Παρακολουθούμε ταινίες του κλασικού και σύγχρονου κινηματογράφου και επιχειρούμε να αναδείξουμε, μέσα από την ψυχαναλυτική ματιά, τη σύνδεση πλευρών της εσωτερικής και εξωτερικής πραγματικότητας, σε διάλογο των ψυχαναλυτών με ανθρώπους της τέχνης και των επιστημών.
Ο φετινός κύκλος, με ταινίες που στρέφονται γύρω από το εύθραυστο των ανθρώπινων σχέσεων και την αναζήτηση επικοινωνίας, συνεχίζεται με την σατυρική ταινία των Monty Python Ένας Προφήτης μα τι Προφήτης (The Life of Brian, 1979, 93′) σε σκηνοθεσία Terry Jones.
Συζητούν οι:
– Ηλίας Μαγκλίνης, δημοσιογράφος, συγγραφέας
– Σωτήρης Μανωλόπουλος, ψυχαναλυτής
Συντονίζει η Χάρις Χατζή ψυχαναλύτρια
Η δυναμική σατυρική ομάδα Monty Python (Graham Chapman, John Cleese, Eric Idle, Terry Jones, Michael Palin και Terry Gilliam) συν-δημιουργεί ένα εξαιρετικά οξυδερκές σενάριο, με κεντρικό ήρωα τον Brian, έναν αγαθό Ιουδαίο που γεννιέται στη διπλανή φάτνη με το Χριστό. Αυτή η «ατυχής»σύμπτωση, καθώς και μια σειρά κωμικοτραγικών γεγονότων, τον φέρνουν να λατρεύεται από τις φανατικές μάζες ως Μεσσίας, παρά τις συνεχείς και έντονες διαμαρτυρίες του για το αντίθετο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η ταινία θεωρήθηκε από πολλούς ως βλάσφημη και έγινε στόχος διαδηλώσεων από θρησκευτικές ομάδες. Δεν προβλήθηκε σε πολλές πόλεις της Βρετανίας και των ΗΠΑ, ήταν απαγορευμένη για 8 χρόνια στην Ιρλανδία, ενώ η Σουηδοί την διαφήμιζαν ως «τόσο αστεία, που απαγορεύτηκε στη Νορβηγία». Παρόλα αυτά έγινε το 4ο πιο δημοφιλές κινηματογραφικό έργο του 1979, ενώ το τραγούδι που ακούγεται στην τελευταία σκηνή της ταινίας, το Alwayslook at the bright side of life,είναι ένα από τα πιο γνωστά& δημοφιλή τραγούδια που έβγαλε ποτέ η μεγάλη οθόνη.
Πρόκειται για μια ταινία που είναι πολύ περισσότερα από μια «αντιθρησκευτική» σάτιρα. Το ευρηματικό της σενάριο δίνει στην ομάδα των Pythons άφθονες ευκαιρίες να εμφανιστούν σε πολλαπλούς ρόλου, εικονογραφώνταςκαρικατούρεςτυράννων σε σύγχυση, ευκαιριακών ηγετών που κατασκευάζουν ιδεολογήματα του ποδαριού, επαναστατών που αναλώνονται σε αυτό-αναφορικές συζητήσεις και ανόητες συγκρούσεις και ενός όχλου που αρέσκεται στην εφησυχασμό της κατανάλωσης άρτου και βίαιων θεαμάτων και που όχι μόνον χειραγωγείται αλλά προβάλλει στους «ηγέτες» του τις δικές του αυταπάτες.
Είναι μια σάτιρα όχι του Χριστού αλλά των αφελών πιστών, των μαθητών-ακολούθων και αυτών που ερμήνευσαν και οργάνωσαν τα κηρύγματα του σε ένα θρησκευτικό δόγμα, που όπως όλα τα κλειστά συστήματασκέψης, συνδέθηκε με καταπίεση, διωγμούς, επεκτατισμό και άλλες παράλογες μαζικές συμπεριφορές. Είναι ένα καυστικό σχόλιο πάνω στις σχέσεις εξουσίας/μάζας και ηγέτη/ακολούθων. Είναι επίσης μια σάτιρα των Χολιγουντιανών υπερπαραγωγών της εποχής.
Αυτό που κάνει το σουρεαλιστικό χιούμορ των Monty Python αξεπέραστο, είναι ότι κανείς δεν ξεφεύγει από το κριτικό τους βλέμμα καθώς αφήνουν αιχμές προς όλες τις κατευθύνσεις. Παρόλα αυτά, τελικά δεν καταλήγουν σε μια κυνική αλλά ούτε και εφησυχαστική θεώρηση του κόσμου.
Οργανωτική επιτροπή: Χ. Χατζή, Ε. Νικολοπούλου, Α. Μοσκώφ, Δ. Εμπέογλου, Π. Ζέη, Μ. Παραδείση