Στο Bios κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες, το εμβληματικό έργο Ένας αριθμός, της Caryl Churchill, που αποτελεί μία αλληγορία για τον σύγχρονο κόσμο, τη σχέση πατέρα-γιου και τα όρια του επιτρεπτού. Δύο ηθοποιοί, ο ‘Εκτορας Λιάτσος και ο Λεωνίδας Κακούρης συμπράττουν επί σκηνής για πρώτη φορά για να ενσαρκώσουν έναν αριθμό προσώπων, καταστάσεων και ταυτοτήτων τόσο μακριά όμως τόσο κοντά.
Με αφορμή την παράσταση ο Έκτορας Λιάτσος μας δίνει τη δικιά του οπτική σχετικά με την σχέση πατέρα – γιου, μας μιλάει για τις παλαιότερες συνεργασίες του, αλλά και μας αποκαλύπτει το αγαπημένο του γνωμικό.
-Είναι γνωστό πως η οικογένεια σου έχει ρίζες από τον καλλιτεχνικό κόσμο. Ωστόσο, πέρα από αυτό, υπήρχαν κάποιοι άλλοι παράγοντες που σε οδήγησαν στο να ασχοληθείς με την ηθοποιία;
Μέχρι και τα 22 μου χρόνια δεν μου είχε περάσει απο το μυαλό να ασχοληθώ με την υποκριτική. Και μετά, ακόμα και κατά την διάρκεια της φοίτησής μου στο Θέατρο Τέχνης, δεν ήμουν σίγουρος για τίποτα. Σιγά σιγά βρέθηκε ένας τρόπος, μέσα απο την δουλειά κύριως, ο οποίος μου έδωσε να καταλάβω και να νιώσω πιο ‘’ζεστά’’ μέσα σ’αυτό που κάνω. Εν τέλει, δεν έχω καθαρή εικόνα για το λόγο για τον οποίο το αποφάσισα, ίσως απο περιέργεια.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Φέτος, πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Ένας αριθμός». Μόλις πήρες στα χέρια σου το κείμενο, τι σε κέρδισε για να πεις το ναι;
Το γεγονός ότι με απασχολεί πολύ η σχέση πατέρα-γιού, και λόγω βιωμάτων, και επειδή είμαι πατέρας.
-Το έργο «Ένας αριθμός», της Caryl Churchill, πραγματεύεται την σχέση πατέρα – γιου. Μίλησε μας για αυτή την ιδιαίτερη σχέση.
Τι να πω! Υπάρχουν κάθε είδους σχέσεις, και δύσκολες και απαιτητικές, αλλα και υγιείς και δεμένες. Εγώ σαν γιός έχω περάσει από μια δύσκολή και ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα μου. Σαν πατέρας, κάνω ό,τι μπορώ για να διατηρήσω μια όμορφη και καθαρή σχέση με τον γιό μου. Αδιαμφισβήτητα όλες οι σχέσεις περνάνε από δοκιμασίες, κυρίως αυτή που έχουμε με τον εαυτό μας. Η τελευταία για μένα ορίζει και τις υπόλοιπες.
-Στην παράσταση ενσαρκώνεις τους τρεις γιους του Σόλτερ (Λεωνίδας Κακούρης). Η διαδικασία εναλλαγής ρόλων κατά την διάρκεια της ίδιας παράστασης τι κίνδυνους, αλλά και τι προκλήσεις παρουσιάζει;
Η πρόκληση είναι η προφανής. Το πώς ένας ηθοποιός θα ενσαρκώσει τρείς διαφορετικούς γιούς οι οποίοι είναι πανομοιότυποι. Θεωρώ ότι ο κίνδυνος είναι, λόγω της υποκριτικής πρόκλησης, να ερμηνευτούν τρεις χαρακτήρες με σκοπό να είναι διαφορετικοί, ενώ ο στόχος είναι η διαφορετικότητα της σχέσης που έχει ο κάθε γιός με τον πατέρα.
-Έχεις συμμετάσχει στην παράσταση ο «Μεγάλος Δαμαστής» του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Πως είναι να συνεργάζεσαι με έναν καλλιτέχνη σαν τον Δημήτρη Παπαϊωάννου;
Δύσκολο και υπέροχο. Είναι άλλα τα δεδομένα, καθώς ο Παπαιωάννου είναι ένας διεθνής καλλιτέχνης ο οποίος μπορεί να σε εμπνεύσει σε οποιοδήποτε φάσμα της τέχνης και να ανήκεις.
-Πέρα από τον «Μέγα Δαμαστή», έχεις πάρει μέρος και στην παράσταση «Όρνιθες», του Νίκου Καραθάνου. Και οι δύο παραστάσεις πραγματοποίησαν περιοδείες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Πως είναι να παίζεις μπροστά σε ένα ξενόγλωσσο κοινό;
Είναι πολύ ενδιαφέρον. Οι αντιδράσεις ποικίλλουν. Γίνονται εμφανή πράγματα όπως η κουλτούρα ή η οικονομική κατάσταση της εκάστοτε χώρας. Το συγκινητικό είναι ότι αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει μια παγκόσμια γλώσσα η οποία δεν έχει να κάνει με αυτά που λέγονται. Όταν καταθέτεις δηλαδή κάτι προσωπικό, θα επικοινωνηθεί σίγουρα.
-Τι αγαπάς πιο πολύ στο θέατρο;
Όταν το κοινό και η παράσταση γίνονται ένα.
-Πες μας ένα γνωμικό που σε συντροφεύει.
“Να αυτοκτονήσω ή να κάνω καφέ;”
***
Κεντρική φωτογραφία θέματος: © karol jarek
