Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία, του Απόστολου Καρακάση

Η One from the Heart παρουσιάζει στις αίθουσες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, από τις 24 Μαρτίου 2016, το νέο ντοκιμαντέρ του Απόστολου Καρακάση, Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία σε παραγωγή Μάρκου Γκαστίν και Ελένης Χανδρινού, που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο διαγωνιστικό τμήμα του κορυφαίου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ IDFA στο Άμστερνταμ τον περασμένο Νοέμβριο. Στη συνέχεια προβλήθηκε με επιτυχία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Τεργέστης, ενώ θα κάνει την ελληνική πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα (Πέμπτη 17 Μαρτίου στο Ολύμπιον στις 18.00 και Σάββατο 19 Μαρτίου στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης στις 12.00) στο τμήμα Όψεις του Κόσμου.

Το ντοκιμαντέρ Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία σηματοδοτεί την επιστροφή ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες δημιουργούς ντοκιμαντέρ μετά τον Εθνικό Κήπο (2009) που είχε αποσπάσει το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα.

Όταν το εργοστάσιο κατασκευής υλικών οικοδομής της ΒΙΟ.ΜΕ. στη Θεσσαλονίκη κλείνει, ορισμένοι από τους εργάτες του αντιμέτωποι με τη χρόνια ανεργία αποφασίζουν να κάνουν κάτι επαναστατικό: να το καταλάβουν και να το λειτουργήσουν μόνοι τους με τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας. Το εγχείρημα τους εμπνέει ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο, ενώ η πρώην διευθύντρια του εργοστασίου έκπληκτη παρακολουθεί την οικογενειακή επιχείρηση να μετατρέπεται σε σύμβολο αντίστασης και αλληλεγγύης, μια ουτοπία ισότητας στα ερείπια της πιο διαλυμένης ευρωπαϊκής οικονομίας. Για τους εργάτες, η αυτοδιαχείριση εξελίσσεται σε μια περιπέτεια επιβίωσης γεμάτη συγκρούσεις. Σύντομα, θα συνειδητοποιήσουν ότι για να τα καταφέρουν, θα πρέπει να αλλάξουν πρώτα οι ίδιοι. Το ντοκιμαντέρ Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία ξετυλίγει το νήμα ενός περιπετειώδους εγχειρήματος που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη και μαζί ένα μοναδικό ντοκουμέντο των ταραγμένων καιρών μας.

Όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης στο σημείωμά του:

«Όταν ξεκινήσαμε τα γυρίσματα αυτής της προσπάθειας των εργατών να αναλάβουν τη λειτουργία του εγκαταλελειμμένου εργοστασίου τους , σχεδόν τρία χρόνια πριν,  κανείς, ούτε εμείς, ούτε εκείνοι γνώριζαν την ξεχωριστή εμπειρία που θα ξετυλιγόταν μπροστά μας. Αυτό που καταλήξαμε να καταγράφουμε ήταν μια έντονη περιπέτεια που προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα αβεβαιότητας και έντασης μαζί με ενθουσιασμό και ελπίδα, προσφέροντας μας μια δυνατή, πολυεπίπεδη ιστορία.

Η ίδια η περίπτωση είναι ακραία. Εργάτες με καμία εμπειρία έξω από τη γραμμή παραγωγής, οδηγημένοι από την απελπισία, αποφασίζουν να ξεκινήσουν μια μικρή επανάσταση, για να έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν πίσω τις ζωές τους. Θέλουν να εγκαθιδρύσουν ένα ουτοπικό νησί σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον και φυσικά έρχονται αντιμέτωποι με πολλά εμπόδια και σοβαρές διενέξεις σε κάθε στάδιο.

Πάνε ενάντια στο νόμο, τις δικαστικές αρχές και τους πρώην ιδιοκτήτες του εργοστασίου, ενώ παλεύουν για να κερδίσουν κάποιου είδους νομική υπόσταση. Υπάρχουν διαφωνίες και μέσα στην ομάδα. Η εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικές συμπεριφορές, πιστεύω και ιδέες μπορεί να αποδειχθεί πολύ δύσκολη. Αυτό που αποδεικνύεται ότι είναι το δυσκολότερο, είναι οι εσωτερικές διαμάχες που ζει ο καθένας, καθώς οι εποχές αναγκάζουν τον καθένα σε μια βαθιά προσωπική μεταμόρφωση. Αυτοί οι άνθρωποι στα πενήντα τους αναγκάζονται να φτιάξουν μια νέα ταυτότητα που να τους επιτρέπει να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια και να αντέξουν την ταλαιπωρία μιας εξωπραγματικής κατάστασης. Οι τεράστιες αλλαγές στις οποίες πρέπει να προσαρμόζονται φαίνονται συχνά κωμικές και τραγικές την ίδια στιγμή.

Σαν σκηνοθέτης ένιωσα την ανάγκη να παρουσιάσω, όσο πιο βαθιά και με σεβασμό, χαρακτήρες με αντικρουόμενες απόψεις. Με έναν τρόπο όλοι αντιπροσωπεύουν κομμάτια ενός συνολικού κοινωνικού μωσαϊκού που δεν είναι μόνο ενδεικτικό της ελληνικής περίπτωσης αλλά αντανακλά τις περισσότερες Ευρωπαϊκές κοινωνίες σήμερα. Τελικά αυτή είναι μια γλυκόπικρη ιστορία αληθινών ανθρώπων των οποίων οι ζωές συναντιούνται με την Ιστορία. Είμαι ευγνώμων σε όλους τους που μου έκαναν την τιμή να με εμπιστευτούν και να με αφήσουν να πω την ιστορία τους σαν μια περιπέτεια των καιρών μας».

Βιογραφικό Σκηνοθέτη

Απόστολος Καρακάσης: Γεννήθηκε το 1970. Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Κινηματογράφου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με ειδίκευση στο Μοντάζ Κινηματογράφου Μυθοπλασίας και Ντοκιμαντέρ. Σπούδασε κινηματογράφο στο W.S.C.A.D της Αγγλίας και εργάστηκε ως σκηνοθέτης και μοντέρ σε πολλές ταινίες ντοκιμαντέρ. Ειδικότερα συνεργάστηκε στην παραγωγή αρκετών τηλεοπτικών ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, κυρίως πολιτιστικού και ιστορικού περιεχομένου, στα πλαίσια των σειρών «Κεραίες της εποχής μας», «Παρασκήνιο», «Ιστορία των χρόνων μας» κ.α. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου αυτού πραγματοποιήθηκε με προσωπική επιλογή θέματος και σε σενάριο του ιδίου. Παράλληλα, το πιο «κινηματογραφικό» του έργο εστιάζει στην δημιουργική αναπαράσταση «μικρών ιστοριών» της καθημερινότητας ακολουθώντας μεθόδους του ντοκιμαντέρ παρατήρησης. Το 2009 κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο 11ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης με το ντοκιμαντέρ Εθνικός Κήπος.

Σκηνοθεσία ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ 

Βοηθός σκηνοθέτη ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΦΕΤΖΗΣ

Φωτογραφία ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ, ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΦΕΤΖΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΜΠΟΛΗΣ

Μοντάζ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ, ΧΡΟΝΗΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ

Σύμβουλος δραματουργίας ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΙΩΣΗΦΕΛΗΣ 

Μουσική ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΣΠΑΡΑΤΟΣ

Σχεδιασμός ήχου ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ ΜΗΛΙΟΥ

Παραγωγοί ΜΑΡΚΟΣ ΓΚΑΣΤΙΝ & ΕΛΕΝΗ ΧΑΝΔΡΙΝΟY

Μια παραγωγή της MINIMAL FILMS

με τη συνεργασία του CARL-LUDWIG RETTINGER

Με την υποστήριξη του CREATIVE EUROPE – MEDIA,  ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, ΕΡΤ STIFTUNG MENSCHENWÜRDE UND ARBEITSWELT

© minimal films 2015