Στην αλλοφροσύνη των καιρών, που οι αριθμοί λες και επινοήθηκαν μόνο και μόνο για να υπολογίζουν το κέρδος, υπάρχει πάντα η παρηγοριά των ποιητών. Ψηλαφούμε τις λέξεις τους όπως το σώμα της αγαπημένης και απλώνουμε λίγο από το βάλσαμο της σκέψης του πάνω στις εκδορές της καθημερινότητας. Κι είναι ευτύχημα το γεγονός ότι οι ποιητές σωπαίνουν κάποτε αλλά ποτέ δεν πεθαίνουν. Επιστρέφουν κάθε τόσο και μας μιλούν μέσα από στίχους σαν κι αυτόν.
«Καμιά φορά, μάλιστα, ζηλεύω τις ωραίες ιστορίες των άλλων, αλλά η δική μου έχει το πλεονέκτημα ότι είμαι κι εγώ εκεί – είναι ένα αληθινό μυστήριο».
