Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός χώρος συνυπάρχουν σε μια οπτική παραδοξότητα ή αρμονία. Η συνύπαρξη αυτή κάνει δύο παράλληλες καταστάσεις, που θα ήταν αδύνατο να εμφανίζονται μαζί, να τέμνονται στο ίδιο περιβάλλον την ίδια στιγμή. Άλλοτε η σύγχυση αυτή είναι άβολη και άλλοτε λυτρωτική. Σε κάθε περίπτωση πυρήνας αυτής της ενότητας έργων είναι η αντιθετική ή απλώς παράλληλη χρονική σχέση των γεγονότων, καταστάσεων και μορφών.
Σε σχέση με την προηγούμενη ενότητα που παρουσίασε ο Μάρκος Μπλάτσιος στην gallery genesis πριν τρία χρόνια, η ματιά και η θέση του θεατή διευρύνθηκε αφήνοντας μεγαλύτερα περιθώρια και επιτρέποντας στο χώρο να παίξει το ρόλο του. Στοιχεία της φύσης και του στερεώματος έχουν εισβάλει ή προσκληθεί στον εσωτερικό, ασφαλή, ιδιωτικό χώρο. Ο εσωτερικός χώρος ίσως τα παγίδευσε. Οι ανθρώπινες μορφές βρίσκονται άλλοτε σε αλληλεπίδραση με όσα υπάρχουν και συμβαίνουν γύρω τους, άλλοτε σε φαινομενική άγνοια και άλλοτε σε σχέση κυριαρχίας. Μοιάζει συχνά διέξοδος η παρουσία του ουρανού ή ενός παράθυρου. Είναι αλήθεια όμως αυτό;
Ή μήπως είναι η πύλη για μια βαθύτερη κατάδυση;
