Αν και ζούμε σε δύσκολες εποχές, η ελληνική αγγλόφωνη ροκ σκηνή, έχει να επιδείξει σπουδαία πράγματα τα τελευταία χρόνια. Τόσο σε επίπεδο σύνθεσης όσο και παραγωγής.
Μπορεί το κίνητρο για κάθε συγκρότημα ή καλλιτέχνη να διαφέρει, για παράδειγμα, άλλοι κάνουν μουσική για την δόξα, ορισμένοι για τα λεφτά και άλλοι για να ικανοποιήσουν την ναρκισσιστική πλευρά τους, ωστόσο, υπάρχει μια μεγάλη κινητικότητα σε αρκετές πόλεις.
Δίσκοι που ικανοποιούν όλα τα ρεύματα και τους δρόμους που έχει η ροκ μουσική, δίσκοι που όλοι μας θα πρέπει να αναζητήσουμε, να αγοράσουμε, να ακούσουμε και να στηρίξουμε.
Σιγά σιγά ή, για την ακρίβεια, δειλά δειλά γίνονται και πιο μεγάλες προσπάθειες για κοινές εμφανίσεις, φεστιβάλ που οι μουσικοί τα οργανώνουν μόνοι τους (χωρίς την “ομπρέλα” κάποιας εταιρείας παραγωγής κ.λ.π.) με στόχο απλώς να βρουν κοινό πάτημα να επικοινωνήσουν τις δουλειές τους σε περισσότερο κόσμο. Άλλωστε αυτό δεν είναι και το νόημα; Να πάρει σάρκα και οστά αυτό που ονομάζεται “σκηνή” στις περισσότερες χώρες;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Και όλα αυτά συμβαίνουν στην χώρα του “success story”, των φασιστών και των συνομιλητών τους, των τηλε-δικαστών και των δημοσιογράφων εκβιαστών, του πολιτικού τέρατος «μαζί τα φάγαμε».
Φανταστείτε να ζούσαμε στην «Δανία των Βαλκανίων» όπως κάποιοι μας είχαν υποσχεθεί, λίγα μόλις χρόνια πριν.
Info: Οι Empty Frame γεννήθηκαν το 2005. Φέτος κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος τους με τίτλo “Τhe Βlackbird Flies”. Πιστεύουν οτι το Mundobasket θα το κερδίσει η Αργεντινή και ότι η Υoko Οno δεν έπαιξε κανέναν ρολο στην διάλυση των Beatles. (Yeah… right!)
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 29