Ο «Αληθινός Κάουμπόι» είναι ένα βραβευμένο έργο γραμμένο από την Μαρίλια Σαμπέρ, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και το Θέατρο Μικρό Χορν από τα Αθηναϊκά Θέατρα. Πρόκειται για ένα κοινωνικό δράμα που άπτεται των δυσκολιών που βιώνει η τρίτη ηλικία και αναπαριστά το πώς ο πρωταγωνιστής -εν προκειμένω ο Γιάννης Φέρτης– καταφέρνει να αποδράσει από αυτές μέσω της φαντασίας. Οι συνθήκες ζωής του γηραιού πληθυσμού της χώρας πρόκειται για ένα τρομερά επίκαιρο ζήτημα και η παράσταση προσπαθεί, αν μη τι άλλο, να ευαισθητοποιήσει μέσω της τέχνης.
Το έργο σκηνοθετεί η Ελένη Γκασούκα -χορογράφος, συγγραφέας, σκηνοθέτις- και μας μιλά για αυτό το γλυκόπικρο έργο και τις κοινωνικές του προεκτάσεις. Με χιούμορ μας λέει ότι εκείνη όταν έβλεπε καουμπόικες ταινίες ήταν πάντα με τους Ινδιάνους και συνεχίζει, με την σοβαρότητα που αρμόζει σε αυτά τα θέματα, να μας αναλύει γιατί είναι σημαντικό να υπάρχει ένα σχέδιο για τους υπερήλικες που έχουν μείνει μόνοι και ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος του θεάτρου στην κοινωνία. Τέλος, μας αναφέρει πως μετά τις επιτυχίες των έργων της (Βούβα, Η Φτωχούλα του Θεού, Ήρωες, Φουρκέτα) έχει ξεκινήσει να γράφει εκ νέου.
– Ανεβάζετε στο Θέατρο Μικρό Χορν το έργο Ένας Αληθινός Κάουμπόι της Μαρίλια Σαμπέρ. Αν μπορούσατε να συμπυκνώσετε το νόημα του έργου σε μία μόνο πρόταση ποια θα ήταν αυτή;
Ας αγαπήσουμε τη δική μας Άγρια Δύση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Τα τελευταία χρόνια έχετε σκηνοθετήσει έργα τα οποία έχετε γράψει η ίδια. Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο και πώς σας φάνηκε από την πλευρά της σκηνοθέτη το έργο της Βραζιλιάνας συγγραφέως;
Με ελκύουν οι μικρές ανθρώπινες ρωγμές, όλα αυτά που οι άνθρωποι προσπαθούν να κρύψουν από τους άλλους. Τα μικρά πράγματα έχουν τεράστια αξία για μένα και είναι αυτά που κάνουν τη διάφορα. Σε αυτή τη βάση λοιπόν επέλεξα και το βραβευμένο έργο της Μαρίλια Σαμπέρ. Για το τελευταίο περήφανο χαμόγελο του πρωταγωνιστή μπροστά στον θάνατο.
– Ο ήρωας της παράστασης φαίνεται να έχει μιαν ιδιαίτερη αγάπη στα γουέστερν. Ποια είναι η δική σας σχέση με το συγκεκριμένο είδος ταινιών;
Μικρή τα έβλεπα μαζί με τον πατέρα μου, που τα λάτρευε. Εγώ ήμουν πάντα με τους Ινδιάνους.
– Πώς ήταν η συνεργασία σας με έναν τόσο κλασικό ηθοποιό, όπως ο Γιάννης Φέρτης;
Ο Γιάννης Φέρτης είναι ένας υπέροχος άνθρωπος κι ένας εξαιρετικός ηθοποιός. Αισθάνομαι απίστευτα τυχερή που με τίμησε με την συνεργασία του! Σεμνός, ευγενής, τρυφερός με τους συναδέλφους του, με ενδιαφέρον για όλους τους άλλους και μετά για τον εαυτό του. Παρ’ όλη την προχωρημένη ηλικία του δούλεψε σαν έφηβος και μας πρόσφερε ανενδοίαστα και χωρίς καμία ιδεοληψία όλη του τη ψυχή. Σπουδαία προσωπικότητα ο κ. Φέρτης και το αποτέλεσμα της δουλειάς του στη σκηνή μοναδικό!
– Ζούμε σε μία κοινωνία που γερνά ραγδαία και πολλές οικογένειες βιώνουν τις απόρροιες νόσων, όπως η άνοια και το Αλτσχάιμερ. Θεωρείτε ότι υπάρχει επαρκής ενημέρωση γύρω από αυτό το ευαίσθητο ζήτημα;
Στη χώρα μας η κρατική ενημέρωση για τα ευαίσθητα θέματα όπως η μοναξιά στην τρίτη ηλικία πάσχει. Πρέπει να υπάρξουν οργανωμένα σχέδια για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της κοινωνικής απομόνωσης των ηλικιωμένων, που λόγω αυτής οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στο Αλτσχάιμερ. Αλλά κι εμείς, ο καθένας ξεχωριστά, θα πρέπει να βοηθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Παλιότερα υπήρχε η γειτονιά, οι άνθρωποι αισθανόντουσαν ότι ανήκαν σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο πέρα από την οικογένεια. Κανείς δεν ένιωθε ιδιαίτερα περιθωριοποιημένος. Τώρα είναι αλλιώς. Υπάρχουν άνθρωποι τόσο μόνοι που δεν μιλάνε καθόλου. Έχουν να ακούσουν τη φωνή τους πάνω από ένα μηνά! Αυτό από μόνο του οδηγεί σε πολλές ασθένειες τους ανθρώπους. Διάβασα κάπου ότι η τελευταία έκθεση της οργάνωσης Help Age International για την ποιότητα ζωής των ηλικιωμένων συμπολιτών μας, χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως μια από τις χειρότερες χώρες για να ζουν οι πολίτες άνω των 60 ετών και κατατάσσει τη χώρα στην 79η θέση μεταξύ 96 χωρών όσον αφορά την κοινωνικό- οικονομική ευημερία! Τραγικό!
– Ο κύκλος της ζωής και η ρουτίνα της καθημερινότητας οδηγούν συχνά την τρίτη ηλικία στη μοναξιά. Βλέπετε τη φαντασία και τη δημιουργικότητα ως ένα μέσο διαφυγής;
Η φαντασία και η δημιουργικότητα βοηθούν πολύ τους ηλικιωμένους να αλλάξουν τη στεγνή καθημερινότητα τους και γενικά, την ποιότητα της ζωής τους. Η οικογένεια πρέπει να τους βοηθήσει σε αυτό.
– Ποιος πιστεύετε ότι θα έπρεπε να είναι ο ρόλος του θεάτρου σε μία κοινωνία;
Η τέχνη και η μόρφωση αλλάζουν τον κόσμο. Το θέατρο είναι τροφή του πνεύματος. Όλοι τρέχουν πίσω από την οικονομία, χωρίς να σκέφτονται ότι η ψυχή και το πνεύμα μας λιμοκτονούν. Η θεατρική παιδεία είναι απολύτως απαραίτητη και πρέπει να ξεκινάει από τη νηπιακή ηλικία. Πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσω του θεάτρου την ενσυναίσθηση των παιδιών μας, ώστε να δούμε αργότερα νέους πολίτες, πιο ώριμους, με κριτική σκέψη και καθαρή κοινωνική συνείδηση.
– Γράφετε κάποιο έργο αυτή την περίοδο;
Ναι έχω ξεκινήσει.
Διαβάστε επίσης:
Ένας αληθινός κάουμπόι, της Μαρίλια Σαμπέρ στο Θέατρο Μικρό Χορν
