνηγάει».