Ο πολιτικός λόγος του Αλμπέρ Καμύ, κοιτίδα του ακηδεμόνευτου στοχασμού και του ανθρωπιστικού μέτρου, διεκδικεί επάξια τη διαχρονία. Είναι ένας λόγος εμπνευσμένος που παραμένει ανθεκτικός και επίκαιρος. Και ασφαλώς δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στην πρώιμη κριτική του σταλινισμού κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Τη δεκαετία του 1950 καθώς και τα πρώτα χρόνια μετά τον θάνατό του, στον αντίποδα των ύβρεων και των επιθέσεων που δεχόταν από ορισμένους διανοούμενους της Αριστεράς, βρέθηκε ένας χώρος που τον υπερασπίστηκε με ακατάλυτη βούληση, ο χώρος των ελευθεριακών. Όμως τι γνωρίζουμε για τη συγκεκριμένη πτυχή του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα; Τι είδους σχέσεις ανέπτυξε με τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές της εποχής του; Με ποιους τρόπους υπήρξε καθοριστική η επίδρασή του στην κοινωνική σκέψη και στην κριτική της βίας, της ιδεολογίας και του εθνικισμού; Ποιες ήταν οι απόψεις του για τον Μπακούνιν και τους μαχητές του ισπανικού Εμφυλίου; Στον τόμο αυτό συγκεντρώνονται κείμενα του Αλμπέρ Καμύ, άρθρα και παρεμβάσεις σε διάφορα έντυπα, τα οποία αποκαλύπτουν μια άλλη συναρπαστική διάσταση του έργου του, την επαναστατική ηθική και το ελευθεριακό πνεύμα του.
«Ο Αλμπέρ Καμύ είναι αναντίρρητα ο πιο σπουδαίος διανοούμενος της Γαλλίας σήμερα. Υπερέχει σαφώς όλων».
Χάνα Άρεντ [επιστολή στον Χάινριχ Μπλίχερ, Μάιος 1952]
Αλμπέρ Καμύ
Ο Αλμπέρ Καμύ γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1913 στο χωριό Μοντοβί της Αλγερίας και μεγάλωσε στο Αλγέρι. Το 1940 εγκαταστάθηκε οριστικά στη Γαλλία. Υπήρξε πεζογράφος, δραματουργός, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος. Το 1957 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας «για το σημαντικό λογοτεχνικό έργο του, που με διορατική σοβαρότητα φωτίζει τα προβλήματα της ανθρώπινης συνείδησης του καιρού μας». Στις 4 Ιανουαρίου 1960, στην κωμόπολη Βιλμπλεβέν (Ιόν, Βουργουνδία), ένα σπορ αυτοκίνητο, μάρκας Facel-Vega, καρφώθηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα σ’ έναν πλάτανο. Στη θέση του συνοδηγού καθόταν ο Αλμπέρ Καμύ που ανασύρθηκε νεκρός. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκανδαλώδες από τον θάνατο ενός παιδιού και τίποτα πιο παράλογο από τον θάνατο σε τροχαίο δυστύχημα» είχε πει ο ίδιος σε ανύποπτο χρόνο. Τάφηκε στο αγαπημένο του Λουρμαρέν (Βοκλίζ), εκεί όπου ο ήλιος τού θύμιζε την Αλγερία. Στην ελληνική γλώσσα, ο κύριος όγκος των έργων του κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.
