Ο τίτλος της έκθεσης, εμπνευσμένος από τους στίχους του Μανόλη Αναγνωστάκη, περικλείει την αίσθηση της απώλειας αλλά και της ελπίδας, αντικατοπτρίζοντας μια πραγματικότητα σχεδόν μεταφυσική. Τόποι οικείοι και συνάμα ανοίκειοι, αποτυπώνονται ως σιωπηλοί μάρτυρες μιας αλλοτινής εποχής, αποτελώντας τη συνέχεια της προηγούμενης ενότητας έργων της «Ό,τι απέμεινε».
Στη νέα δουλειά της Λίλας Παπούλα, ο θεατής βρίσκεται μπροστά σ’ ένα ιδιότυπο σύμπαν, αποτέλεσμα μιας προσωπικής ενδοσκόπησης, ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, που ισχυροποιεί την μνήμη και αφυπνίζει τα συναισθήματα.
Από την δεκαετία του΄80, η εικαστικός, με την διεισδυτικότητα που την διακρίνει, άρχισε να φωτογραφίζει τοίχους ερειπωμένων σπιτιών, με στόχο να κρατήσει ζωντανή την αίσθηση της πρώτης ματιάς. Άδεια δωμάτια, σκουριασμένες σκάλες, φωταγωγοί, ξεχαρβαλωμένα ντουλάπια, μετουσιώθηκαν σε ζωγραφική ως «θραύσματα μιας εσωτερικής τοιχογραφίας».
Όπως η ίδια επισημαίνει:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
«Πάντα με γοήτευε αυτό το εσωτερικό παιχνίδι με τον χρόνο και τον τόπο, ανάμεσα στο άλλοτε, στο τώρα και στο μετά, στο εδώ και στο αλλού, στο μέσα και στο έξω, στο είναι και στο δεν είναι.
Έτσι, δουλεύοντας με εικόνες από το παρελθόν αναζητούσα και μερικές φορές ανακάλυπτα καινούριες διαδρομές που με οδηγούσαν στο παρόν.
Όπως και τώρα, με τις εικόνες που φέρνω σ’ αυτή την έκθεση, εικόνες φθοράς και νοσταλγίας για κάτι που χάθηκε, δεν είναι νομίζω τον πόνο και την απελπισία που μοιράζομαι, αλλά την εικαστική ματιά μου πάνω σ΄αυτά, γιατί από μόνη της η Τέχνη μπορεί να λειτουργεί επανορθωτικά, ως ανακατασκευή τόσο του πόνου όσο και της απελπισίας, από την απώλεια ως κάλεσμα προς την κατεύθυνση της ζωής και της ελπίδας».
Στα έργα της, η Λίλα Παπούλα «συμφιλιώνει» την ατελή πραγματικότητα με την εσωτερικότητα του τοπίου αλλά και της ίδιας της ψυχής. Η ανθρώπινη παρουσία, ακόμη κι όταν δεν καταγράφεται ζωγραφικά, υπάρχει πάντα ως υπαινιγμός, μέσα στην αφήγηση του έργου της, που αποτυπώνει την δική της πραγματικότητα.
Ο Ιστορικός Τέχνης και Επιμελητής του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπόλης, υπογραμμίζει στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση:
«Στις συνθέσεις της, η Λίλα Παπούλα δεν παρουσιάζει μόνο «τα θραύσματα μιας εσωτερικής τοιχογραφίας», όπως η ίδια τα προσδιορίζει και τα αντιλαμβάνεται, αλλά γίνονται μεταφορές των ψυχικών ρηγμάτων και της πολυπλοκότητας ενός κατακερματισμένου κόσμου που έχει απωλέσει τις σταθερές και τα σημεία αναφοράς του στη σημερινή παράδοξη και δραματική συγκυρία της αστάθειας, της ρευστότητας και της μετάβασης, έρχονται να δοκιμάσουν τους φόβους και τις ανησυχίες μας, να στοιχειώσουν το μυαλό μας, να χαρτογραφήσουν τους διχασμούς και τις υπαρξιακές αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου, να εξομολογηθούν την ποιητικότητα της ανολοκλήρωτης προσπάθειας και της ηθικής του αδιεξόδου, να προτείνουν ένα ταξίδι αυτογνωσίας και επιστροφής σε ξεχασμένες αξίες, να ενεργοποιήσουν και να κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη».
Η έκθεση πλαισιώνεται από φωτογραφίες, καθώς και ένα video της καλλιτέχνιδας, που εξιστορούν την πορεία της δουλειάς της.
Σημειώνεται, ότι η έκθεση της Λίλας Παπούλα «Σ τοίχοι που έκρυβαν το πρόσωπό μας» παρουσιάσθηκε με μεγάλη επιτυχία στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ., στο πλαίσιο της 6ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, «Φαντασιακές Εστίες».