Ο Λάμπρος Ψυρράκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1962. Σπούδασε Μαθηματικά και Ζωγραφική στο ΑΠΘ και στη συνέχεια, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ, αποφοίτησε με Master of Fine Arts από το Πανεπιστήμιο Middlesex University του Λονδίνου. Το 2005 εκλέχθηκε λέκτορας ζωγραφικής στη σχολή καλών τεχνών του ΑΠΘ, στο τμήμα εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών, και από το 2018 είναι αναπληρωτής καθηγητής στην ίδια σχολή. Από το 1997 έχει πραγματοποιήσει 12 ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πάνω από 50 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
“Στην πρόσφατη έρευνά μου, με τίτλο Επαυξημένη Ζωγραφικότητα, θα μπορούσα να την ονομάσω και Θορυβώδη Παραστατικότητα, χρησιμοποιώ την επιφάνεια στήριξης, το χαρτί ή τον καμβά, με την έννοια του σχεδίου, αφήνοντας τη ζωγραφική χειρονομία σε ένα ρευστό, καθαρό λευκό, ανέγγιχτο χώρο. Η ποιότητα του υφανθέντος καμβά ή του κόκκου του συγκεκριμένου χαρτιού ενσωματώνεται στο έργο, παραπέμποντας τον γνώστη της ιστορίας της τέχνης στον «αιωρούμενο σουπρεματισμό» του Καζίμιρ Μαλέβιτς γύρω στο 1915. Επομένως, αυτή η στάση οριοθετεί το έργο στο σημείο καμπής της ζωγραφικής και του σχεδίου. Από άποψη μορφής, υπάρχουν δύο παράλληλα στοιχεία, ένα αφηρημένο μοτίβο, με αναφορά στα ηρωικά μη αναπαραστατικά κινήματα της δεκαετίας του ’50 και μια εικονιστική σκηνή, συρικνωμένη σε μικρογραφία.
Η διελκυνστίνδα μεταξύ της αφηρημένης και της αναπαραστατικής τέχνης, πυροδοτούμενη από συγκρουσιακές ιδεολογίες της προοδευτικής αριστεράς και συντηρητικής δεξιάς, δεν καθορίζουν πλέον τον κάποτε πολωμένο κόσμο της Ανατολής και της Δύσης, του Βορρά και του Νότου, του Μέσου και του Άπω. Η εξαφάνιση των μεγάλων αφηγήσεων άφησε κενό χώρο που καταλαμβάνεται από μια αυξανόμενη κακοφωνία μετάδοσης αλληλοκαλυπτόμενων μικρομηνυμάτων – θόρυβος. Ο θόρυβος είναι ο πιο κατάληλος όρος για να περιγραφεί ο νέος Μποντριγια-Ντελεζιανός κόσμος που δεν είναι ούτε αληθής, ούτε ψευδής προκαλώντας σύγχυση στους ανθρώπους που επιμένουν να είναι πρόσωπα της εποχής του διαφωτισμού.
Μέχρι πρόσφατα διασκέδαζα κι εγώ τσαλαβουτώντας στα απόνερα της εδαφοποιητικής προσομείωσης, ενός άκορμου κόσμου που εξαπλώνεται ριζωματικά,… όμως αρκετά! Ανακρούω πρύμναν! Με βλέπετε να απομακρύνομαι και σμικρύνομαι ,όπως οι παραστατικές μικρογραφίες στα έργα μου. Επιστρέφω στην ζωγραφικότητα!”