Αθήνα. Μια πόλη που άλλοτε με γοητεύει, άλλοτε με θυμώνει, άλλοτε με απομακρύνει και άλλοτε με θέλει για φίλη της. Μια πόλη με τόσα πρόσωπα. Χαρούμενα, σκοτεινά, όμορφα ή επικίνδυνα, όλα ζουν «ειρηνικά» μέσα στην πόλη που γέννησε τη Δημοκρατία και έγινε η πρωτεύουσα μιας πανέμορφης χώρας που παλεύει να κρατήσει τους «μνηστήρες» της κοντά.
Μεγαλωμένος στην επαρχία, θυμάμαι τον εαυτό μου να φαντάζεται τη ζωή στη μεγάλη πόλη από τις πρώτες τάξεις του Λυκείου και να ονειρεύεται να χαθεί κάποια στιγμή στους ρυθμός της. Ρυθμοί έντονοι, όπως αποδείχτηκε μετά από παραμονή 20 ολόκληρων χρόνων. Μα δεν θα τους άλλαζα με τίποτα. Φοιτητής, εργένης, συγγραφέας, επαγγελματίας, περνούσα από το ένα στάδιο στο άλλο, μεγάλωνα, μεγάλωνε και η πόλη μαζί μου. Και παρέα, γινόμασταν πιο σοφοί, πιο ετοιμοπόλεμοι, πιο ανθεκτικοί στα όσα ακολούθησαν.
Και τώρα, κρατώντας στα χέρια μου αυτό το βιβλίο, ήρθαν όλες οι μνήμες πίσω. Θυμάμαι που από το νησί ήδη ακούγαμε στα FM τον Αθήνα 9,84 και νιώθαμε έτσι ότι ήμασταν στο επίκεντρο, ακριβώς στην καρδιά των γεγονότων, κομμάτι της μεγάλης πόλης και ας ήμασταν χιλιόμετρα μακριά. Κομμάτι και εμείς ενός μεγάλου συνόλου, μιας μεγάλης παρέας, μιας σημαντικής στιγμής. Και να που τώρα, αυτή η πόλη και ο σταθμός της, ήρθαν να ενωθούν σε 30 ιστορίες που έγραψαν 30 διαφορετικοί, σε ηλικία, ύφος, πορεία, συγγραφείς, και μας τις προσφέρουν σε αυτό το βιβλίο.
«Ο Πρώτος Σταθμός», από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, είναι στα μάτια μου η απόδειξη ότι, σε αυτήν τη μεγάλη πόλη, όλοι μπορούμε να συνυπάρξουμε, να δημιουργήσουμε, να επικοινωνήσουμε, να ονειρευτούμε.. Όσο διαφορετικοί κι’ αν είμαστε, όποιος κι’ αν είναι ο στόχος μας, όποια κι’ είναι η μέχρι τώρα πορεία μας, δεν παύουμε να είμαστε μια μεγάλη παρέα που αναζητά ασφάλεια, χαρά, περιπέτεια, αγάπη, ζωή. Ακριβώς όπως και οι «άγνωστοι» μεταξύ τους ήρωες αυτού του βιβλίου. Ενός βιβλίου που ίσως στις σελίδες του να βρείτε κάτι δικό σας…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τελειώνοντας την ανάγνωσή του, -ομολογώ ότι το μεγαλύτερο μέρος του το διάβασα περπατώντας από το σπίτι στη δουλειά και αντίστροφα- θέλησα να μάθω περισσότερα. Γι’ αυτό και απευθύνθηκα στη γυναίκα που έκανε την επιμέλειά του. Και η Ελένη Μπούρα, υπεύθυνη της ελληνικής πεζογραφίας στις εκδόσεις Μεταίχμιο, δεν μου χάλασε χατίρι. Ας μάθουμε λοιπόν από «πρώτο χέρι» όλο το «παρασκήνιο» πίσω από αυτή την έκδοση και ας «ταξιδέψουμε» στη συνέχεια στις ιστορίες των σελίδων της…
Ελένη Μπούρα: Αυτό το βιβλίο, Ο πρώτος σταθμός, πρώτα απ’ όλα, περιέχει 30 ιστορίες που αξίζει να διαβαστούν. Πώς προέκυψε; Ήταν μια πρόταση που μας έγινε από τον Αθήνα 9.84 –είχε τα γενέθλιά του και σκεφτήκανε να γιορτάσουν την επέτειό τους με ένα βιβλίο– την οποία δεχτήκαμε με χαρά εμείς στο Μεταίχμιο. Θα είχαμε την ευκαιρία να εκδώσουμε ένα βιβλίο με την αφρόκρεμα της ελληνικής πεζογραφίας και να διαβάσουμε τις ενδιαφέρουσες ιστορίες τους.
Για μένα που επιμελήθηκα το βιβλίο ήταν μια μεγάλη πρόκληση η επαφή με 30 από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς και τα κείμενά τους.
Όπως λέει κι η Νόνη Καραγιάννη, η διεθύντρια του Αθήνα 9.84, δεν ζητήσαμε από τους 30 συγγραφείς να γράψουν για τον σταθμό, αλλά τους ζητήσαμε να επιτρέψουν στον Αθήνα 9.84 να εισχωρήσει μέσα στις δικές τους ιστορίες.
Έτσι, Ο πρώτος σταθμός είναι περιδιάβαση στην πόλη που αγαπάμε, στην πόλη που μας κουράζει, και μερικές φορές μας τρομάζει, που μας κάνει να αισιοδοξούμε ή να απαισιοδοξούμε για το μέλλον.
Ιστορίες από την καταξιωμένη γενιά συγγραφέων, μέχρι τη νεότερη που έχει καταθέσει ήδη το στίγμα της: Κώστας Ακρίβος, Μίμης Ανδρουλάκης, Ιάκωβος Ανυφαντάκης, Ρέα Γαλανάκη, Ευτυχία Γιαννάκη, Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, Λένα Διβάνη, Μάνος Ελευθερίου, Ισμήνη Καπάνταη, Μάρκος Κρητικός, Όλια Λαζαρίδου, Ηλίας Μαγκλίνης, Έλενα Μαρούτσου, Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης, Ιωάννα Μπουραζοπούλου, Μαρία Ξυλούρη, Νίκος Παναγιωτόπουλος, Κάλλια Παπαδάκη, Χίλντα Παπαδημητρίου, Μάιρα Παπαθανασοπούλου, Βασίλης Παπαθεοδώρου, Ντορίνα Παπαλιού, Βασιλική Πέτσα, Μαρλένα Πολιτοπούλου, Χριστίνα Πουλίδου, Μαριαλένα Σπυροπούλου, Κατερίνα Σχινά, Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, Βάσια Τζανακάρη και Χρήστος Χωμενίδης.
Και μόνο μια γρήγορη ματιά στα ονόματα των συγγραφέων πείθει ότι δεν είναι ένα οποιοδήποτε βιβλίο. Και το λέω αυτό γιατί τα διηγήματα δεν χαίρουν της εκτίμησης του ελληνικού αναγνωστικού κοινού.
Είναι συγγραφείς που αγαπούν την πόλη, που ζουν σ’ αυτή και συγχρωτίζονται μαζί της, γράφοντας με χιούμορ, με αγανάκτηση, με νοσταλγία, προπάντων με έμπνευση ιστορίες καθημερινές, άλλες πιο προσωπικές, όλες όμως αξιανάγνωστες.
Και είναι μια ευτυχής συγκυρία από πολλές απόψεις, δεν πετυχαίνουν πάντα κάτι τέτοια εγχειρήματα: Οι συγγραφείς, ο Αθήνα 9.84, το Μεταίχμιο και η Αθήνα Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου».
