Ο χώρος πολιτισμού About θα φιλοξενήσει ομαδική έκθεση με τίτλο «Επιστρέφοντας από την Ουτοπία – Νέα Πραγματικότητα»…
… που θα εγκαινιαστεί την Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012 στις 20.00 και θα διαρκέσει έως και τις 11 Οκτωβρίου 2012.
Ομαδική έκθεση στο πλαίσιο του φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής και εικαστικών τεχνών Reclaiming the Past, Regaining the Real // beta version @ ABOUT:
Συμμετέχουν οι εικαστικοί: Βανέσα Αναστασοπούλου, Αννίτα Αργυροηλιοπούλου, Ανδρέας Βούσουρας, Κωνσταντίνα Κατρακάζου, Γιάννης Κονταράτος, Άννα Μανέτα, Εύα Μαραθάκη, Νίκος Παλαιολόγος, Αλίκη Παππά, Κωνσταντίνος Πάτσιος, Αγγελική Σβορώνου, Νίκος Σεπετζόγλου, Αννέτα Σπανουδάκη, Λεόντιος Τούμπουρης, Κώστας Τσώλης, Όλγα Τζίμου, Γιώργος Τσεριώνης, Διονύσης Χριστοφιλλογιάννης.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Επιμέλεια: Γιώργος Τσεριώνης
Όλες οι Εκδηλώσεις του φεστιβάλ Reclaiming the Past, Regaining the Real:22 & 23 Σεπτεμβρίου. Mουσικό & Εικαστικό Διήμερο, ώρα 19.00 – 23.30.
13 & 14 Οκτωβρίου. Mουσικό & Εικαστικό Διήμερο, ώρα 19.00 – 23.30.
Στα διήμερα θα παρουσιαστούν α) ζωντανά (live) 110 έργα Σύγχρονης Μουσικής (οργανικής & ηλεκτροακουστικής), β) θα προβληθούν 80 έργα animation από το “Animacall, the animation project 2011” του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης / Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και γ) εικαστικά έργα / video.
25 Σεπτεμβρίου – 11 Οκτωβρίου, ομαδική έκθεση “Επιστρέφοντας από την Ουτοπία / Νέα Πραγματικότητα”.
29, 30 Σεπτεμβρίου & 1 Οκτωβρίου “δημιουργώντας διαδραστικά ψηφιακά περιβάλλοντα” με τον Ανδρέα Δικτυόπουλο.
10 – 20 Σεπτεμβρίου & 17 – 20 Οκτωβρίου, εργαστήρια & σεμινάρια.
Εφαρμογές Νέων Τεχνολογιών στις Τέχνες, το ευρύ φάσμα και νέες τάσεις της σύγχρονης μουσικής και των εικαστικών τεχνών θα παρουσιάσουν περίπου 200 μουσικά & εικαστικά έργα σε μία διοργάνωση που επιχειρεί να ερευνήσει το σημείο συνάντησης της μουσικής τέχνης με τις εικαστικές τέχνες, τις επιστήμες και τη θεωρία.
Το φεστιβάλ διοργανώνεται από τον Χώρο Πολιτισμού ABOUT, την Counting Art, την ορχήστρα Camerata Europaea (Berlin) & την Camerata Europaea Youth (Innsbruck) σε καλλιτεχνική διεύθυνση Μαρίας Αλούπη & Μαρία Μακράκη. Συμμετέχουν με επιμέλειές τους το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και ο Ελληνικός Σύνδεσμος Συνθετών Ηλεκτροακουστικής Μουσικής (ΕΣΣΗΜ) & ICEM / Παγκόσμια συνομοσπονδία Ηλεκτροακουστικής Μουσικής.
ΟΥΤΟΠΙΑ ή ΠΕΡΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Στα λεξικά ως «ουτοπία» ορίζεται ο «ιδανικός τόπος» που διακρίνεται από την τελειότητα στους νόμους, την κυβέρνηση, και τις κοινωνικές συνθήκες. Έχω εντυπωσιαστεί αλλά όχι πειστεί με τη πλατωνική σκέψη, για τις εξιδανικευμένες μορφές και τα συστήματα της. Ο κόσμος είναι απλά πολύ πιο περίπλοκος, και η κατανόησή μας πολύ περιορισμένη, ώστε να έχουμε την συνολική αίσθηση του τι θα αποτελούσε μια κατάσταση “τελειότητας”. Προχωρώντας ακόμη περισσότερο θα μπορούσα να αποτολμήσω την δήλωση πως η «τελειότητα», όπως εξιδανικευμένα αναφέρεται στον Πλάτωνα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από το προϊόν μίας αφηρημένης σύλληψης για ένα προσωπικό ιδεατό «δοχείο σκέψης». Προτιμώ αντ’ αυτού να εστιάσω την προσοχή μου στην ευτυχέστερη επίτευξη συγκεκριμένων στόχων, έχοντας κατά νου ότι το όραμα μας για το «ιδανικό» πάντα αλλάζει, συνεχώς και πέρα από τον έλεγχό μας. Έτσι, η εστιασμένη εμπειρία είναι πολύ καλύτερη από ό, τι η αφηρημένη σκέψη. Από εδώ προκύπτει για παράδειγμα η πεποίθηση πως ο σεβασμός της ζωής και περιουσίας του Άλλου αποτελεί ένας καλύτερο υπόδειγμα κοινωνικής ζωή από ό, τι μία κοινωνία θηρευτών.
Γνωρίζω έτσι πως οι βίαιες μέθοδοι μίας κρατικής εξουσίας είναι καταστροφικές για τη ζωή σε αντίθεση με μία ειρηνόφιλη συμπεριφορά και προσέγγιση στη ζωή. Πάνω απ’ όλα, ένα σύστημα κοινωνικής διαχείρισης που στηρίζεται σε μία πολιτική που καταφεύγει στην χρήση της βίας, παράγει χειρότερες συνέπειες για την ανθρωπότητα από ό, τι ένα άλλο που αποφεύγει τον καταναγκασμό. Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από υλιστικής επιδίωξης κίνητρα και εξουσιαστικές τάσεις επιβολής, υπάρχει συχνά μια σύγχυση ανάμεσα στην έκφραση των φιλοσοφικών αρχών και την επιδίωξη των οραμάτων των διάφορων κοινωνικών συστημάτων. Γιατί άραγε τόσοι πολλοί από εμάς αυτοπροσδιορίζουν την αίσθηση τους του «είναι» καταφεύγοντας σε προϋπάρχουσες υπάρχουσες θεσμοποιημένες κατηγορίες, όπως η «ουτοπία» ή ο «ρομαντισμός»; Μήπως αυτό δεν είναι παρά ένας βολικός τρόπος για την αποφυγή ή ακόμα και την απώλεια λήψης αποφάσεων χωρίς παράλληλα να επιβαρύνετε η σκέψη μας με ενοχλητικές ερωτήσεις;
Στις 9/11, δύο αεροπλάνα συνετρίβησαν στη Νέα Υόρκη στο Διεθνές Κέντρο Εμπορίου ως προφανή αντίποινα για τη χρόνια στρατιωτική ανάμειξη της Αμερικανικής κυβέρνησης σε ξένες χώρες. Στη Μέση Ανατολή, πολιτικοί στόχοι, καταστρέφονται από βομβιστές αυτοκτονίας εξίσου με αθώους πολίτες. Τέτοιες βίαιες και καταστροφικές πρακτικές αποτελούν αναντίρρητα τη ουσία του ρεαλισμού; Οι διάφοροι θεσμοί μας έχουν προετοιμάσει (ή εργάζονται με ένταση στην κατεύθυνση αυτή) να ενστερνιστούμε την άποψη πως η ευθύνη είναι συνώνυμη με την υπακοή στις προσταγές τους, διαρρηγνύοντας την σχέση του δικό μας «είναι» από την ρίζα του, το «γιατί». Εκείνοι που επικρίνουν τις υποτιθέμενες ανεύθυνες τάσεις των «οραματιστών» είναι, τις περισσότερες φορές, οι ίδιοι υπερασπιστές του πιο διαδεδομένου και γεμάτου από ουτοπικά σχέδια συστήματος, αυτού της συνταγματικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Οι περισσότεροι από εμάς φοβούνται την αντιμετώπιση της εγγενούς ανεντιμότητας της ιδέας της «Δυστοπίας» προτιμώντας αντίθετα μία νέα ψευδαίσθηση. Η κλασική παρατήρηση του Richard Weaver, ότι «οι ιδέες έχουν συνέπειες» έχει την ίδια εφαρμογή και στις παραδοχές γύρω από τις οποίες επιλέγουμε να οργανώσουμε τα συστήματα της Ουτοπικής μας σκέψης. Μπορεί, φερ’ ειπείν, να επιλέξουμε από τα διάφορα προσφερόμενα μοντέλα εκείνα που πιστεύουμε ότι θα εξυπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντά μας. Ωστόσο, δεν είναι εφικτή η επιλογή να αποφύγουμε τις συνέπειες των αποφάσεων που λαμβάνουμε. Επιπρόσθετα, η αλληλεπίδραση όλων αυτών των κατά τεκμήριο πολύπλοκων συστημάτων καθιστά τα γεγονότα απρόβλεπτα, χωρίς παρόλα αυτά να αναιρούν το αναμφισβήτητο σήμα ενός ευφυούς νου: την ικανότητα του να διακρίνει τι είναι αυτονόητο και τι όχι στις σκέψεις μας.
Το διαμάντι είναι η σκληρότερη γνωστή ουσία, ενώ ο γραφίτης η πιο μαλακή: και τα δύο ωστόσο δεν αποτελούνται παρά από καθαρό άνθρακα. Η μοριακή δομή των διαμαντιών, αποτελείται από πολύπλοκα δίκτυα, των οποίων η δύναμη προέρχεται από την αλληλοσύνδεση των συστατικών στοιχείων της. Τα μόρια στον γραφίτη από την άλλη πλευρά, οργανώνονται σε παράλληλα στρώματα, με άμεσο αποτέλεσμα μία δομή πολύ πιό αδύναμη. Το διαμάντι μπορεί να χρησιμεύσει ως μια χρήσιμη μεταφορά για το σχεδιασμό των συστημάτων κοινωνικής αλληλεπίδρασης που στηρίζονται στη πολύπλοκη συνδεσιμότητα των μελών της. Συνεπώς “Ουτοπία” είναι απλά μια λέξη που χρησιμοποιείται για να καθορίσει τι μπορεί γενικά να περιγραφεί ως το άψογο όνειρο του καλύτερου επιπέδου της ανθρώπινης ύπαρξης. Κάθε πρόσωπο έχει σκεφτεί, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του, ότι θα ήταν ωραίο αν δεν υπήρχε η ασθένεια, η φτώχεια, η εγκληματικότητα κλπ. Δεδομένου ότι καθένας έχει ονειρευτεί έναν καλύτερο κόσμο, είναι δίκαιο να πούμε ότι η ανθρωπότητα έχει ένα κοινό όνειρο. Ωστόσο, αντί της αναγνώρισης των κοινών μας, έχουμε δημιουργήσει τεχνητές διαφορές μεταξύ μας μέσα από έννοιες όπως η εθνικότητα και τη θρησκεία. Αν και δεν υπάρχουν δύο άνθρωποι ακριβώς ίδιοι, είμαστε όλοι μια φυλή, η ανθρώπινη φυλή, και όλοι μοιραζόμαστε την εμπειρία της ζωής σε μια κατ’ ουσίαν ταυτόσημη με βάση τον άνθρακα δομή μορφή ζωής. Ως εκ τούτου, ο καθένας συμμετέχει σε μια κοινή επιθυμία: την καλύτερη ζωή του. Αν λοιπόν η «Ουτοπία» σηματοδοτεί την εκδοχή της βέλτιστης ζωής, θα πρέπει από κοινού να επιχειρήσουμε να επιτύχουμε ένα είδος συλλογικής «Ουτοπίας» ώστε να καταστεί εφικτή η ατομική έκφανσή της.
Γιώργος Τσεριώνης, Αθήνα, 2012
Με αφετηρία τις παραπάνω σκέψεις οι καλλιτέχνες της έκθεσης «ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ –ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ», μέσα από βίντεο, κατασκευές, φωτογραφίες, γλυπτά και ζωγραφικά έργα, ερμηνεύουν τις σχέσεις της ΟΥΤΟΠΙΑΣ με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ και αντίστροφα.
Γιώργος Τσεριώνης, Βανέσα Αναστασοπούλου, Κωσταντίνος Πάτσιος, Διονύσης Χριστοφιλογιάννης, Κώστας Τσώλης, Αννέτα Σπανουδάκη