Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα με ακρυλικά και λάδια σε καμβά εκ των οποίων το κάθε ένα αφηγείται και υπαινίσσεται τη δική του ποιητική, παραμυθένια, και θεατρική του ιστορία. Η βαθιά λογοτεχνική παιδεία και καλλιέργεια της εικαστικού είναι έκδηλη προσφέροντάς μας εκπλεπτυσμένα έργα υψηλής αισθητικής και διανοητικών απολαύσεων. Με παράλληλες σπουδές θεάτρου και ζωγραφικής, η Ξυνού οργανώνει κάθε έργο της σαν σκηνογραφική μελέτη, σαν την ανασύνθεση ενός αφηγηματικού κόσμου με καταγωγή από τη Ρωσία ίσως ή από την κεντρική Ευρώπη των μεγάλων μυθιστορημάτων και θεατρικών, βαθιά ριζωμένου μέσα μας, ο οποίος δεν ολοκληρώνεται στο ανέβασμα επί σκηνής αλλά στη φαντασία του θεατή.
Τα γλυκά δείχνουν λαχταριστά…
Ένας άντρας αγγίζει απαλά μια ευθυτενή γυναίκα στη μέση.
Παράξενο. Στο σπίτι της οικογένειας έχει μπει ένας γαϊδαρος.
Και άλλα βιβλία.
Η μαγείρισσα βγάζει τη γάστρα με προσοχή..
Ένα ποτήρι βρίσκεται στην άκρη του τραπεζιού. Μια απρόσεκτη κίνηση και θα πέσει.
Κάθε έργο της Αγγελικής Ξυνού είναι και μια μικρή παράξενη ιστορία με άγνωστη αρχή και αβέβαιη εξέλιξη ή, ακόμη περισσότερο, ένα μονόπρακτο το οποίο ο θεατής πρέπει να επανασυνθέσει, να διακρίνει το αόρατο νήμα που συνδέει τα πρόσωπα, τους χώρους και τα γεγονότα, να φτιάξει δηλαδή μια πλοκή.
Έτσι, τα αποσπασματικά σπίτια, οι σκάλες που δεν οδηγούν πουθενά, τα πατώματα με τις μακριές σανίδες, τα πλακάκια σκακιέρα που απλώνονται αργά από την κουζίνα, σαν πλημμυρίδα, απειλώντας να μουσκέψουν το σαλόνι και μαζί τους άγνωστους ενοίκους που παριστάνουν πως δεν τρέχει τίποτα, αναπαράγουν ακριβώς την πλάνη του θεάτρου όπου ό,τι φαίνεται γεμάτο ζωή και αναμνήσεις δεν είναι παρά μια δισδιάστατη κατασκευή χωρίς πνοή εκτός της παράστασης. Ταυτόχρονα, όμως, όπως σε κάθε έργο τέχνης, όλα ετούτα, όλος αυτός ο κόσμος της Αγγελικής Ξυνού που φαίνεται την ίδια στιγμή φυσιολογικός και απόλυτα αλλόκοτος, τρομακτικός και απόλυτα νηφάλιος, καθησυχαστικός και απόλυτα σκληρός, παλαιικός και απόλυτα σύγχρονος, είναι μια πραγματικότητα η οποία μας παγιδεύει και μας μαγεύει.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η έκθεση συνοδεύεται με κείμενο που προέκυψε μέσα από μια συζήτηση του συγγραφέα Γιώργου Παναγιωτάκη με τον επιμελητή εκθέσεων Θεόφιλο Τραμπούλη.
Κεντρική φωτογραφία άρθρου: Αγγελική Ξυνού, A typical day