Τα έργα της Έλπης Σαράντη αποτελούνται από πολλαπλούς μικρόκοσμους και μικροοργανισμούς και φαίνεται να μας διηγούνται μικρές αιώνιες ιστορίες που ξεγλιστρούν κάθε απόπειρα λογικής περιγραφής. Στα έργα της Σαράντη μπορεί κανείς να διακρίνει κάθε ίχνος γραφής που η καλλιτέχνιδα με συνέπεια έχει τοποθετήσει. Η λεπτομερής απεικόνιση αποτελεί μέτρο της χρονοβόρας διαδικασίας της δημιουργίας των έργων και φέρνει στο νου τη στιλιστική πολυπλοκότητα της Baroque αισθητικής, όπως επίσης και τους εξωτικούς θόλους και τα πλούσια μωσαϊκά της βυζαντινής αρχιτεκτονικής. Η Σαράντη αντλεί έμπνευση από τον κόσμο του υποσυνείδητου, των ονείρων και των συναισθημάτων, αποκαλύπτοντας ένα πολύπλευρο εσωτερικό σύμπαν. Το έργο της καλλιτέχνιδας βρίσκεται σε ένα διαρκή διάλογο με το έργο προγενέστερων υπερρεαλιστριών ζωγράφων όπως η Leonora Carrington και η Leonor Fini. Στις γεμάτες ένστικτο εικόνες της Σαράντη μπορούμε να ανιχνεύσουμε αναφορές από διάφορες πηγές όπως, ιαπωνικά κόμικς και καρικατούρες, αναφορές στο έργο του William Blake και τα κοσμικά περιβάλλοντα του Hieronymus Bosch.
Στον προσωπικό της κόσμο πρωταγωνιστούν έντονα φυσικά φαινόμενα όπως φωτιές και πελώρια κύματα, σύμβολα της διαρκώς αυξανόμενης εντροπίας του μικρο-σύμπαντος της, που συνυπάρχουν με πελώρια ουράνια τόξα και δημιουργούν την αίσθηση μιας έντονης ταλάντωσης μεταξύ χάους και απόλυτης γαλήνης. Με μια προσεκτική ματιά κάτω από τα πολύχρωμα μοτίβα, αποκαλύπτονται μυθικά σύμβολα όπως η μέδουσα, μια αδιέξοδη τρομακτική ύπαρξη της μυθολογίας, κορδέλες από κατσαρίδες που συμβολίζουν την απέχθεια και την αποστροφή, καθώς και υποθαλάσσιες μορφές. Στα νέα της έργα κατοικούν υβρίδια ανθρωπόμορφων πλασμάτων που φαίνεται να μας παρακινούν να επιστρέψουμε σε μια ειρηνική συνύπαρξη της ανθρώπινης δραστηριότητας με το φυσικό περιβάλλον.
Οι πρωταγωνιστές των έργων αποτελούν αρχετυπικές αναπαραστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης και αποκαλύπτουν μια βαθιά διορατικότητα στην ανθρώπινη φύση – οι Homo syreni όπως τους αποκαλεί η καλλιτέχνης – το όνομα των οποίων δανείζεται και ο τίτλος της έκθεσης. Οι μοναχικές φιγούρες της κατοικούν σ΄έναν άλλον κόσμο, σε ένα ρευστό και διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον και λειτουργούν σαν διαβατήρια σύμβολα μιας τελετουργίας. Τα απόκοσμα πλάσματα σηματοδοτούν πάνω από όλα τη μεταμόρφωση και τη διαρκή πιθανότητα της εκ νεου ανακάλυψης της ανθρώπινης φύσης.
Η έννοια του χρόνου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας της Σαράντη. Η ίδια παρομοιάζει τη μεθοδολογία της με την τεχνική του κεντήματος και του πλεξίματος και των παραδοσιακών ελληνικών σεμέν. Η καλλιτεχνική της πρακτική είναι πολύωρη και απαιτεί από το κοινό να σταθεί ακίνητο και να παρατηρήσει τα έργα κοιτώντας νοερά κάτω από την επιφάνεια προκειμένου να ανακαλύψει νέες στρώσης και επίπεδα αφήγησης.
