«…Ο έρωτάς μας, Λιζ, μοιάζει με κύκλο. Είναι μια στρογγυλή γραμμή, δηλαδή, χωρίς συνδέσεις, ενωμένη με τέτοιο τρόπο που δε μπορεί κανείς να καταλάβει πού αρχίζει και πού τελειώνει. Η επιμονή του αντιστοιχεί στο «θέλω», και η ανοησία του στο «δε μπορώ». Μας επιτρέπει να τρέξουμε μακριά του όταν δεν υπάρχει άλλη λύση, μα όχι και να τού κρυφτούμε. Ο έρωτας μας, Λιζ, καλώς ή κακώς, είναι βαθιά εγωιστής, που όμως δεν ανέχεται τον δικό μας εγωισμό. Αυτό που μας συμβαίνει τώρα, αγαπημένη μου, θυμίζει τον τρόπο που κουμπώνει κανείς το πανωφόρι του. Λογικό δεν είναι να μην το κουμπώνεις σωστά όταν χάνεις την πρώτη κουμπότρυπα;
Με έχει τσακίσει η μοναξιά, Λιζ. Με καταβάλλει. Εννοείται πως προσπάθησα να την πνίξω στο ποτό, μα έλα που ξέρει καλό κολύμπι η άτιμη! Μου λείπεις, Λιζ, κι όλα είναι μάταια. Ο Θεός δεν μου χαρίζει την ηρεμία να δεχθώ όσα δε μπορώ να αλλάξω, ούτε και το κουράγιο για να αλλάξω αυτά που μπορώ. Σε περιμένω, Λιζ, σαν φρεσκοπαρατημένος σκύλος στο ίδιο σημείο. Θα γυρίσεις; Ξημερώνει 14 Φλεβάρη. Πόσο θα ‘θελα να σε ξαναδώ, και να με κάνεις αθάνατο μ’ ένα φιλί σου ανήμερα της γιορτής των ερωτευμένων…»
Κάτι τέτοιο πρέπει να έγραψε ο Ρίτσαρντ Μπάρτον στην Ελίζαμπεθ Τέιλορ λίγο μετά το διαζύγιό τους το 1974. Κάτι τέτοιο, δίχως αμφιβολία, πρέπει να ήταν που ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου την έφερε ξανά στο κατώφλι του. Και η σειρά είχε ως εξής: ένα χτύπημα στην πόρτα, βιαστικό και ανυπόμονο, άνοιγμα της πόρτας, και μια αγκαλιά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μια αγκαλιά που μετά από μήνες χωρισμού σημαίνει πως όταν μια καρδιά αρχίζει τις διαπραγματεύσεις ξανά, είναι ήδη παραδομένη κατά το ήμισυ. Μια αγκαλιά που μετά από μήνες σιωπής κι απόστασης, επιβεβαιώνει ότι η πραγματική ομορφιά των χεριών έγκειται στο να κλείνουν με αμείλικτη τρυφερότητα γύρω από ένα αγαπημένο άτομο. Μια αγκαλιά που μετά από μήνες εσωτερικού αναβρασμού, πιστοποιεί πως ο έρωτας αποτελεί ένα ρινγκ και πρέπει κανείς να είναι αποφασισμένος, σαν ανέβει, να παλέψει και τους δώδεκα γύρους. Τούτη η αγκαλιά ήταν αρκετή για τους δύο ηθοποιούς. Μόνο έτσι έμελλε να επανασυνδεθούν, και τον Οκτώβριο του 1975 να ξαναπαντρευτούν. Το ότι χώρισαν το 1976 οριστικά, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Η γεννημένη στις 27 Φλεβάρη 1932, στο Λονδίνο, Ελίζαμπεθ Τέιλορ με τα βιολετιά μάτια και το πηγαίο υποκριτικό ταλέντο που την έφερε 5 φορές προτεινόμενη για Όσκαρ και νικήτρια τις 2, και που το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου έχει κατατάξει στις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών, ερωτεύτηκε τρελά τον Ρίτσαρντ Μπάρτον το 1963 όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα για την Κλεοπάτρα. Ο γεννημένος στις 10 Νοεμβρίου 1925 γόης που προτάθηκε αντιστοίχως 7 φορές για Όσκαρ χωρίς όμως να το κερδίσει ποτέ, έγινε αμέσως χαλί για να τον πατήσει εκείνη.
Από τις πρώτες εβδομάδες της σχέσης τους, τα δώρα του διαδέχονταν με τρομακτική ταχύτητα το ένα το άλλο, ενώ τα ταξίδια τους σ’ όλο τον κόσμο, τους γέμιζαν με εμπειρίες κι αναμνήσεις, από τις οποίες δε μπορούσαν να γλιτώσουν ακόμα και μετά τον οριστικό κι αμετάκλητο χωρισμό τους.
Παρόλο που το ζευγάρι ήταν παθιασμένα δεμένο, οι καβγάδες τους ήταν ομηρικοί. Όταν τα αίματα άναβαν μεταξύ τους και τα γλυκόλογα μετατρέπονταν σε προσβολές, η Τέιλορ γινόταν μία από εκείνες τις γυναίκες που κλαίνε όταν δε μπορούν να επιχειρηματολογήσουν, κι όταν δεν μπορούν να κλάψουν, λιποθυμούν. Την ίδια στιγμή, η ροπή του Μπάρτον στο αλκοόλ, ήταν το εκτροφείο των σφαλμάτων του. Ο Μπάρτον συχνά γινόταν οξύθυμος και ισχυρογνώμων, ενώ από ένα σημείο και ύστερα, έβαλε την καριέρα του σε δεύτερη μοίρα. Η φήμη που απολάμβανε, μετατράπηκε σε μάσκα που τού έτρωγε το πρόσωπο από μέσα, και σύντομα ο εαυτός του έγινε ο χειρότερος εχθρός του.
Υπήρχαν όμως και οι καλές στιγμές για τους δύο θρύλους. Αυτές για τις οποίες ζούμε κι υπάρχουμε όλοι. Αυτές που μας θυμίζουν πως οι καβγάδες των ερωτευμένων δεν είναι παρά η ανανέωση της αγάπης. Πως η πρώτη αληθινή αγάπη είναι και η τελευταία. Πως υπάρχει μόνο μία ευτυχία στη ζωή: να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Αυτές οι στιγμές ήταν που τους κράτησαν μαζί. Αυτές που τους καθιέρωσαν στα πιο θυελλώδη ζευγάρια του κόσμου.
Παρόλο που πολλές φορές συμφώνησαν στο ότι στις αποτυχημένες σχέσεις, δεν είσαι ούτε μόνος ούτε μαζί, παρόλο που αισθάνθηκαν κι άλλες τόσες ότι ο έρωτας τυφλώνει, ενώ ο γάμος αποκαθιστά την όραση, οι δυο τους ήταν κατά βάθος κάποιοι που θα επιβεβαιώνουν νύν και αεί πως όπως θα έλεγε κι ο Ουάιλντ, αρκεί ένα λεπτό να ερωτευτείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για να αγαπήσεις. Αλλά σίγουρα δεν αρκεί μια ζωή για να ξεχάσεις. Ταυτόχρονα, το πάθος και η έλξη τους είναι στοιχεία που δείχνουν πως κάποιοι άνθρωποι έρχονται και μας σημαδεύουν για πάντα, και πως ακόμα κι αν ο έρωτας είναι πόλεμος εκ των προτέρων χαμένος, όλοι, διάσημοι και μη, θα είμαστε «πολεμοχαρείς» γιατί χωρίς αυτόν δεν έχουμε ζωή.
Στις 14 Φεβρουαρίου, είναι η γιορτή των ερωτευμένων. Ο Άγιος Βαλεντίνος είναι παντού και μας γνέφει, και είτε πιστεύουμε σε εκείνον ή όχι, καλούμαστε να δούμε τον έρωτα στα μάτια. Μέσα από ιστορίες αγάπης όπως αυτή των Λιζ Τέιλορ και Ρίτσαρντ Μπάρτον, συνειδητοποιεί κανείς ότι ο έρωτας είναι μια ευλογία που όταν παραμελείται, μετατρέπεται σε κατάρα κι ότι το να αγαπάς κάποιον, ακόμα κι όταν αυτός σου γυρίζει την πλάτη, προκαλεί ό,τι κι ο σκέτος καφές: δεν σε αφήνει να κοιμηθείς.
Η ιστορία των Τέιλορ και Μπάρτον, μας θυμίζει επίσης ότι η αγάπη θα είναι κατεύθυνση, κι όχι μέρος και πως τής αρμόζουν τα τρία ελυτικά Τ: ταλέντο, τόλμη και τύχη. Ας γιορτάσουμε τον Άγιο Βαλεντίνο κι ας μην ξεχνάμε ότι η αγάπη είναι αυτή που μένει ακόμα κι όταν όλα γύρω μας διαλύονται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.