Ποια είναι τα έργα του ανθρώπου που ψάχνει για ίχνη ονείρων με μόνο σκοπό την συνάντηση με το τεκμήριο εγκυρότητας τους; Τι είναι ένα έγκυρο όνειρο; Πως λειτουργεί, γιατί υπάρχει;
Ο Στάθης – Αλέξανδρος Ζούλιας απαντάει σε αυτό πιάνοντας ένα νήμα με κλειστά μάτια. Το τοποθετεί σε έναν ιδιότυπο αργαλειό το οποίο είναι συνεχώς εν κινήσει, αυτόνομο και σχεδόν αυτόματο. Συλλέγει ίχνη με μια εμπρόσθια χοάνη, θα τα κοσκινίσει πρόχειρα και θα πάρει τα κομμάτια αυτά που θα του είναι χρήσιμα. Από εκεί και πέρα δεν ρωτάει ούτε εξηγεί και δεν δίνει κατεύθυνση. Καταγράφει, τοποθετεί. Ίσως να μην θέλει να χαθούν τα ίχνη αλλά δεν μοιάζει με αρχειοθέτη. Πιο πολύ μοιάζει να κινηματογραφεί δίχως φιλμ και κάμερα. Τα πλάνα του ανοίγουν ξεκινώντας από μια λεπτομέρεια, συναντά νέα στοιχεία και τεκμήρια στην πορεία τα οποία εγκυμονούν νέους κόσμους, αφήνεται στη δίνη τους και καταφέρνει και ίπταται στον ενδιάμεσο χώρο που αφήνει για τον εαυτό του. Έτσι ελίσσεται με περίσσεια άνεση, κυρίαρχος αλλά σεμνά από κάποια απόσταση.
Η συνάντηση του με τα ίχνη συνθέτουν την αύρα ενός φαινομένου σε εξέλιξη και ενίοτε το φαινόμενο ως έχει, όμως τούτο δεν μπορεί να περιγραφεί ολότελα διότι πρόκειται για το Ελντοράντο του Χάους, το συνονθύλευμα υλών και ιδεών που συνέθεσαν πράματα και θάματα – τον κόσμο των μύθων ολόκληρο. Το απόσπασμα που υφαίνει θα επιβεβαιώσει ακριβώς αυτό.: Πρόκειται για φαινόμενο. Τελεία και παύλα.
Εάν θέλουμε να ψηλαφήσουμε διά της θύμησης το έργο του πιθανόν να αποτύχουμε διότι απλούστατα προσφέρεται μονάχα σε αυτούς που αποδέχονται ένα φαινόμενο ως δεδομένο. Για να το καταγράψεις στη συνέχεια βοηθά να γνωρίζεις από μοναξιά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Από εκείνη την μοναξιά ξεκινά και ο Ζούλιας χωρίς ερώτημα χωρίς αναζήτηση και επεξήγηση. Κάνει ένα βήμα ακόμη στην συνέχεια και παράγει έργο. Αυτό καθιστά έναν άνθρωπο αυτόματα και καλλιτέχνη; Ίσως ναι, ίσως όχι. Όμως δείχνει τον άνθρωπο-παρατηρητή μπροστά στο φαινόμενο. Αυτό είναι το έργο του, ο ίδιος και ο κόσμος του σκέτος.
Στο έργο του Στάθη δεν χωράνε δόλιοι ρομαντισμοί ούτε κλείνει το μάτι πονηρά προς ανούσιες έννοιες και λοιπά contemporary σκουπίδια, δεν διακοσμεί, δεν χαϊδεύει αυτιά που δεν ακούνε. Θα μπορούσε να είναι μαθηματικός που πέταξε τους αριθμούς και τους αντάλλαξε με τον κόσμο των φαινομένων. Η καταγραφή αυτών παράγει αναμφίβολα ομορφιά και αυτός είναι ο δρόμος προς το “θείο”: το όνειρο εμπεριέχεται στον Ρου των εξελίξεων και για κάποιους από εμάς γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι τους και ίσως είναι και πηγή νέων ονείρων. Το άυλο κάποιον αυτών των φαινομένων ωθεί το έργο του περαιτέρω να λέει πολλά αλλά να μην αφηγείται τίποτε.
Ωστόσο δεν αρνείται την αφήγηση όμως δεν του είναι χρήσιμη και μάλλον τον αποσπά από την προσπάθεια του να ελέγξει σταθερά την θέση από την οποία κινείται. Και αυτή η πρόθεση του εξηγεί και εν μέρη τον λόγο ύπαρξης των έργων του. Δεν πέφτει από τον ουρανό ούτε αναδύεται από την θάλασσα, ξεκινά από ένα σημείο σταθερό και απλώνεται παραπέρα, πυκνώνει σε σημεία και ξανά ανοίγεται προς νέα πεδία, πάντα συγκεκριμένα. Απουσιάζουν νεφελώματα και ασάφειες. Ολοκληρώνει αυτό που δεν πρόλαβε να δει η να αγγίξει προσθέτοντας στο κενό μια πιθανή μορφή. Αυτή η προσέγγιση σαφώς απαιτεί τόλμη και πειραματισμούς αφού εδώ έχουμε να κάνουμε με μια λεπτομερή χαρτογράφηση του χάους. Η ποιότητα του έργου βρίσκεται συνεπώς ανάμεσα στην πρόσληψη του χάους και την πρόσθεση με την κλασική έννοια.
Ο τομέας που του ανατέθηκε και διεκπεραιώνει βρίσκεται στην Αθήνα. Από εδώ στέλνει χαιρετισμό σε όλους αυτούς που μοιράζονται την μοναξιά του μαραθωνοδρόμου αλλά και στους απανταχού ιστορικούς, κιουρεϊτορς και σαλτιμπάγκους του λοιπού συρφετού που συνθέτει την αγορά της τέχνης. Τους έχει καταγράψει και αυτούς για αυτό που είναι πραγματικά. Μια ανούσια κουκκίδα στο χάος της εξέλιξης ενός ονείρου χωρίς τέλος. Γνωρίζει ότι αυτό που μετράει είναι το έργο καθ’αυτό και η εγκυρότητα του είναι αποτέλεσμα συλλογής πολλών έγκυρων καταστάσεων του ορατού και μη χάους. Κι όμως δεν είναι μέλισσα.
– #ΘΔ018