Ένα παιδί μετράει τ\’ άστρα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει το έργο “Ένα παιδί μετράει τ’άστρα“, το γνωστό και αγαπημένο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη, που μεταφέρεται για πρώτη φορά στη σκηνή, σε θεατρική διασκευή Λάκη Λαζόπουλου και σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα.

Το έργο θα παρουσιαστεί από τη Νεανική Σκηνή του ΚΘΒΕ, Μονή Λαζαριστών (Σκηνή Σωκράτης Καραντινός), από την  1η Νοεμβρίου 2011.

Ένα ταξίδι προς την ενηλικίωση. Ένα ταξίδι προς τη γνώση. Ένα παιδί που συγκρούεται με την κοινωνική πραγματικότητα για να επιτύχει τους στόχους του, να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, με όπλο το πείσμα του και το πάθος του για μάθηση.

Το  έργο «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» υποστηρίζει το δικαίωμα των παιδιών για ίση ευκαιρία στην εκπαίδευση και αγγίζει την καρδιά μικρών και μεγάλων, καθώς αφορά κάθε άνθρωπο που, και σήμερα και σε όλες τις εποχές, παρά τις αντιξοότητες, θα κάνει τα πάντα για να ικανοποιήσει τη δίψα του για γνώση και για μάθηση.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΛΑΚΗ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΥ

“Ήταν πάντοτε βαθιά μου επιθυμία να μεταφέρω στο θέατρο, διασκευάζοντάς τα, σπουδαία λογοτεχνικά κείμενα που μας σημάδεψαν, που με σημάδεψαν.

Το «Ένα παιδί μετράει τ´ άστρα» είναι η αρχή.

Οι χαρακτήρες είναι τόσο διάφανοι, ο λόγος τόσο εξαιρετικός.

Τίποτα δεν πείραξα. Κράτησα  την καρδιά του έργου, την πορεία της υπόθεσης, τους κεντρικούς χαρακτήρες, εντάσσοντάς τους απλώς σε θεατρικά χρονικά πλαίσια.

Διάλεξα αυτό το έργο επειδή ήταν το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου  μικρός κι ακόμα έχω την αίσθηση του πόσο όμορφα είχα χαθεί στις σελίδες του εκείνο το βράδυ. Πώς είχα αφεθεί σ´ αυτόν το χειμαρρώδη λόγο του Λουντέμη βλέποντας ανάγλυφα εποχή, ανθρώπους, αισθήματα, σκέψεις.

Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή έχει ανάγκη ο άνθρωπος να αγαπήσει, να ξαναγαπήσει τα γράμματα. Να ξαναβρεί τη σκέψη. Τη χαμένη του σκέψη και να επιστρέψει μέσα από την αληθινή γνώση στο δίκιο της καρδιάς.

Και πάνω απ´ όλα να πιστέψει ότι ακόμα κι αν μας αποβάλλουν απ´ όλα τα σχολεία της ζωής, η καθαρή ψυχή οδηγεί αλάνθαστα.

Το «Ένα παιδί μετράει τ´ άστρα» είναι αναμφίβολα από τα πλέον σημαντικά βιβλία της λογοτεχνίας μας. Με τον απόλυτο σεβασμό στον δημιουργό Μενέλαο Λουντέμη, σας αφήνω να χαθείτε στον ουρανό του Μέλιου  για να μετρήσετε μαζί τα άστρα!

«Ένα παιδί μετράει τ´ άστρα» την ίδια ώρα που η Ελλάδα ολόκληρη μετράει τις πληγές της”.

ΑΝΤΙ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Αγαπημένε μου Μέλιο,

Διάβασα την ιστορία σου με μεγάλη προσοχή και δε στο κρύβω, συγκινήθηκα. Ο γυμνασιάρχης, ο μαθηματικός, η γυμνάστρια, ο παπάς, η δασκάλα της μουσικής, ο αγαπημένος σου δάσκαλος, αλλά και οι άλλοι ήταν και δικοί μου δάσκαλοι ή τέλος πάντων, έμοιαζαν τόσο πολύ με τους δικούς μου δασκάλους. Με άλλα ονόματα. Εσένα λεγόταν Σκαμβουράς, εμένα Αντωνίου και Γανωτής. Τον γυμνασιάρχη μου τον φωνάζαμε «Μάουκα» , γιατί του άρεζε να χορεύει εκείνο το νησιώτικο «θα πάω να βρω το Μάουκα…».

Και τα παιδιά, οι συμμαθητές σου, είναι ίδιοι με τους δικούς μου. Στη θέση του Δακρυτζίκου εγώ είχα το «Μπιτς» και το «Κω», γιατί κι εμείς δίναμε παρατσούκλια στους συμμαθητές μας. Και στη θέση της Αγράμπελης τη Βαγγελίτσα – εγώ δεν της ’ξομολογήθηκα ποτέ τον έρωτά μου. Ο δικός μου μπάρμπα – Ανέστης λεγόταν μπάρμπα – Γιάννης και κάθε απόγευμα γύριζε από το καφενείο και μου έφερνε λουκούμια, τυλιγμένα στο χαρτί, που κέρδιζε στη πρέφα. Και με μεγάλη υπομονή καθόταν κι άκουγε τις ιστορίες μου. Θαύμαζε την απορία μου, το πάθος μου να καταλάβω και να κατακτήσω τον κόσμο.
Θυμάμαι τις θείες μου, τη Στυλιανή και τη Νίνα. Η Νίνα με ανάγκαζε να πλένομαι στη σκάφη και για να με πείσει με κυνηγούσε με τη βίτσα. Θυμάμαι μια φορά, που ήρθαν οι βασιλιάδες στο χωριό και μας έβαλαν όλους να χειροκροτάμε με το ζόρι και να φαινόμαστε χαρούμενοι και χορτασμένοι κι εκείνοι μας κουνούσαν το χέρι σαν κούκλες. Και θυμάμαι τη γιαγιά – Μαρία να μασουλάει ευτυχισμένη τα λίγα άγρια χόρτα που είχαμε για μεσημεριανό και να μονολογεί «τέτοια χόρτα ούτε ο βασίλιος», εννοώντας το βασιλιά φυσικά.
Θυμάμαι όσα γράφεις. Σαν να μεγαλώσαμε μαζί.

Από τότε, φυσικά, κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Εμείς μεγαλώσαμε, φωνάξαμε, παλέψαμε, ματώσαμε στους δρόμους, σπουδάσαμε, ερωτευθήκαμε, οι βασιλιάδες φύγανε, οι συνταγματάρχες φύγανε, οι λαοπρόβλητοι ηγέτες φύγανε κι αυτοί…

Κι έχω την εντύπωση Μέλιο, ότι απομείναμε σε μια στάση να περιμένουμε το επόμενο όνειρο.
Δεν άλλαξε τίποτα; Κάναμε λάθος; Κουβαλήσαμε, μια ζωή, ένα άδειο κιβώτιο; Φταίει το κεφάλι το ξερό μας;
Λυπάμαι Μέλιο και ζητώ συγγνώμη  για όλα αυτά.

Σου δίνω μια υπόσχεση πάντως: θα συνεχίσουμε να μετράμε τ’ άστρα όσο κι αν μεγαλώσουμε, όσο κι αν κοστίσει, όσο χρόνο κι αν πάρει.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΗΓΑΣ

Συντελεστές:

Θεατρική διασκευή: Λάκης Λαζόπουλος
Σκηνοθεσία- Σκηνικός χώρος: Γιάννης Ρήγας
Κοστούμια: Χρήστος Μπρούφας
Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Κίνηση- Χορογραφία: Αλεξάνδρα Τσοτανίδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιορδάνης Αϊβάζογλου
Οργάνωση Παραγωγής: Ροδή Στεφανίδου

ΔΙΑΝΟΜΗ

(με αλφαβητική σειρά): Μαριάννα Αβραμάκη (Ευανθία Μούσχουρα, Ντουντού, Ζουμπουλία, Ματούλα, Καλλιόπη Καλλιοντζή), Ιορδάνης Αϊβάζογλου (Τσέλιγκας, Κωνσταντίνος Καρλάφτης, Σταμάτης Χαμωλιάς), Παύλος Ελευθεριάδης ( Επιθεωρητής), Χρύσα Ζαφειριάδου (Αγλαϊα, Νιόνια Λιάγκουρα, Μάνα, Καλλιόπη Βουραχμάνη), Γιάννης Καραμφίλης (Γυμνασιάρχης, Μπίθρος, Βρασίδας Χατζηαστερίου), Γιάννης Καραούλης (Μέλιος Καδράς), Ματίνα Κουλουριώτη (Βελίκω Πρινολά, Ευτέρπη Ξυπολύτου), Δημήτρης Μορφακίδης (Δάσκαλος, Αλμπέρ Αναχωρίδης, Δακρυτζίκος), Ρούλα Παντελίδου (Αρετή, Στρίγκω, Ερασμία,  Κυρία Ραούλ), Χάρης Παπαδόπουλος (Δημήτριος Σταμίρης, Μπάμπης Σίκαλος), Σάκης Πετκίδης
(Ανέστης), Μιχάλης Σιώνας (Παπάς, Χριστόφορος Αποσπερίτης), Γιώργος Σφυρίδης (Μπάρμπα – Θόδος), Αμαλία Ταταρέα (Ουράνα, Αγράμπελη Σταμίρη), Γιάννης Χαρίσης (Σωτήριος Σκαμβουράς).

Μαθητές, Καθηγητές, Χωρικοί, Στρατιώτες, Εργάτες, Περαστικοί:
Τρυφωνία Αγγελίδου, Αδαμάντιος Αδαμαντίδης, Λίλα Βλαχοπούλου, Νικόλαος Κεπεσίδης, Ελένη Κιλινκαρίδου, Γιάννης Σαμψαλάκης, Ορέστης Χαλκιάς – Αλεξανδρόπουλος

Υπό την Αιγίδα του Δήμου Παύλου Μελά