Η κατάρρευση της μουσικής βιομηχανίας είχε ως αποτέλεσμα να γεμίσει το διαδίκτυο με μεμονωμένες δημιουργίες, γυρίζοντας πίσω το ρολόι στα χρόνια που οι μουσικές εμπνεύσεις χωρούσαν στα δισκάκια που τόσο είχαμε αγαπήσει. Αυτό βέβαια δημιουργεί και μια αποσπασματική θέαση της σύγχρονης μουσικής. Αν υποθέσουμε ότι κάποτε τα long play album συγκέντρωναν όλα εκείνα τα πλεονεκτήματα μιας συλλογής, τα διάσπαρτα τραγούδια στους ιστότοπους μουσικής αναπαραγωγής σήμερα αναδεικνύουν τον κατακερματισμένο μας κόσμο μέσα στον οποίο μοιραζόμαστε σε συντομία ό,τι στο παρελθόν απολαμβάναμε σε πληρότητα. Κι αυτό γίνεται ίσως με τον ίδιο τρόπο που σήμερα αρκούμαστε σ’ ένα σύντομο κείμενο αναρτημένο στο διαδίκτυο, αποφεύγοντας να ανοίξουμε ένα βιβλίο που θα μας οδηγήσει σε ώρες και ώρες ανάγνωσης. Φυσικά, τα οφέλη από τη μία και την άλλη περίπτωση είναι εντελώς διαφορετικά.

Ο Αλεξανδρινός μουσικοσυνθέτης Νικήτας Βοστάνης ακολουθώντας τον μουσικό κανόνα παλιότερων δεκαετιών προτιμά να χτίζει τις δουλειές του με τη λογική του long play album, αυτό που ο ίδιος αρέσκεται να αποκαλεί ολοκληρωμένη δουλειά. Ή όπως λέει και ο επί σειρά ετών μουσικός παραγωγός και φίλος του Μωυσής Ασέρ: «Ο Αλεξανδρινός Νικήτας είναι από τους δημιουργούς παλαιάς κοπής που προτείνει ολοκληρωμένους κύκλους τραγουδιών με χαρακτήρα και ατμόσφαιρα.

Στις πρόσφατες δισκογραφικές επιλογές του ο Βοστάνης εμπιστεύεται μια φωνή που τον εμπνέει και πάνω της οικοδομεί ένα μικρό σύμπαν τραγουδιών, πατώντας με το ένα πόδι στην παράδοση και με το άλλο στους μοντέρνους καιρούς μας. Πρόκειται για μουσικές συλλογές που επιμελείται ο ίδιος από το Α ως το Ω και φέρνουν λίγο-πολύ την σφραγίδα του.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

  • «Εδώ στα όνειρα», άλμπουμ με ερωτικά τραγούδια, λαϊκά και μπαλάντες με την φωνή του νεαρού και ελπιδοφόρου τραγουδιστή, Ηλία Μαρούδα.
  • «Η αγάπη κράταγε μαχαίρι», συλλογή τραγουδιών με την αξιόπιστη ερμηνεία του έμπειρου Μπάμπη Τσέρτου.
  • «Μια κουβέντα», με την λαϊκή ερμηνεύτρια Ειρήνη Χαρίδου.

Μια πλειάδα συνθετών δίνουν τα λόγια που περνούν από τα χείλη των τραγουδιστών και φτάνουν στα δικά μας χείλη, για να τα σιγοτραγουδήσουμε, όπως γίνεται συνήθως με όλα τα τραγούδια που μας αφορούν και τα κρατάμε μέσα μας.