Οι kaplanon galleries εγκαινιάζουν στις 31 Ιανουαρίου 2017, στην αίθουσα τέχνης ena contemporary , την ατομική έκθεση ζωγραφικής του Αντώνη Κοσμαδάκη, με τίτλο «Έλλαμψις».
Ο Αντώνης Κοσμαδάκης είναι ένας ιδιαίτερα ιδιοσυγκρασιακός ζωγράφος, που έλκει επάξια την καταγωγή του από την μακραίωνη παράδοση των δημιουργών της Κρητικής Σχολής, οι οποίοι κατόρθωσαν να μεταπλάσουν το εικαστικό ιδίωμα της βυζαντινής αγιογραφίας, μπολιάζοντάς το με στοιχεία κοσμοπολιτισμού, δημιουργώντας μια ιδιότυπη καλλιτεχνική πρόταση, που κατόρθωσε να σπάσει τα στενά σύνορα του νησιού αλλά και της προεπαναστατικής Ελλάδας και να σταθεί επάξια στην πρώτη γραμμή της αναγεννησιακής ζωγραφικής της Ευρώπης, μαζί με χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Βαδίζοντας, λοιπόν, στα χνάρια σημαντικών προγόνων, ο Αντώνης Κοσμαδάκης κατορθώνει να αρθρώσει έναν εικαστικό λόγο, που χαρακτηρίζεται ταυτοχρόνως από έντονη θρησκευτικότητα, ως προς τη φόρμα και το ύφος, αλλά και καυστική κριτική ματιά και μοναδική διάθεση αποδόμησης κατεστημένων αντιλήψεων και αξιών, ως προς το περιεχόμενο. Εντέλει, όμως, η ζωγραφική αποτελεί για εκείνον πέρα και πάνω από όλα βαθύτατη θρησκευτική εμπειρία, ανάλογη της προσευχής, η οποία του δίνει την ευκαιρία να θέσει τον εαυτό του στην κατάκτηση της μέθεξης, της ουσιαστικής ταύτισης με το θείο.
Ο τίτλος, εξάλλου, της έκθεσης είναι δηλωτικός των προθέσεων του καλλιτέχνη. Η έλλαμψη αποτελεί, στην ουσία, το πρώτο βήμα της θέωσης, της σύμφυρσης του θνητού με το θείο, και ο Κοσμαδάκης αποκαλύπτει, με την επιλογή του αυτή, την σαφέστατη πρόθεσή του να χρησιμοποιήσει την ζωγραφική ως το απόλυτο μέσο της απόλυτης πνευματικής ανέλιξης. Ωστόσο, αυτό δεν τον εμποδίζει να παραμένει ταυτοχρόνως ένας απόλυτα κοσμικός και γήινος δημιουργός. Δρώντας με μια φαντασία οργιαστικά ελεύθερη και βακχικά αισθησιακή, τα έργα του διαθέτουν έναν δυϊσμό που ξαφνιάζει και γοητεύει ευχάριστα. Έτσι, πέρα από την πρώτη εντύπωση της έντονης θρησκευτικότητας που ξεγελά τον επιπόλαιο θεατή, βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με έναν κόσμο υπερβολής, ασυδωσίας που μπορεί να φτάσει και στο χυδαίο, το φρενήρες ή ακόμη και το ζωϊκό. Έτσι, χωρίς να καταφεύγει σε κούφια ηθικοπλαστικά κηρύγματα αλλά μέσα από την οξεία κριτική του ματιά που μεταφράζεται σε δυναμικό ζωγραφικό αποτύπωμα, παρουσιάζει κόσμους σε πλήρη αποδόμηση και ηθική κατάπτωση αποκαλύπτοντας την ηθική και αξιακή γύμνια της σύγχρονης ζωής κατακτώντας επάξια τον χαρακτηρισμό της «μεγάλης» ζωγραφικής.
