«Επιθεωρητής»: Η φευγαλέα όψη του ιδεατού

Ο απολαυστικός «Επιθεωρητής» που παρουσιάζεται στο θέατρο Skrow, ως μία κωμικοτραγική νεοπαγής «κατασκευή», των Πάνου Παπαδόπουλου και Γιώργου Παπαγεωργίου, ευελπιστεί, με προίκα ένα πλούσιο υλικό, να αφηγηθεί τον ερχομό του κρατικού αξιωματούχου, ως μία ερωτική ιστορία.

Ιστορία ικανή να εξαγοράσει την όποια μύχια φαντασίωση των διψασμένων για κοινωνική αναρρίχηση επαρχιωτών, στο όνομα της γοητευτικής ψευδαίσθησης και της γλυκιάς αυταπάτης. Έργο που μιλάει για την κοινωνική φαυλότητα, αλλά και τη ζωτική ανάγκη του ανθρώπου να ξελογιαστεί, αρκεί να ξεφύγει από την προσωπική αναπηρία και τον ανυπόφορο εαυτό του. Έτσι παρακολουθούμε το στήσιμο σκηνή – σκηνή, του τραγικού υπόβαθρου των προσώπων που ονειροπολούν την ιδιωτική τους σωτηρία, επαναπαυμένοι σε έξωθεν δυνάμεις. Ο Χλεστιακόβ, γνωστός Ρώσος απατεώνας, παίζει άριστα αυτό το ρόλο του σωτήρα, σκορπίζοντας το ψέμα και την παραπλάνηση με πονηριά και καπατσοσύνη.

Μία ιδιαίτερη / φρέσκια πρόταση πάνω στο κλασικό έργο «Ο επιθεωρητής» του Νικολάι Γκόγκολ, από τους Πάνο Παπαδόπουλο και Γιώργο Παπαγεωργίου που επιμελήθηκαν δραματουργικά τη διασκευή του συγγράμματος. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Παπαγεωργίου, τα σκηνικά η Κατερίνα Αριαννούτσου, τα κοστούμια η Βασιλική Σύρμα, τους φωτισμούς ο Αλέκος Αναστασίου και την επιμέλεια κίνησης η Μαρίζα Τσίγκα. Μουσικός επί σκηνής ο Γιάννης Λατουσάκης.

Δυνατή ομάδα, η οποία μαζί με την πετυχημένη διανομή των ηθοποιών προσφέρουν μία σφιχτοδεμένη παράσταση, ικανή να μας μεταφέρει σε ένα ονειρικό κόσμο. Σε ένα κόσμο φαντασιακό, όπου όλες τις κρυφές και φανερές επιθυμίες μας θα τις πραγματοποιήσει ο δικός μας «επιθεωρητής». Αυτός που εμείς επιλέγουμε, γιατί αυτός μας ταιριάζει, γιατί έχουμε πολλή ανάγκη από έναν διασώστη που ξέρει να υπόσχεται με κομψό τρόπο, κάθε ποθητά ανεδαφικό. Και όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν σε ένα κλίμα που διαμορφώνεται σουρεαλιστικά, με την καυστική κριτική του συγγραφέα για τη δημόσια διαφθορά και τις αυθαιρεσίες των κρατικών λειτουργών, να μη χάνει τον τελικό της στόχο.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παπαγεωργίου, με μια οπτική «ανάλαφρη», αναλύει τους χαρακτήρες εξονυχιστικά, δημιουργώντας ένα εφιαλτικό ερωτικό σύμπαν που φαντάζει κωμικό με έντονη όμως δραματική μυρωδιά. Τίποτε το βαρύγδουπο δεν ανακόπτει ή δυσχεραίνει τη ροή. Αντίθετα, ο θεατής «διεγείρεται» από τη σφριγηλή αύρα της γοργότητας που συνοδεύει τις θεατρικές δράσεις / πράξεις του έργου. Οι ήρωες φλερτάρουν μέχρι τελικής πτώσης με το ουτοπικό και το ανεκπλήρωτο. Υφαίνεται έτσι ο ιστός του μύθου, προοικονομώντας την επικείμενη ήττα και οι χαρακτήρες αφήνονται μετέωροι στο πουθενά.

Η εναρμονισμένη κίνηση της Μαρίζας Τσίγκα εικονογραφεί εξαιρετικά τα πορτραίτα των πρωταγωνιστών. Ρυθμός, τραγούδι, πάθος, ναρκισσισμός στο αποκορύφωμά του, επαρχιώτικη ξιπασιά και καταφυγή στην ονειροφαντασία, προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα. Ένα μαγικό πέπλο αγκαλιάζει όλο το χώρο της θεατρικής υπόκρισης, με τους ηθοποιούς σε κάποια σημεία να γίνονται απόκοσμες μορφές με καλλιτεχνικό περίβλημα. Έτσι δικαιώνεται και η προσπάθεια των δημιουργών της που εμπνεύστηκαν αυτή τη «μεταφορά», με βάση το κείμενο του Νικολάι Γκόγκολ.

Ο θεατής απολαμβάνει κυριολεκτικά τα δρώμενα, καθώς οι ηθοποιοί συντονισμένοι και εύστοχοι, εικονοποιούν με επαγγελματικό ήθος, βάθος και σεβασμό την υφή των χαρακτήρων. Το προϊόν που προσφέρουν είναι ευρηματικό, καινοτόμο και ποιοτικό, στοιχεία που διακρίνουν μία θεατρική δημιουργία με προσωπικότητα.

Η Μαρία Διακοπαναγιώτου, χειμαρρώδης, αέρινη, καταπληκτική, υπηρετεί επάξια το ρόλο με τέτοιο ταπεραμέντο που κλέβει τις εντυπώσεις. Ο Θανάσης Ζερίτης εξαιρετικός, παίζει με ωριμότητα και ρεαλισμό, η Μαρία Πετεβή πειστικότατη και σκηνικά κομψή. Ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος κεντραρισμένος στη φύση του ήρωά του, συνεπής και φανερά δρστήριος, δημιουργεί μία ακμαία και υποκριτικά αξιοπρεπή εικόνα. Όλοι τους εμφατικά εκφραστικοί, διαχειρίζονται την ποικιλία των συναισθηματικών κλιμακώσεων αρμονικά, καταθέτοντας εμπειρία, ενθουσιασμό και δύναμη ψυχής.

Τον Χλεστιακόβ ενσαρκώνει αριστοτεχνικά ο ταλαντούχος Πάνος Παπαδόπουλος. Σαρώνει στη σκηνή, πληθωρικός, αεικίνητος, υστερόβουλος, σαρκαστικός, πανούργος, αριβίστας, κόλακας, ευφυής. Κάποιες στιγμές θυμίζει φιγούρα του βωβού κινηματογράφου, καθώς η κινησιολογική του «άρθρωση» καταγράφει ξεκάθαρα την ψυχολογική του υπόσταση. Ερμηνεύει με εκρηκτικό τρόπο, προσδίδοντας στο όλο σκηνικό το απαραίτητο μυστήριο, απογειώνοντας σημαντικά το ρόλο. Συχνά παραπέμπει σε είδωλο καρικατούρας, με τις ψυχικές του «μεταμφιέσεις», τις θωπείες, τα καλοπιάσματα και τις φιλάρεσκες εκρήξεις. Αυτή η διαχείριση των εκφραστικών του μέσων εξελίσσει τη δραματική «περιπέτεια» με σβελτάδα, σύμφωνα με τις επιταγές ενός σύγχρονου θεατρικού πονήματος.

Γενικά, η διανομή πολύ πετυχημένη, δρα ως αρραγής ομάδα ολοκληρωμένων υποκριτικά ψηφίδων που νοιάζονται βαθιά για το τελικό αποτέλεσμα.

«Επιθεωρητής», μία δροσερή παράσταση με εικαστικό χαρακτήρα, ευφάνταστη σκηνοθετική γραμμή, συνδυασμό σωματικού θεάτρου / πρόζας και εντυπωσιακή αλληλεπίδραση μεταξύ των ερμηνευτών. Ένα ενιαίο σύνολο που υποτάσσεται στους κανόνες της αισθητικής και στα πρότυπα της ψυχαγωγίας.

Διαβάστε επίσης:

Ο επιθεωρητής, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου στο Skrow

Θανάσης Ζερίτης: Ένας «Επιθεωρητής» που έρχεται για να εξάψει την φαντασία μας