Φέτος, συναντάμε την Έμιλυ Κολιανδρή στην αριστοτεχνική κωμωδία «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, που θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, ενώ παράλληλα θα παρουσιαστεί και στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Καραντζάς καταπιάνεται για πρώτη φορά με το αριστοφανικό έργο και με τη σύμπραξη πολύ σημαντικών ηθοποιών, χρίζει πρωταγωνίστριες της παράστασης τις ίδιες τις Νεφέλες, που έρχονται να κηρύξουν την αμφισβήτηση της παντοδυναμίας της λογικής και την επιστροφή σε μια χαμένη πνευματικότητα, σ’ ένα αέναο και επικίνδυνο παιχνίδι μεταμορφώσεων.
Οι «Νεφέλες» του Αριστοφάνη παρουσιάστηκαν στα Μεγάλα Διονύσια το 423 π.Χ. και μας αφηγούνται την περιπέτεια ενός ”καθημερινού ανθρώπου”, του Στρεψιάδη, που προσπαθεί ν’ απαλλαγεί από τα χρέη του. Με αφορμή την παράσταση συνομιλήσαμε με την Έμιλυ Κολιανδρή για το αρχαίο δράμα, τη μαγεία της Επιδαύρου, αλλά και το τρόπο που η νέα γενιά αντιλαμβάνεται τα αρχαία κείμενα.
Όταν, ρωτάς την Έμιλυ Κολιανδρή ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις όταν πήρε στα χέρια της το κείμενο του σπουδαίου κωμωδιογράφου εκείνη απαντάει: «Μου ήρθε στο μυαλό Ο Νταντά, ταινίες τους Μπουνιουέλ, ένα πολύχρωμο σύμπαν ευφυΐας και βλακείας…». Η παράσταση θα περιοδεύσει και στο θέατρο της Επιδαύρου ένα μέρος που για την Έμιλυ είναι: «Το Έβερεστ των δυνατοτήτων και των πιθανοτήτων».
Στις Νεφέλες ο Αριστοφάνης καυτηριάζει τα φροντιστήρια των σοφιστών στην Αθήνα και την «προοδευτική» παιδεία που παρείχε την εποχή εκείνη ο Σωκράτης. Αμέσως μας έρχεται στο μυαλό η σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Η ηθοποιός απαντάει για το θέμα: «Έχει σχέση όχι μόνο με την τωρινή πραγματικότητα και όχι μόνο με την ελληνική… κάθε φορά που κάτι καινούριο εμφανίζεται, υπάρχει και κάτι παλιό που αντιδρά».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο χορός αποτελεί δομικό στοιχείο της αρχαίας κωμωδίας, επηρεάζοντας την πλοκή του έργου, αλλά και τον τρόπο που ο θεατής τον προσλαμβάνει. Η ταλαντούχα καλλιτέχνης είναι η Κορυφαία του Χορού και όταν ερωτάται τι ήταν αυτό πού την δυσκόλεψε περισσότερο στον ρόλο, εκείνη αφοπλιστικά δηλώνει: «Να ίπταμαι».
Οι Νεφέλες, που ουσιαστικά είναι ο χορός στο έργο, δίνουν υλική υπόσταση στη φιλοσοφική διδασκαλία του Σωκράτη. Ποιες είναι όμως οι Νεφέλες για την Κολιανδρή: «Οι Νεφέλες είναι οι ιέρειες της λεπτής βλακείας, του τίποτα και του παντός, είναι οι μούσες αποτυχημένων ποιητών, ονειροπόλων καλλιτεχνών, αθεράπευτα ρομαντικών».
Η παράσταση αποτελείται από έναν ιδιαίτερα αξιόλογο θίασο συντελεστών, μεταξύ των οποίων και φίλοι της, κάτι που της προξενεί ιδιαίτερα συναισθήματα: «Νιώθω ευλογημένη που κάνω αυτή τη δουλειά γιατί κάθε φορά γνωρίζεις κάποιον που ήδη ξέρεις, από την αρχή. Κάθε φορά συστήνεις τον εαυτό σου σ΄αυτούς που σε ξέρουν καλά. Και θέλεις να σε ερωτευτούν και να τους ερωτευτείς από την αρχή. Αν υπάρχει μια τέχνη στη ζωή, είναι αυτή».
Με την έξαρση της τεχνολογίας και το μαγικό κόσμο των social media, είναι λογικό κάποιος να αναρωτηθεί πως αντιλαμβάνεται η γενιά των millennials μία παράσταση αρχαίου δράματος. Ωστόσο για την ηθοποιό τα πράγματα δεν είναι τόσο περίπλοκα: «Η μαγεία είναι εκεί. Το άν μπορείς να τη δεις, δεν είναι θέμα ηλικίας».
Κλείνοντας, την ρωτάω ποια είναι η ωραιότερη παράσταση αρχαίου δράματος που έχει δει: «Ο Ηρακλής μαινόμενος του εθνικού θεάτρου που είχε σκηνοθετήσει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Ήταν η πρώτη φορά που στα μάτια μου, ο χορός βρήκε τη φωνή του».
Διαβάστε επίσης:
Οι «Νεφέλες» του Αριστοφάνη από τον Δημήτρη Καραντζά στην Επίδαυρο
