Στις ήμερες μας υπάρχει στον χώρο της τέχνης συχνά η αγωνιά, σχετικά με το ποια είναι η υψηλότερη τέχνη; ποια η εμπορική; ποια έχει βάθος; κ.α Μήπως όφελος έχει ο καλλιτέχνης να περιβληθεί το ράσο της ιεροσύνης και να μιμηθεί τον πάτερ Τιμόθεο μην τάχα τον κρίνουν ότι το έργο του είναι εμπειρικό;
Χρεία είναι να κάνει πράγματα που σε κανέναν να μην αρέσουν και να μην ικανοποιούν το ανθρωπινό αισθητικό αίσθημα; μην τον κατηγορήσουν ότι κάνει σαντιγες και φρουφρου. Μήπως όφελος είναι να επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα σε όλη του τη ζωή και όταν βρίσκεται στην άνοιξη της και όταν διάγει τα καλοκαιριά του βίου και όταν φτάσει στον χειμώνα, για να αναγνωρίζουν το έργο του και να μην τον χάσουν; Μήπως χρεία είναι να παρουσιάζεται περίλυπος τη ψυχή έως θανάτου για να μην τον περάσουν για ελαφρύ διασκεδαστή, αν αστειευτεί στην παρουσία και στο έργο του;
Μήπως όφελος είναι να παρουσιάζεται πλαδαρός, εγωκεντρικός, για να γίνει ως σκεπτόμενος δημιουργός εφευρέτης; Μήπως χρεία είναι να ξεστομίζει πομπώδης φράσεις χωρίς περιεχόμενο και ας πάει στον άνεμο το έργο; ή μήπως όφελος είναι να παρουσιάζεται ως ανώτερος επίσκοπος ; ή να είναι ταπεινός και καταφρονεμένος για να τον ανεβάζουν οι άλλοι, λέγοντας του: όχι δα ! Δεν είσαι και έτσι που τα λες, κάτι κάνεις !
Αν χρεία είναι κάτι από αυτά τότε η προσωπικότητα του κατεβαίνει εκ του ίππου και πάει περίπατο. Στην τέχνη ανοίγω την πόρτα να υποδεχτώ τον θεατή στην σκέψη και στην ψυχή μου και πολλά θα δει ότι έχουμε κοινά, όπως κοινά έχουμε όλοι οι άνθρωποι και αυτά είναι που μας ενώνουν. Αν κλείσουμε τις πόρτες μας ο ένας στον άλλο , τότε έρχεται το μίσος . Πρέπει όμως να δείχνουμε και κατανόηση στις διάφορες μας και αυτό είναι πράξη γενναία . – Σημείωμα του Γιάννη Βακιρτζή