Η καινούργια δουλειά της Ελένης Θεοφυλάκτου, είναι κυρίως έργα σε χαρτιά με ανάμεικτα υλικά. Η ίδια ομολογεί γι’ αυτή τη σειρά των έργων : ‘’δεν ξέρω τι έγινε και μου διέφυγε η πράξη της ζωγραφικής, θεωρώντας ότι ‘’γράφω’’ ή ‘’ράβω’’ αλλά δεν προδίδω, δεν αδικώ, δε μεταμφιέζομαι. Αυτό το εγχείρημα με οδήγησε σε μια εστία πολύ φιλόξενη, σχεδόν ιδιόκτητη. Δεν ήταν οι εικόνες σκοπός αλλά η αναστολή της εικόνας, η οποία εγκυμονεί τη ζωγραφική διαδικασία στο διηνεκές-τουλάχιστον για εμένα. Εντέλει μία χειραγώγηση του εγώ από τα υλικά μου και τη χαρά του ‘’κάνω’’.
Η Αφροδίτη Λίτη μεταξύ άλλων αναφέρει για τη δουλειά της: Βασικός άξονας της δουλειά μου είναι η εις βάθος διερεύνηση των κοινών σημείων ανάμεσα στο ρήμα ‘’αγάλλομαι’’ και στο όρο ‘’άγαλμα’’. Την τέχνη μου την αντιλαμβάνομαι όχι σαν μία σειρά εξισώσεων αλλά σαν παραλλαγές υποσχέσεων ευτυχίας. Τα γλυπτά αναπτύσσουν μορφολογικά και σημειολογικά διάλογο με την ανθρωπολογία, τη λαογραφία και την αρχαία γλυπτική παράδοση, ενώ οι συχνότατες παραστατικές αναφορές συνθέτουν μία βαθιά αρχιτεκτονιμένη οργάνωση του γλυπτικού χώρου, με μνεία τόσο στη σύγχρονη τέχνη όσο και στον Ορφικό και Παλαιοχριστιανικό ‘’κόσμο’’.
Κεντρική εικόνα θέματος: Αφροδίτη Λίτη
