Οι φθαρμένες, εγκαταλελειμμένες, βιομηχανικές κούκλες-καλούπια και τα κομματιασμένα τους μέλη αιωρούνται σε μια αέναη επανάληψη στον λευκό χώρο. Αναδεικνύουν το άχρονο και επαναλαμβανόμενο τοπίο της βίας, της φθοράς και της εγκατάλειψης. Ως σύμβολο/υποκατάστατο του ανθρώπινου σώματος, η κούκλα, καταγγέλλει το συνεχές τοπίο πολέμου και βίαιων εκτοπίσεων που μετατρέπουν το σώμα σε αναλώσιμο άχρηστο υλικό.
Ταυτόχρονα σχολιάζει την αδυσώπητη καταναλωτική κοινωνία της μιας χρήσης που μετατρέπει έμψυχα και άψυχα σε βιομηχανικά απόβλητα. Με αυτή την έκθεση ολοκληρώνεται μια τριλογία-εμμονή στο ίδιο θέμα.
Η Άρτεμις Αλκαλάη ξεκίνησε το αντιπολεμικό της έργο το 1999 με την έκθεση ΜΝΗΜΗ, μια σειρά από μαριονέτες και γλυπτά από ύφασμα, για να συνεχίσει το 2015 με πορτρέτα Ελλήνων Εβραίων επιζώντων από τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης και καταναγκαστικής εργασίας (Άουσβιτς και Μπέργκεν Μπέλζεν) και να καταλήξει τώρα σε μια διευρυμένη οπτική του θέματος με τη φωτογραφική σειρά των objets trouvés.
Επιμέλεια έκθεσης: Μαρία Στέφωση
