Ο Γιώργος Παλιογιώργος επιλέγει να εγκαινιάσει την πολλά υποσχόμενη σταδιοδρομία του με ένα στίχο ο οποίος μεταθέτει την αρχή των πάντων σε μια αδήλωτη προϊστορία.
Από τον Δημήτρη Στεφανάκη
Αυτή η εμμονή του να προτάσσει τον συμπλεκτικό σύνδεσμο [και] διατρέχει λίγο πολύ την ποιητική συλλογή του σαν σχέδιο επί χάρτου. “Κι αγαπούσε τις γέφυρες …” “Κι όλα θα είχαν κυλήσει ομαλά…” “Και δεν ήταν λίγες οι φορές”. Κάτι προϋπήρξε στην φαντασία του κι ίσως από αυτό αντλεί την ανεπίληπτη έμπνευσή του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κατά τα άλλα ο Παλιογιώργος ομολογεί όσα αρμόζουν σε ένα ποιητή: Τον θάνατο της νεότητας, τα δάκρυα που είναι ο πλούτος των καταφρονεμένων, τη γυναίκα ωσάν ένα ρολόι που μετρά ώρες απώλειας. Ταυτόχρονα μιλά για ένα ύπνο από αλάτι, αφηγείται τη φυγή των χελιδονιών, συλλέγει νυχτερινά επεισόδια και τη σπασμένη στάμνα.
Σεμνός χρήστης της γλώσσας, στοχαστικός κτίστης ιδεών, αθόρυβος και διακριτικός σκιάζει ευχάριστα την αντιποιητική έρημο πάνω στην οποία βαδίζουμε όλοι μας σήμερα. Κάπου-κάπου στεκόμαστε κι αφουγκραζόμαστε την πλούσια σιωπή του καθώς ανασαίνουμε τον αέρα της τέχνης του. Εντέλει το μεγάλο θαύμα της ποίησης συνεχίζεται σε αυτό τον κόσμο…
Η ποιητική συλλογή Ελάσσονα του Γιώργου Παλιογιώργου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έναστρον