Εργαστήριo από το Εθνικό Θέατρο και την Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών

Συγκεκριμένα πρόκειται για ένα προπαρασκευαστικό εργαστήριο θεωρητικής προσέγγισης και εναρκτήριο του διαλόγου για τη διαδικασία εισαγωγής υποψήφιων ανάπηρων σπουδαστών και της συνεκπαίδευσής τους στις Ανώτερες Σχολές Δραματικής Τέχνης. Το εργαστήριο πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Το εργαστήριο θα διεξαχθεί με ταυτόχρονη διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα [Ε.Ν.Γ.] είναι ελεύθερο για το κοινό και θα κρατηθεί σειρά προτεραιότητας λόγω περιορισμένων θέσεων (τηλέφωνο κρατήσεων: 2105288171, SMS για Κ/κωφούς/ές και βαρήκοους/ες: 6973030628).

Πρόγραμμα:

– Παρουσίαση Κίνησης Ανάπηρων Καλλιτεχνών – Απολλωνία Τσαντά, ανάπηρη θεατρολόγος, σεναριογράφος

– Κοινωνικό μοντέλο της Αναπηρίας και Θεατρική Τέχνη – Αντώνης Ρέλλας, σκηνοθέτης, ανάπηρος ακτιβιστής

– Ανάπηροι σπουδαστές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου: Δυνατότητες και ζητήματα για τη συμπερίληψη στην εκπαίδευση – Έλσα Ανδριανού, Διευθύντρια Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου

– «Όψις» και στοχευμένη δράση: Εργαλεία προσέγγισης στην υποκριτική τέχνη για τη συμπερίληψη των αναπήρων – Βασίλης Οικονόμου, ανάπηρος σκηνοθέτης, ηθοποιός ομάδας ΘΕ.ΑΜ.Α.

– Υποκριτική προσέγγιση μέσα από το παράδειγμα της νευρολογικής βλάβης – Αννίτα Καπουσίζη, σκηνοθέτης ομάδας ARTimeleia

Η Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών σημειώνει:

«Το ατελές γνωρίζει αυτό που το τέλειο αγνοεί» – Σπινόζα

Πώς ορίζουμε το τέλειο; Ποιο είναι το ατελές;
Η επίδραση της «κανονικότητας» στη θεατρική τέχνη.
Συναντίληψη, συνεκπαίδευση και συμπερίληψη με σεβασμό στην ανθρώπινη ποικιλομορφία.

Πόσο βαθιά είναι ριζωμένες στις διάφορες εκφάνσεις της τέχνης οι σχετικές με την αναπηρία προκαταλήψεις και στερεότυπα; Για πολλούς, οι έννοιες της τέχνης και της αναπηρίας είναι αντίθετες, γιατί θεωρούν ότι η τέχνη αποτελεί μονοδιάστατα μια έκφραση του ωραίου, του ιδανικού. Η τέχνη όμως έχει τη δυνατότητα μέσα από την ενσωμάτωση του “διαφορετικού” ατόμου στο σύνολο, να αναδείξει την πραγματική διάσταση της ζώσας κατάστασης της αναπηρίας και των ανθρώπων που τη βιώνουν και αυτό, σύμφωνα με τον Έρνεστ Φίσερ «είναι ή θα έπρεπε να είναι και το ουσιαστικό ζητούμενο για τον καλλιτέχνη». H τέχνη που ανοίγει δρόμο προς την αλήθεια αποτελεί ζητούμενο.

Η διαφορετικότητα, η συνείδηση του ανθρώπινου «ελλείμματος» ως αυτονόητου κωδικού αλήθειας – έρωτα – συνύπαρξης, είναι η βαθύτερη ουσία της ανθρώπινης σκέψης ανά τους αιώνες. Ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος, ούτε η αξίωση και επιβολή της τελειότητας είναι ο επί της γης προορισμός του. Για να γίνει κατανοητή η βαθύτερη διασύνδεση της τέχνης με την ανθρώπινη “ατέλεια”, το έλλειμμα ή την αναπηρία, αρκεί να σκεφτούμε ότι τα αντίθετά τους έχουν εγγραφεί στην ανθρώπινη ιστορία ως τα αρχέτυπα του φασισμού.

Δεν νομιμοποιείται τέχνη που να παραπέμπει στην αναγκαιότητα της άπιαστης τελειότητας και εντέλει στην επιβολή της όποιας Άριας φυλής. Η προσωπική και κοινωνική συνύπαρξη με το «έλλειμμα» είναι παρακαταθήκη τέχνης, αληθινής βαθιάς τέχνης και ο ανάπηρος άνθρωπος έχει προνομιακή σχέση με όσα συνθέτουν την πρώτη ύλη της τέχνης, μιας και έχει προνομιακή σχέση με όσα συνθέτουν την κοινωνική πρώτη ύλη διεκδίκησης του δικαιώματος στη λυτρωτική διαφορετικότητα, στην αποδοχή της ανθρώπινης ποικιλομορφίας ως μέρος αυτής».