Η κριτική θεάτρου δεν είναι μια ευκαιριακή και ληξιπρόθεσμη διατύπωση θεωρητικού λόγου, αλλά μια βάση για έναν διάλογο στο πέρασμα του χρόνου μεταξύ κριτικού και καλλιτεχνών. Η κριτική μίας παράστασης αποτελεί μέρος αυτής της παράστασης και, ως εκ τούτου, μπορεί να περισώσει κάτι από αυτήν και το «περιβάλλον» της, όταν η αυλαία θα έχει πέσει. Δεν παύει, παράλληλα, να αποτελεί έναν στέρεο κρίκο στην αλυσίδα αναπληρωμάτων που μια παράσταση αποκτά μετά τη λήξη της.
Το βιβλίο Επί σκηνής ΙΙ. Κριτική θεάτρου 2005-2020 περιλαμβάνει εκατόν είκοσι κριτικές, η πλειοψηφία των οποίων έχουν ήδη δημοσιευτεί σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή. Αποτελεί τη συνέχεια του πρώτου τόμου των κριτικών Επί σκηνής. Κριτική θεάτρου 1994-2004 και καλύπτει τα αντίστοιχα κριτικά κείμενα που γράφτηκαν από το 2005 έως και το 2020. Τα κριτικά αυτά κείμενα δεν συμβάλλουν τόσο στην επανάληψη ή στην αναπαράσταση μιας αξιολογικής κρίσης, όσο στην έκφραση της επιθυμίας των κρινόμενων παραστάσεων και του διαλόγου με τους καλλιτέχνες και το σύγχρονο κοινό.
Γιώργος Π. Πεφάνης
Ο Γιώργος Π. Πεφάνης γεννήθηκε το 1966 στην Αθήνα. Σπούδασε ψυχολογία και παιδαγωγικές επιστήμες στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και φιλοσοφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην ίδια σχολή ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στη φιλοσοφία της τέχνης και του πολιτισμού, ενώ το 1995 αποκτά το διδακτορικό του δίπλωμα με θέμα που αφορά στη θεωρία του θεάτρου. Σήμερα είναι λέκτωρ στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και κριτικός θεάτρου. Οι μελέτες του στρέφονται γύρω από τη φιλοσοφική προσέγγιση του θεατρικού φαινομένου και τη δραματουργική θεωρία, τη νεοελληνική δραματουργία και το νεότερο ευρωπαϊκό θέατρο. Άρθρα του και μελετήματα έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά και επιστημονικά περιοδικά. Επί σειρά ετών υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας (Κ.Ε.Ε.Λ.) της Ακαδημίας Αθηνών, του Εθνικού Θεάτρου και της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έργα του είναι: Το θεατρικό. Σκιαγράφηση μιας φαινομενολογικής θεατρολογίας (1991), Εισαγωγή στην κοινωνιολογία της διασκέδασης. Το νεομπαρόκ και το τέλος της ιστορίας (1992). Ο Arcene Lupin και ο γιατρός Shepard. Τομή στο αλφάβητο του αστυνομικού μυθιστορήματος (1996), Jean-Paul Sartre. Τέσσερα μελετήματα για το έργο και τη φιλοσοφία του (1996), Το θέατρο και τα σύμβολα. Διαδικασίες συμβόλισης του δραματικού λόγου (1999), Θέματα του μεταπολεμικού και σύγχρονου ελληνικού θεάτρου (1999), Επί σκηνής. Κριτική θεάτρου,1994-2004 (2004), Το βασίλειο της Ευγένας (2005), Κείμενα και νοήματα. Μελέτες και άρθρα για το θέατρο (2005), Σκηνές της θεωρίας. Ανοιχτά πεδία στη θεωρία και την κριτική του θεάτρου (2007), Το χαμόγελο του σαλντιμπάγκου. Δοκίμια και άρθρα (2009), Η άμμος του κειμένου. Αισθητικά και δραματολογικά θέματα στο ελληνικό θέατρο (2009), Το θέατρο και τα σύμβολα. Διαδικασίες συμβόλισης του δραματικού λόγου (2012), Περιπέτειες της αναπαράστασης. Σκηνές της θεωρίας ΙΙ (2013), Φαντάσματα του θεάτρου. Σκηνές της θεωρίας ΙΙΙ (2014).