Ο ζωγράφος ξετυλίγει μέρος της δουλειάς του, που αφορά την εικαστική καταγραφή της Σκύρου κατά τη διάρκεια του 2016 & 2017, στους χώρους εργασίας του Δημαρχείου, χωρίς επιτήδευση στην ανάρτηση των έργων & με σκοπό αυτά, να αποτελέσουν αναπόσπαστο αισθητικά κομμάτι της καθημερινότητας των εργαζόμενων, των συναλλασσόμενων πολιτών με τις υπηρεσίες του Δήμου & φυσικά των επισκεπτών.
Το Δημαρχείο, μετατρέπεται για δυο μήνες, σε εκθεσιακό χώρο με τα έργα ενός σύγχρονου Έλληνα καλλιτέχνη, στη προσπάθεια να αλλάξει η ‘απρόσωπη’ όψη του δημόσιου κτιρίου όταν οι τοίχοι του κοσμούνται από έργα τέχνης, διαμορφώνοντας αξίες σε όλους, κινητοποιώντας την επιθυμία για έρευνα, αποδοχή ή απόρριψη, δημιουργία & προβληματισμό.
Η Σκύρος, νησί του κεντρικού Αιγαίου, έχει αποτελέσει τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια, τόπο που ο Βασίλης Καρακατσάνης περνά μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ο χώρος του μικρός, όπως & η πλειοψηφία των Σκυριανών σπιτιών, έχει αποτελέσει μάθημα ‘λιτότητας’, τόσο στη καθημερινότητα, όσο & στον τρόπο σκέψης του.
Η ανάγκη καταγραφής στον καμβά του θέματος ‘Σκύρος’ τον απασχόλησε πολλά χρόνια, Ο τρόπος & η προσπάθεια ήταν η αποφυγή της περιγραφής από την πρώτη ανάγνωση & η επιλογή συγκεκριμένων στοιχείων του χώρου, της λαογραφίας, των ανθρώπων, πράγματα που αποτέλεσαν το συναισθηματικά φορτισμένο & σημειολογικά λιτό, υλικό της ‘τοπιογραφίας’ του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η γραφή του Καρακατσάνη, έχει & εδώ τη συνέπεια των προηγουμένων χρόνων (On Wall 2002) – (Urban Details 2011) – (Carpets 2, 2015), με αποτέλεσμα την αποτύπωση της έντονης συναισθηματικότητας & βιωματικής του σχέσης, με την συγκεκριμένη ιχνηλάτηση, κοσκίνισμα θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει, την επιλογή των στοιχείων, μέσα από την πληθώρα του πραγματικού χώρου, που επέλεξε σε μικρό αριθμό έργων, να αποτυπώσει.
Η Αθηνά Σχινά, κριτικός & ιστορικός τέχνης, γράφει:
Μεταισθήσεις
Εκτός από τα βιώματα και τις μνήμες που αποκτά κανείς από έναν τόπο, υπάρχουν και οι μεταισθήσεις που δημιουργούνται με τον χρόνο, καθώς αυτές συνδυαστικά προκαλούνται από εντυπώσεις και παρατηρήσεις, από συνειρμούς και συσχετισμούς, οι οποίοι αφορούν ποικίλους τρόπους διεργασιών και λειτουργιών του υποσυνειδήτου.
Ο Βασίλης Καρακατσάνης έχει επιλέξει έναν τέτοιο τόπο, που τον προσδιορίζει με το γεωγραφικό του στίγμα, προκειμένου φαντασιακά να τον απογειώσει κι αυτός δεν είναι άλλος από την Σκύρο.
Το αιγαιοπελαγίτικο αυτό νησί γίνεται για τον καλλιτέχνη, ο μίτος της Αριάδνης, προκειμένου να εισέλθει, να αντλήσει και εικαστικά να μεταπλάσει στοιχεία από τα ενδότερα του τόπου και του “εαυτού”, εφόσον και οι δύο αυτές παράμετροι εδώ ταυτίζονται. Έτσι, το γεωγραφικό στίγμα της Σκύρου, μεταφράζεται σε έναν συσχετισμό μαθηματικών και φυσικών όρων, που ουσιαστικά αποκαθηλώνει την Σκύρο, μετατρέποντάς την, μέσα από αυτά τα έργα, σε μια “γεωδεσία” αισθήσεων, ονειρικών καταστάσεων και απορροών της μνήμης.
Ο Βασίλης Καρακατσάνης, όντας πάντοτε εσωτερικά συνεπής με προγενέστερα στάδια της δουλειάς του, στην συγκεκριμένη ενότητα χρησιμοποιεί ένα μεικτό και προσωπικό μορφοπλαστικό λεξιλόγιο, που περιλαμβάνει, εκτός από την δική του υφολογία, μετουσιωμένα στοιχεία του νέο-φωβισμού, της χειρονομιακής λυρικής αφαίρεσης, της δυναμικής γραφής του εξπρεσιονισμού και της νέο-ποπ κουλτούρας.
Με αρχικό έναυσμα την οδοιπορία (πραγματική και φαντασιακή) για να κατακτήσει και να αποδώσει εκφραστικά το νησί, μέσα από τα μάτια του μυαλού και της καρδιάς του, αλλά και μέσα από τις συσσωρευόμενες εν τω μεταξύ μνήμες του, ο ζωγράφος διαπραγματεύεται με οίστρο, ορισμένα αναγνωρίσιμα μοτίβα, όπως είναι τα χαρακτηριστικά αγροτικά υποδήματα, τα “τροχάδια”, που θυμίζουν πολύ τα αρχαιοελληνικά πέδιλα. Τα “τροχάδια” σηματοδοτούν ταυτοχρόνως μέτρα, μεγέθη κι αποστάσεις για τον οικείο, αλλά και τον αενάως πρωτοφανέρωτο κόσμο του νησιού. Άλλα μοτίβα αναφοράς είναι τα χρώματα και τα σχήματα των κεραμικών της Σκύρου, όπως επίσης οι στέγες των σπιτιών της με τα γκρίζα, τα λευκά και τα σκούρα ανθρακί τους χρώματα, που διαμορφώνουν μέσα από τα ψυχοσυναισθηματικά φίλτρα του καλλιτέχνη, παράδοξες, ρυθμικές σκακιέρες.
Μετουσιώνοντας αυτές του τις πολύχρονες εμπειρίες και τις συσσωρευμένες του μνήμες, ο Βασίλης Καρακατσάνης, δημιουργεί έργα με δονήσεις, αρμονικές αντιστίξεις, δυναμική γραφή κι εντάσεις, προσθέτοντας με ποιητικό τρόπο τις ελεγείες και την νοσταλγία του για έναν τόπο ονειρικό και την ίδια στιγμή πραγματικό, που τον ταξιδεύει, καθώς κι ο ίδιος ως υπέρ-συνειδητότητα, μεταμορφώνεται στο εδώ και στο εκεί της ουτοπίας, μέσα πάντοτε από τις ποικίλες, όσο και τις πολυεπίπεδες όψεις της θέασης, οι οποίες περιλαμβάνουν μαζί και τις υπερβάσεις της.
Βιογραφικό
Ο Βασίλης Καρακατσάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957 όπου ζει & εργάζεται. Σπούδασε ζωγραφική στις Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών της Αθήνας & Βαρκελώνης, συντήρηση αρχιτεκτονικών μνημείων στο Centro Europeo της Βενετίας, με υποτροφίες του ΙΚΥ, της Ισπανικής Κυβέρνησης & του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Έχει εκθέσει από το 1982 έως σήμερα, (ατομικές εκθέσεις) στην Ελλάδα, Κύπρο, Ισπανία, Ιταλία, Ινδονησία, Ισημερινό, Τουρκία, Δανία & Γερμανία παρουσιάζοντας το προσωπικό του εικαστικό λεξιλόγιο, αντλώντας θεματικές ενότητες κυρίως από βιωματικές εμπειρίες και από την παρατήρηση του οικείου κόσμου που τον περιβάλλει. Οργανώνει συχνά τις συνθέσεις του με θεατρική αντίληψη και ανάγει το καθημερινό αντικείμενο σε δομικό στοιχείο των έργων του. Χρησιμοποιεί καθαρή και πλούσια χρωματική κλίμακα με ζωηρές χρωματικές αντιθέσεις, μεταπλάθοντας με εικαστικές παρεμβάσεις αυτούσια στοιχεία του υπαρκτού και βιωματικού του χώρου και διερευνώντας με ευαισθησία τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης.