Ελίνα Ρίζου: Ο δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ ονείρου και καθημερινής ζωής οφείλει να μένει ανοιχτός

Ο Τόπος είναι η πίσω αίθουσα και ένα μέρος του μπαρ του Harry Hope, σε μια λαϊκή γειτονιά μιας αμερικανικής μεγαλούπολης.

Ο Χρόνος: το καλοκαίρι του 1912, αλλά θα μπορούσε να είναι και σήμερα.

Πρώην αναρχικοί, πρώην τζογαδόροι, πρώην φοιτητές, πρώην πλασιέ, πρώην μπάρμαν, και νυν μπεκρήδες απαρτίζουν το ιδιόρρυθμο κοινόβιο αυτού του μπαρ.

Στον ασάλευτο αυτό κόσμο των μεθυσμένων ονειροβατών δίνει κίνηση η αναμονή και η άφιξη του σταρ της βραδιάς. Ο Χίκυ, ένας πλανόδιος πλασιέ, που έρχεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα και πυροδοτεί την απόλυτη κραιπάλη. Όμως αυτή τη φορά έρχεται μεταμορφωμένος.

***

-«Ο Παγοπώλης Έρχεται». Θα θέλατε να σχολιάσετε αυτόν τον αινιγματικό τίτλο;

Ο τίτλος υπόσχεται μια άφιξη. Μια πορεία ενός πλάσματος προς εμένα, όσο εδώ συμβαίνει η ζωή όπως την ξέρω. Άρα η ζωή, όπως την ξέρω, θα πάψει. Θα αλλάξει.

-Ο χαρακτήρας σας στην παράσταση, ο νεαρός Ντον Πάριτ, διαφέρει αρκετά από τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου. Πείτε μας λίγα λόγια γι αυτόν, για την ιστορία του και για όσα τον παρακινούν.

Είναι δεκαοχτώ ετών, γιος σημαντικής αναρχικής που μόλις φυλακίστηκε. Έρχεται στο μπαρ του Χάρρυ Χόουπ για να βρει τον Λάρρυ, παλιό σύντροφο της μητέρας του. Όμως κουβαλάει και κάποιες άλλες πληροφορίες, που ξέρει μόνο αυτός, που του στοιχειώνουν την ύπαρξη και που αγωνίζεται να τις εκστομίσει.

-Ποιες ήταν οι βασικές προκλήσεις που συναντήσατε στην αναμέτρησή σας με τον συγκεκριμένο ρόλο;

Ίσως, επηρεασμένη ασυνείδητα από τον τίτλο του έργου, ψάχνω την κίνηση που συμβαίνει εντός ενός κορμιού που κρατά ανείπωτες τις πιο σημαντικές του σκέψεις. Τι είναι αυτό που προκύπτει στο σώμα όταν νιώθει παντού ξένο και ταυτόχρονα προσπαθεί να συνδεθεί. Την παλινδρόμηση ανάμεσα στο θυμό και στην ανάγκη.

-Τι συνδέσεις θα μπορούσαμε να κάνουμε ανάμεσα στην ιστορία του Πάριτ και του Χίκι; Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το πώς σχετίζονται οι δύο χαρακτήρες;

Ο Χίκι είναι ο φορέας της Άφιξης. Είναι ο ερχομός. Το συμβάν. Και είναι συμβάν επειδή έρχεται πυρηνικά αλλαγμένος. Άρα ικανός να ταράξει μια πραγματικότητα. Όταν μάλιστα αυτή η πραγματικότητα συμβαίνει να είναι ήδη σε ένα ακραίο σημείο κλονισμού, όπως αυτή του Πάριτ, η επιρροή γίνεται καταλυτική. Οι ιστορίες αυτών των δύο πλασμάτων σχετίζονται καρμικά όχι λόγω πρότερης σύνδεσης-είναι δύο άγνωστοι- αλλά λόγω του υψηλού διακυβεύματος και των δύο.

-Οι άνθρωποι που συναντάμε στο μπαρ του Χάρρυ Χόουπ προστατεύουν τους εαυτούς τους από την υπαρξιακή μιζέρια με το αλκοόλ και τη συντροφικότητα που υπάρχει μεταξύ τους. Τι θα λέγατε πως μπορούμε να αποκομίσουμε από εκείνους;

Την ειδική πνευματικότητα της μέθης. Την ιδιαίτερη γοητεία -με την έννοια της υπαρξιακής εντιμότητας- των άδοξων ανθρώπων, αυτών που έλκονται από το αντίθετο της νίκης και ωστόσο δεν είναι ηττημένοι. Διότι υπάρχει ακέραιη μια εμπράγματη φανταστική απόλαυση στον τρόπο ζωής τους.

-Μιλούν επίσης συχνά για ανεκπλήρωτα όνειρα. Είναι πράγματι τα όνειρα αυτό που εμποδίζει τους ανθρώπους από το να βρουν τη γαλήνη και να είναι ευτυχισμένοι;

Το τι ονομάζουμε γαλήνη και ευτυχία δεν είναι κοινά προσδιορισμένο στα ανθρώπινα πλάσματα. Όμως όλα ονειρεύονται. Και ο δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ ονείρου και καθημερινής ζωής οφείλει να μένει ανοιχτός. Αν ατροφήσει το όνειρο, η ζωή στεγνώνει, μπορεί να κυλήσει πια μόνο στα ρηχά. Αν ατροφήσει η ζωή, το όνειρο μοιραία θα καταπιεί την ύπαρξη σε ένα παρήγορο ταξίδι. Προσωπικά αυτή η δεύτερη ακρότητα με γοητεύει περισσότερο, αλλά έχω την τάση να αγωνίζομαι.

-Τι αντίκτυπο θα λέγατε πως μπορεί να έχει το συγκεκριμένο έργο σήμερα;

Νομίζω ό,τι θα άφηνε πίσω της μια συνομιλία με τα αρνητικά είδωλα της Παραγωγής και της Κατανάλωσης. Με έναν «αντιάνθρωπο».

Διαβάστε επίσης:

Ο Παγοπώλης έρχεται, του Ευγένιου Ο’ Νηλ σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση στο Θέατρο Προσκήνιο