Η ομάδα Λούνα Παρκ παρουσιάζει το χορευτικό έργο «Ένας Άλλος Τόπος» (Alzheimat). Το έργο εστιάζει στις μικρές, αλλά αισθητές αλλαγές, στις κρίσιμες στιγμές και στις ανάγκες αντιμετώπισης που επιτάσσει η απώλεια της ταυτότητας – τόσο από τους ίδιους τους πάσχοντες, όσο και από το κοινωνικό τους περιβάλλον.
Με το έργο «Ένας Άλλος Τόπος» (Alzheimat), η ομάδα αποπειράται να στρέψει την προσοχή σε ένα θέμα υψηλής κοινωνικής και πολιτικής σημασίας. Ωστόσο, το έργο δεν αποβλέπει σε μία καταγγελία για τις ελλείψεις του συστήματος, ούτε αποτελεί έναν ύμνο, μία επίκληση στο συναίσθημα για την χαμένη μνήμη ενός αγαπημένου. Πρόκειται για ένα ταξίδι ανακάλυψης, μέσα από το οποίο ο θεατής μπορεί για λίγο να μοιραστεί τον κόσμο εκείνων που περιπλανώνται στη λήθη. Εκείνων που περιπλανώνται σε έναν άλλο τόπο. Είναι μια ιστορία με όμορφες και λυπηρές στιγμές, που μας οδηγεί σε αφυπνισμένα παρελθόντα, ενώ ξαναζωντανεύει για λίγα λεπτά τα αδρανή μας μέλλοντα.
Το έργο «Ένας Άλλος Τόπος» (Alzheimat) αμφισβητεί μια κοινωνία προσκολλημένη στην φαντασίωση ενός καλύτερου αύριο και μάς υπενθυμίζει ότι στην πραγματικότητα έχουμε μόνο το ΤΩΡΑ. Μας δείχνει πόσο εύθραυστοι, ευάλωτοι, αλληλένδετοι και εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον είμαστε ως άνθρωποι και ως κοινωνικά όντα. Μας υπενθυμίζει ότι η ασθένεια αυτή μας αναγκάζει να μάθουμε να ζούμε στο παρόν. Η παράσταση στοχεύει να δώσει την απαραίτητη προσοχή σε όλους όσοι αφοσιώνονται καθημερινά στην δύσκολη αντιμετώπιση της ασθένειας. Επιδιώκει να εκκινήσει έναν ανοιχτό διάλογο, που θα επιτρέψει την αναγνώριση και την έκφραση του πόνου, της εξάντλησης, της θλίψης.
Η παράσταση είναι το αποτέλεσμα μιας ανοιχτής διαδικασίας, όπου ο συγγραφέας Kai Pichmann, ο σκηνοθέτης Ron Rosenberg και οι χορογράφοι Νίκος Κάλυβας και Κοσμάς Κοσμόπουλος, μαζί με έξι νέους ερμηνευτές και μία ερμηνεύτρια άνω των 65 ετών, εξέτασαν την χαρακτηριστική συνύπαρξη της μνήμης και της λήθης, της αντίστασης, της ελπίδας, της παραίτησης και της αποδοχής, εννοιών στενά συνδεδεμένων με την ασθένεια. Οι μαρτυρίες από τις βιωμένες εμπειρίες των συγγενών, των φροντιστών και των επαγγελματιών ιατρών διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην δημιουργία του έργου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στην Ελλάδα, 197.000 άνθρωποι πάσχουν από άνοια, κυρίως από την εκφυλιστική μορφή της νόσου Αλτσχάιμερ. Έως το 2050, αναμένεται ότι ο αριθμός των νοσούντων θα έχει φτάσει στους 354.000. Προς το παρόν, δεν φαίνεται δυνατή η θεραπεία ούτε και η πλήρως επιτυχημένη αντιμετώπιση των συμπτωμάτων. Ακόμα και ελπιδοφόρες ειδήσεις για νέες θεραπείες, αντιπαραβάλλονται με το εξαιρετικά μεγάλο κόστος τους. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς πολλαπλασιάζεται από αυτές των συγγενών τους, ενώ η επαγγελματική βοήθεια γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρεθεί και να χρηματοδοτηθεί από τους ενδιαφερόμενους, μέσα σε μία παρατεταμένη περίοδο οικονομικής και υγειονομικής κρίσης και ένα σύστημα υγείας που παραμένει υποστελεχωμένο και υποχρηματοδοτούμενο.
Καστ και ομάδα παραγωγής:
- Ανάπτυξη και εκτέλεση του έργου: Σοφία Γούσγουλα, Νικολέτα Κουτίτσα, Μαρία Τσουβαλά, Ορφέας Χατζησπύρου, Maia Joseph, Davide Lorenzi, Caspar Sebastian Stuart
- Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Κοσμάς Κοσμόπουλος, Kai Pichmann, Ron Rosenberg
- Σκηνοθεσία: Ron Rosenberg
- Χορογραφία: Νίκος Καλύβας, Κοσμάς Κοσμόπουλος
- Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Αντώνιος Παλάσκας
- Επιμέλεια κειμένων και δραματουργία: Kai Pichmann
- Σκηνογραφία και κοστούμια: Κοσμάς Κοσμόπουλος
- Σχεδιασμός Φωτισμών και Τεχνική διεύθυνση: Δημήτριος Σταμάτης, Andreas Harder
- Διαχείριση παραγωγής και επικοινωνία: Έφη Αθανασοδημητροπούλου
- Φωτογραφία και τεκμηρίωση: Giovanni Lo Curto