Η Γκαλερί Cube, εγκαινιάζει τη συνεργασία της με τη Γεωργία Παράσχη και φιλοξενεί την ατομική της έκθεση ζωγραφικής με τίτλο “επί προσωπικού …”.
Η εικαστικός χρησιμοποιεί σαν πρώτη ύλη το ύφασμα που αποτελεί και τον καμβά της πάνω στον οποίο δουλεύει, δημιουργώντας ζωγραφικά, τα γυναικεία πρόσωπα του “επί προσωπικού …”. Ολόκληρη η έκθεση λειτουργεί σαν μία εγκατάσταση, όπου το κεντρικό μεγάλων διαστάσεων έργο συνυπάρχει και συνομιλεί με τα υπόλοιπα που είναι μικρών και μεσαίων διαστάσεων βάζοντας τον θεατή απέναντι, αλλά και μαζί με τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν.
Η Ήρα Σινιγάλια, δημοσιογράφος, γράφει: Ένα βλέμμα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Λέξεις που, όπως υποδεικνύουν οι πανάρχαιες βραχογραφίες, από τη Γαλλία μέχρι την Αφρική, είναι πιθανό ο άνθρωπος πρώτα να ζωγράφισε και μετά να μίλησε. Αυτά τα «λόγια» πάνω στο βράχο, στην αυγή της ιστορίας του ανθρώπου, αποτελούν ένα μόνιμο κινητήρα έμπνευσης για τη Γεωργία Παράσχη. Όμως είναι άξια λόγου η διαδικασία μέσα από την οποία μεταβολίζεται αυτή η αρχετυπική σπίθα στις γυναίκες της. Όπως οι σμιλεμένες μορφές στα βράχια χάνονται στα βάθη του αόριστου χρόνου, έτσι και οι νεαρές κοπέλες της Γεωργίας Παράσχη είναι άχρονες, σαν τα συναισθήματα. Την ίδια στιγμή το ύφασμα, ως υλικό με διαφορετική κάθε φορά υφή, γίνεται μια πλατφόρμα έτοιμη προς διαπραγμάτευση, έτοιμη να φτιαχτεί ξανά και ξανά Η τυχαία πάλι επιλογή του υφάσματος δείχνει τη δυνατότητα της Γεωργίας Παράσχη να προσαρμοστεί σε αυτό που ήδη υπάρχει αλλά και την πρόθεση να το πάει παραπέρα. Κάπως έτσι παίζεται ένα παιχνίδι από το μερικό στο σύνολο, γιατί και το ύφασμα ξεκινάει από ένα αχνό πρώτο νήμα και ενώνεται με άπειρα. Το πείραμα της ένωσης και ο διάλογος με μια ευρύτερη οντότητα, με το ίδιο το σύμπαν, όπως κι αν το ορίζει κανείς, υπάρχει μέσα στο έργο της Γεωργίας Παράσχη.
Δεν είναι τυχαίο αυτό που μου είπε, ότι ξεκινάει ζωγραφίζοντας τις κόρες των ματιών και μετά συνθέτει το πρόσωπο. Οι κόρες των ματιών είναι η αρχέγονη εστία του βλέμματος που ενώνεται, με γρήγορες και αποφασιστικές πινελιές, για να φτιάξει μια μορφή έτοιμη κάθε φορά για επικοινωνία την οποία διευκολύνουν τα φωτεινά χρώματα που χρησιμοποιεί. Έτσι τα γυναικεία αυτά πρόσωπα κοιτάζουν ένα άλλο πρόσωπο, της ίδιας της ζωγράφου και βεβαίως του θεατή, ανοίγοντας μια μυστική συνομιλία σε διπλό τόνο. Οι κοπέλες είναι νέες και όμορφες αλλά την ίδια στιγμή έχουν την ευθραυστότητα της ωριμότητας. Είναι διαθέσιμες, θέλουν να γοητεύσουν, αλλά κρατάνε τις αποστάσεις. Τόσο μικρές αλλά και τόσο σοφές, ώστε να υπονοούν ότι έχουν ταξιδέψει το ταξίδι της αυτογνωσίας, που υπενθυμίζει την πορεία της ζωής και ότι είμαστε το αποτέλεσμα των συγκυριών. Κι αν θέλουμε να επικοινωνούμε, το όλον είναι η κοινή μας γλώσσα, γιατί, πολύ απλά, εμπεριέχει τους πάντες και τα πάντα. Αυτό έρχονται να υποστηρίξουν και οι διαστάσεις των έργων. Είναι οικείες, γιατί το πρόσωπο δεν επιβάλλεται, αφού διατηρεί σχεδόν το φυσικό του μέγεθος. Όσο για το μεγάλο έργο που θα παρουσιαστεί στην έκθεση κι αυτό επιβεβαιώνει τον παραπάνω προβληματισμό. Άμμος, ασβέστης σε σύμπραξη, μαύρο και χρώμα σε αρμονία, χαρτί και στόκος σε συνέργεια και σκέψεις περασμένες από πάνω. Μια συμπύκνωση της ενότητας, μια κουκίδα που γίνεται απεραντοσύνη. Εδώ τελεία. Το πρόσωπο, το χρώμα, η σύνθεση έχουν το λόγο.