Ύστερα από το τελευταίο της βιβλίο Και οι ξανθιές έχουν ψυχή επανέρχεται για να μας παρουσιάσει μια συλλογή από «ευθυμογραφήματα» πολλά από τα οποία γράφει χρόνια τώρα …
στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Ιστορίες της καθημερινότητας, ιστορίες της διπλανής πόρτας πιο κοινότυπα, ιστορίες χιουμοριστικές, εριστικές άλλοτε, και κάποιες τραβηγμένες από τα «ξανθά μαλλιά» αλλά και διδακτικές. Περιέχει σαράντα πέντε κείμενα, μικρά. Δύο, τρία είναι κάπως εκτενέστερα. Δομικά έχουν όλα μια φανερή ομοιότητα. Αυτό που κυρίως διακρίνεις στα κείμενα της, είναι ο διδακτισμός υπό την έννοια της προόδου πάντα, και όχι του εξυπνακισμού. Η συγγραφέας με το νέο της βιβλίο «Χτυποκάρδια στο κρανίο» (Εκδόσεις Καστανιώτη), μας παρουσιάζει μέσα από φανταστικές και αληθινές ιστορίες, την ελληνική πραγματικότητα της σημερινής Ελλάδας.
Απο τον Tάσο Αντωνόπουλο
Οι πρωταγωνιστές που βαράνε «χτυποκάρδια» στο βιβλίο της, είναι γυναίκες κατά αποκλειστικότητα, με σπάνιες περιπτώσεις να διακρίνεις γωνία ματιού πίσω από την σκηνή κάποιες ανδρικές φιγούρες και αυτές…αναγκαία. Γυναίκες σύζυγοι, μάνες, αγανακτισμένες, έξυπνες, χαζές, αναγκαίες. Γυναίκες με την τσίχλα στο στόμα και τακούνι δωδεκάποντο να ονειροβατούν. Γυναίκες του ντεκαπάζ. Γυναίκες υπερπροστατευτικές με τα τέκνα τους και γυναίκες «φυσιολογικές» γελαστές, χαρούμενες μπροστά στην σύγχρονη εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας. Αυτό οφείλεται στην αδιαμφισβήτητη ικανότητά της Έλενας Ακρίτα να «διηγείται», μπορεί κανείς να εντοπίσει κι ένα άλλο στοιχείο το οποίο πρέπει να επισημανθεί. Η συγγραφέας μπορεί να μεταλλάξει το, εκ πρώτης όψεως, ασήμαντο σε ουσιώδες.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Έλενα Ακρίτα, σκιαγραφεί τη ζωή της γυναικάς-μητέρας της σημερινής εποχής, με απίστευτη επιτυχία και ύφος άκρως γλαφυρό χρησιμοποιώντας την ίδια στιγμή τεράστιες δόσεις χιούμορ που δεν καταλαβαίνεις για πότε ξεκίνησες να διαβάζεις το πρώτο κείμενο και πότε έφτασες απνευστί στο τελευταίο. Με τρόπο άμεσο, τσαλακώνει τη μέση ελληνίδα γυναίκα σε όλες τις περιόδους της ζωής της, από την παιδική και εφηβική έως την ενήλικη.
Γυναίκες όπως η «Με λένε Πέγκυ, που βγαίνει από το «Κυριακή» και πονάει η μέση μου …το κρακ το άκουσα πρώτη φορά όταν έσκυψα να βγάλω τα άπλυτα της κόρης μου απ’τη βαλίτσα. Γιατί έμενα αυτό είναι το επάγγελμα μου. Να ανοίγω βαλίτσες. Γιατί εγώ δεν μετράω κεφάλια σώβρακα μετράω .Ρώτα με ότι θες! Ρώτα για τα χρωματιστά για τα ευαίσθητα , τα μάλλινα, τα παπούτσια, τα υγρά…
Όπως «Στην ελληνική πραγματικότητα η Λουσού κυριαρχεί. Πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα. Τηλεοπτική σταρ, τραγουδίστρια, μοντέλο, γλάστρα σε πάνελ μεσημβρινής εκπομπής. Διάσημη! Πως λέμε «δεν την ξέρει ούτε η μάνα της;»
Και όπως «Το μπουφάν το βλέπω πεταμένο στην καρέκλα της κουζίνας, όπου δεν είναι η θέση του. Η θέση του είναι στην ντουλάπα. Κανονικά, λοιπόν, έπρεπε να σηκωθεί, να πάρει το μπουφάν, να διασχίσει το διάδρομο, να πάει στο άλλο δωμάτιο, ν’ανοίξει την ντουλάπα, να κρεμάσει το μπουφάν, να πέσει κάτω το φούτερ το στριμωγμένο, να μαζέψει το φούτερ το στριμωγμένο, να κρεμάσει το φούτερ, να κρεμάσει και το μπουφάν, να κλείσει την ντουλάπα, να κλείσει την πόρτα για τα ρεύματα, να επιστρέψει στην κουζίνα»
Έτσι, καταφέρνει και εμφανίζει στο προσκήνιο γυναικείες προσωπικότητας διαφορετικών χαρακτηριστικών η καθεμία και οι περισσότερες «ξανθιές» με την καλή έννοια. Όμως, πραγματικά ανατρέχοντας κάνεις στο παρελθόν διακρίνει την συνεχή κοινοτυπία με τις ξανθιές χαζές και έξυπνες πρωταγωνίστριες παγωμένες στο δικό τους τόπο και χρόνο. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι νομίζω πως είναι η ώρα να ξεφύγει πλέον η συγγραφέας, από το «λαβύρινθο του ξανθού», έχουμε δει πολύ όμορφα δείγματα γραφής σε παρά πολλούς τομείς που έχει ενεργήσει, δεν είναι τυχαίο μάλιστα που εκπονούνται σε πανεπιστήμια διδακτορικές διατριβές φοιτητών με θέμα το ύφος γραφής της. Ακριβώς, λοιπόν για αυτό το λόγο δεν νομίζω πως είναι απαραίτητο να αναλώνει την δημιουργική γραφή της ξανά και ξανά στο ίδιο πράγμα. Νομίζω, πως αν στην επόμενη δουλεία της στα γράμματα κάνει το «διαφορετικό», ακόμα και τότε ο αναγνώστης θα συνεχίσει να την διαβάζει, ακόμα και τότε θα συνεχίσει να ταυτίζεται με τους ήρωες και ηρωίδες που εκφέρουν τις απόψεις της, ενώ τέλος, μια και το κοινό της είναι κατά πλειοψηφία γυναίκειο, είμαι σίγουρος πως με το «διαφορετικό» θα ανησυχεί πραγματικά για το αν η πλειοψηφία είναι γυναίκες ή άνδρες.
Η Έλενα Ακρίτα is back έπειτα από επτά χρόνια απουσίας από τα γράμματα…
Έλενα Ακρίτα
Η Έλενα Ακρίτα είναι δημοσιογράφος-ευθυμογράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Ιουνίου του 1955. Είναι κόρη του Λουκή Ακρίτα (από το χωριό Μόρφου στην Κύπρο) και της Σύλβας Ακρίτα.
Ως δημοσιογράφος συνεργάστηκε με το περιοδικό Tαχυδρόμος και τις εφημερίδες Το Bήμα, Έθνος, Έθνος της Kυριακής, Eιδήσεις και Τα Nέα, όπου συνεχίζει μέχρι σήμερα. Συνεργάστηκε επίσης με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς EPΑ1, Αθήνα 9.84, Flash, και ΑΝΤ1. Έγινε γνωστή ως ευθυμογράφος στο περιοδικό Tαχυδρόμος. Εδώ και πολλά χρόνια, κάθε Σάββατο η εφημερίδα Τα Νέα του Σαββατοκύριακου φιλοξενεί τα ευθυμογραφήματά της.
Βιβλία: Aπό την Έλενα με χαμόγελο, Pαντεβού με την Έλενα, H Έλενα στη χώρα των θαυμάτων, H διαθήκη, Tα φλου, Γόβα στιλέτο, Γεννήθηκα ξανθιά (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2002), Και οι ξανθιές έχουν ψυχή (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2004