Τι θα γινόταν αν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, θεοί, ήρωες, και καλλιτέχνες επανέρχονταν στη ζωή σήμερα; Τι θα έλεγαν; Πως θα τους αντιλαμβανόμασταν; Πόσο προφητικές ήταν οι σκέψεις τους; Πόσο σχετικές είναι με τον κόσμο μας σήμερα;
Ο 21ος αιώνας είναι ο πιο ενδιαφέρον αιώνας σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Σχεδόν κάθε τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας, από την πολιτική μέχρι τις επιστήμες, έχει αλλάξει και βελτιωθεί σημαντικά. Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν επανειλημμένα χρησιμοποιήσει γλυπτά από την αρχαιότητα ως αφετηρία για την έμπνευσή τους. Μπορεί μόνο να θαυμάσει κανείς την ποιότητα και την απαράμιλλη τεχνική της αρχαίας τέχνης; την οποία έχουν συχνά ανταγωνιστεί, μιμηθεί, αντιγράψει, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν ποτέ να φτάσουν στο ύψος της.
Με τα νέα έργα του Micha, ο καλλιτέχνης γεφυρώνει την αίσθηση της καλλιτεχνικής τελειότητας στην Αρχαία Ελλάδα και τη συγχωνεύει με τη σύγχρονη κοινωνία μας του μαζικού καταναλωτισμού. Το αποτέλεσμα είναι μια συνεργασία και μια συζήτηση μεταξύ τριών παρουσιάσεων των έργων, του γλυπτού, της «Pop» φωτογραφίας του γλυπτού και της λήψης του έργου σε περιβάλλον μουσείου, όπου το γλυπτό φαντάζει ξανά στο «φυσικό του περιβάλλον». Και οι τρείς παρουσιάσεις, παρότι βασίζονται στο ίδιο γλυπτό, επιτρέπουν μια διαφορετική πολιτική έκφραση στο κάθε έργο.
Η Antiquity 2.0 ξεκίνησε την Ευρωπαϊκή της περιοδεία στο Monte Carlo, όπου ο Πρίγκιπας Αλβέρτος Β’ του Μονακό εγκαινίασε την έκθεση, ακολούθησε η έκθεση στη γκαλερί Mirko Mayer στην Κολωνία της Γερμανίας και τέλος παρουσιάζεται στο σύνολό της στη ΔΛ gallery στον Πειραιά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Δήλωση του Καλλιτέχνη:
«Πιστεύω ότι η τέχνη πρέπει να έχει μια κριτική στάση απέναντι στην εποχή μας και να προσπαθεί να εμπλέξει το θεατή σε μια συζήτηση. Στην Αρχαία Ελλάδα, η τέχνη και το χιούμορ εφαρμοζόταν σε μια σχεδόν βιομηχανική κλίμακα σε αντικείμενα, όπως τα αγγεία. Με το πέρασμα των αιώνων αποδείχτηκε ότι το χιούμορ είναι ακρογωνιαίος λίθος ενός πολιτισμού και προαπαιτούμενο για τη δημοκρατία. Με τα νέα μου έργα, προσπαθώ να συνδυάσω αυτήν ακριβώς την ιδέα, ότι δηλαδή το χιούμορ ή ο σαρκασμός θα πρέπει να είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής παρατήρησης.»