Ένα ποίημα για τον έρωτα από τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Τι είναι ο έρωτας;

Δεν γνωρίζουμε ακριβώς, και πόσο μικροαστικό θα ήταν άραγε, να χώραγαν τα σκιρτήματα της καρδιάς σε έναν κατασκευασμένο από ανθρώπους ορισμό.

Ίσως είναι τα καλοκαιρινά ταξίδια, ίσως είναι η επιθυμία, ίσως είναι η κόρη των ματιών, ίσως η απόφαση για τον γύρο του κόσμου μονάχα για έναν άνθρωπο. Τον άνθρωπο μας.

Ίσως και όλα αυτά μαζί.

Και κάπως φτάσαμε πρωί. Διαβάζουμε πως ένας άνδρας με Αλτσχάιμερ, δεν θυμόταν την γυναίκα του, αλλά την γνώρισε ξανά, την ερωτεύτηκε ξανά, και την ζήτησε σε γάμο ξανά.

Και κάπως έτσι η επιθυμία του Λειβαδίτη, γίνεται πραγματικότητα.

Και όταν οι ουτοπίες των ποιητών, γίνονται η αλήθεια των ανθρώπων, κανένα όνειρο δεν κοιμάται από σήμερα στον κόσμο. Ο έρωτας νίκησε.

Σονέτο του γλυκού παραπόνου

Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου

Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι
που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.

Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός
αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου
μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει

και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

Μετάφραση: Γιάννης Σουρλιώτης | Φωτογραφία: Joe Hepburn